Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που κυκλοφόρησαν εκείνα τα εντυπωσιακά βίντεο με τον Τομ Κρουζ να βουτάει σε έναν γκρεμό με τη μοτοσικλέτα του για τις ανάγκες των γυρισμάτων του τελευταίου «Mission Impossible» στη Νορβηγία. Πάνω από ένας μήνας προετοιμασίας και «πρόβας» στην Αγγλία, μια πελώρια ράμπα χτισμένη στην άκρη του χάους και ένας πρωταγωνιστής που αξίζει το βάρος του σε χρυσάφι –και κάτι παραπάνω–, ο οποίος ορμάει ξανά και ξανά στο κενό με μοναδική δικλίδα ασφαλείας το αλεξίπτωτό του, επειδή «νομίζω ότι μπορούσα να κρατηθώ λίγο ακόμη στη μηχανή» και έτσι να βγάλει την τέλεια λήψη. Και όλα αυτά για μια σκηνή, η οποία δεν πρόκειται να διαρκέσει πάνω από λίγα δευτερόλεπτα στην ταινία που θα κυκλοφορήσει στις 13 Ιουλίου και στις ελληνικές αίθουσες.
Ο εξηντάχρονος Κρουζ είχε πάντα την τάση να γυρίζει ο ίδιος τις επικίνδυνες σκηνές των ταινιών του, κάτι το οποίο του έχει κοστίσει και ουκ ολίγους τραυματισμούς στην πορεία, ωστόσο τα τελευταία χρόνια το έχει κάνει… επιστήμη. Σαν να θέλει να αποδείξει στον εαυτό του, αλλά και στην υπόλοιπη κινηματογραφική βιομηχανία, ότι ακόμη και τα πιο ακριβά ειδικά εφέ δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον ρεαλισμό ενός παλιού, καλού κασκαντέρ.
Και δεν είναι ο μόνος. Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο σκηνοθέτης της σειράς ταινιών «John Wick», Τσαντ Σταχέλσκι, δήλωσε ότι υπάρχουν προχωρημένες συζητήσεις στο εσωτερικό της Ακαδημίας των Οσκαρ έτσι ώστε να θεσπιστεί μια καινούργια κατηγορία, που θα αφορά τα σταντ και τους κασκαντέρ. Στις δικές του ταινίες, ο ηθοποιός Κιάνου Ριβς εκτελεί επίσης περίτεχνες μαχητικές χορογραφίες, ωστόσο υποστηρίζεται και από στρατιά επαγγελματιών του είδους, οι οποίοι αναλαμβάνουν το πραγματικά επικίνδυνο κομμάτι, κατρακυλώντας από σκάλες και περνώντας μέσα από βιτρίνες. «Το μεγαλύτερο εμπόδιο που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι το πρακτικό. Τα σταντ είναι μια πολύ συνεργατική μορφή τέχνης και τα βραβεία θα μπορούσαν θεωρητικά να πάνε σε πολλά, διαφορετικά τμήματα. Θα είναι αυστηρά για το καλύτερο σταντ; Την καλύτερη χορογραφία; Την καλύτερη σκηνή δράσης; Το παίρνει ο συντονιστής του σταντ; Αυτός που το πραγματοποιεί; Ο χορογράφος μάχης; Ολα αυτά είναι ενδιαφέροντα ερωτήματα που πρέπει να συζητηθούν από ευφυείς ανθρώπους και από τις δύο πλευρές: εκείνη των επαγγελματιών του χώρου και αυτή της Ακαδημίας», δήλωσε ο Σταχέλσκι, συμπληρώνοντας πως δεν είναι θέμα του «αν» αλλά του «πότε» θα θεσπιστεί το συγκεκριμένο Οσκαρ, το οποίο άλλωστε συζητιέται εδώ και χρόνια στους κόλπους της χολιγουντιανής κοινότητας.
«Μέσα στο τελευταίο τρίμηνο μιλάμε πιο συχνά με μέλη της Ακαδημίας, ώστε να βάλουμε σε κίνηση αυτή την πελώρια μηχανή και ταυτόχρονα να σιγουρευτούμε ότι είμαστε ανοιχτοί και δίκαιοι και με τις δύο πλευρές. Μέχρι στιγμής, πάντως, όλοι είναι πολύ θετικοί. Θέλουν τα σταντ να πάνε στα Οσκαρ».
Από την άλλη, είναι πραγματικά κρίμα που ένα τέτοιο βραβείο δεν υπήρχε τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, όταν ελλείψει των σύγχρονων ειδικών εφέ οι ταινίες δράσης συμπεριλάμβαναν πραγματικά απίστευτα σταντ. Φιλμ όπως τα «Πολύ σκληρός για να πεθάνει», «Φονικό όπλο», «Ο φυγάς» και πολλά άλλα βρίθουν από ρισκαδόρικες σεκάνς, τις οποίες αναλάμβαναν τολμηροί επαγγελματίες ή ακόμη και οι ίδιοι οι ακριβοπληρωμένοι πρωταγωνιστές, σαν τον Μπρους Γουίλις, τον Μελ Γκίμπσον και τον Χάρισον Φορντ. Στο σημερινό τοπίο του CGI και της εικονικής πραγματικότητας (σχεδόν) όλα αυτά μπορούν να κατασκευαστούν στην ασφάλεια της οθόνης του υπολογιστή. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, είναι αδύνατο να προκύψει το ίδιο πειστικό. Και γι’ αυτό εκείνοι που εξακολουθούν να κρεμιούνται από τα ελικόπτερα και να περνούν μέσα από φωτιές αξίζουν Οσκαρ.