Η Νόνικα Γαληνέα κηδεύτηκε χθες, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Η οικογένειά της, οι τρεις αγαπημένες κόρες της, Αριέτα, Αλεξία και Αμαλία Μουτούση, οι συνάδελφοί της, οι φίλοι, ήταν εκεί για να τη συνοδεύσουν. Η Αννα Φόνσου, ντυμένη στα λευκά, εκφώνησε τον επικήδειο, σύμφωνα με τη θέληση της Νόνικας Γαληνέα. Ενας αποχαιρετισμός εκτίμησης και αγάπης σε μια μεγάλη κυρία. Ενας ολόκληρος κόσμος, μια εποχή σημαδιακή για την εξέλιξη του ελληνικού θεάτρου, αποκτούσε αίφνης έναν πικρό συμβολισμό. Η Νόνικα Γαληνέα, η οποία στις 8 Ιουνίου θα συμπλήρωνε τα 85 της χρόνια, έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή 2 Ιουνίου. Υπηρέτησε το θέατρο από νεαρή ηλικία, ταυτίστηκε μαζί του· το θέατρο είναι η ζωή μου, έλεγε. Συνοδοιπόρος για το μεγαλύτερο μέρος της θεατρικής καριέρας της με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, με το θέατρο Ιλίσια και την ευρωπαϊκή παιδεία της, η Νόνικα Γαληνέα ήταν μια κομψή, ευγενική και δυναμική γυναίκα, που υπηρέτησε με πάθος όσα αγαπούσε στη ζωή. Αλλωστε, η αυθεντικότητά της, η μόρφωσή της, η προσήλωση σε έναν επόμενο στόχο κάθε φορά ήταν στοιχεία που σφράγιζαν όχι μόνο την πορεία της στην καλλιτεχνική ζωή αλλά και τη σχέση της με ένα ευρύτερο κοινό, στο οποίο κέρδισε μεγάλη αναγνωρισιμότητα ήδη από τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Η Νόνικα Γαληνέα διήνυσε μια μεγάλη διαδρομή: στο ελεύθερο θέατρο, όπου μαζί με τον Αλέκο Αλεξανδράκη έγραψαν πολλές σελίδες θεατρικής συγκίνησης, στο Εθνικό Θέατρο, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Λονδίνο, όπου έπαιξε και στο Κόβεντ Γκάρντεν (2003). Δημιουργώντας τον θίασο Γαληνέα – Αλεξανδράκη, λίγο μετά το 1970, κατακτά ηγεμονική θέση τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 μέχρι και τις αρχές του ’90, με ποιοτικά ανεβάσματα από το ευρωπαϊκό και αμερικανικό ρεπερτόριο. Από τα μπουλβάρ και τις κομεντί ώς τα σύγχρονα δράματα, από Ζορζ Φεϊντό ώς Φρίντριχ Ντίρενματ και από Νιλ Σάιμον ώς Εντουαρντ Αλμπι και Γιουτζίν Ο’ Νιλ.
Μεταφράστρια η ίδια πολλών θεατρικών έργων, είχε σφυρηλατήσει ιδιαίτερους δεσμούς με το κοινό της, αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι τόσο στα πρώτα της βήματα, στη δεκαετία του 1960, όσο και στα τελευταία χρόνια της καριέρας της, δεν δίσταζε να αναμετριέται με μεγάλους σκηνοθέτες και ιερά ονόματα της θεατρικής σκηνής. Στο Θέατρο Τέχνης, στον θίασο του Δημήτρη Μυράτ, του Αλέξη Μινωτή και της Κατίνας Παξινού, του Δημήτρη Χορν, της Αντιγόνης Βαλάκου, της Αννας Συνοδινού, στο Αμφι-θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, στο Εθνικό Θέατρο, στο Ηρώδειο, στην Επίδαυρο… Η Νόνικα Γαληνέα συνεργάστηκε με το σύνολο σχεδόν του θεατρικού δυναμικού επί 50 και πλέον χρόνια.
Εξέφραζε έναν κόσμο με κώδικες και αξιακή κλίμακα, που ταυτίστηκε με ένα μεγάλο μέρος του κοινού. Παρότι η προσωπική και επαγγελματική της σχέση με τον Αλέκο Αλεξανδράκη ήταν καθοριστική για την εξέλιξή της, η ίδια υπήρξε μια ηθοποιός με ξεχωριστή προσωπικότητα, ιδιότητα που αναδείχθηκε και από το πλήθος των συνεργασιών της στη διάρκεια της πολύχρονης θεατρικής πορείας της.
Ηταν ακούραστη, φιλομαθής, με αγωνία για το θέατρο και το ποιοτικό κείμενο.