Η νύχτα έχει πέσει για τα καλά στο αργολικό θέατρο. Τα «Βατράχια» της Εφης Μπίρμπα βρίσκονται στο δεύτερο μέρος τους και μια πελώρια κόκκινη καρδιά έχει πια αποκαλυφθεί στο σημείο όπου λίγο νωρίτερα βρισκόταν σκεπασμένη η σκευή του Διονύσου και του Ξανθία, ταξιδιωτών στον Αδη για χάρη της Ποίησης. Ο Ξανθίας του Μιχάλη Σαράντη ξεκινά ένα ερωτικό κάλεσμα με… μαθηματικές πράξεις προς την Πλαθάνη της Μαίρης Μηνά. Ολα τα αποτελέσματα είναι εξωφρενικά «λάθος», όμως, ως γνωστόν, δεν υπάρχει σωστό και λάθος στον έρωτα. «Τι ωραία που μετράς», του λέει εκείνη. Η μαγεία του κόσμου με τον οποίο έχουν ντύσει η Εφη Μπίρμπα και οι συνεργάτες της τους αριστοφανικούς «Βατράχους» φτάνει σε αυτό το σημείο στο απόγειό της, είναι μια στιγμή σχεδόν απλοϊκή αλλά πανέμορφη.
Στο μεταξύ, έχουν βέβαια προηγηθεί πολλά. Διόνυσος (Αρης Σερβετάλης) και Ξανθίας μπήκαν στη σκηνή σαν πλανόδιοι πωλητές φυτών και λουλουδιών, συνάντησαν τον Ηρακλή (Εκτορας Λιάτσος) για να δανειστούν ρόπαλο και φορεσιά (ένα χτυπητό καρό σύνολο) και να συνεχίσουν την πορεία προς τον Κάτω Κόσμο. Αποστολή τους, να φέρουν πίσω τον Ποιητή προκειμένου να αναστήσουν την ηθικά χρεοκοπημένη πόλη που έχει χάσει την εμπιστοσύνη της στους δημαγωγούς πολιτικούς. Εχοντας κατανοήσει φανερά τις βασικές αρχές του προτύπου της, η Μπίρμπα –και οι Αρης Σερβετάλης, Αργύρης Μπλάθρας, που συμμετέχουν στη διασκευή– επιλέγει να ξεφλουδίσει τα καθαρά κωμικά του στρώματα, προκειμένου να αποκαλύψει τον μεικτό πυρήνα του: και κωμωδία και τραγωδία, όπως η ίδια η ζωή.
Η διαδικασία που ακολουθεί είναι πότε περισσότερο και πότε λιγότερο επιτυχημένη, κατά κανόνα πάντως ενισχύεται από τις πολύ καλές ερμηνείες: του Αρη Σερβετάλη, ο οποίος για ακόμη μια φορά στην Επίδαυρο αποδεικνύει ότι μπορεί να παίξει τα πάντα και να είναι καθηλωτικός· του Μιχάλη Σαράντη, που στάθηκε άξια στο πλευρό του· του Εκτορα Λιάτσου, ο οποίος εκτός από τον Ηρακλή, ερμήνευσε και έναν απολαυστικά queer Ευριπίδη. Σκηνικά και κοστούμια μοντέρνας έμπνευσης, που ωστόσο λειτούργησαν, ειδικά τα κρινολίνα του γυναικείου χορού που έμοιαζαν να γλιστρούν πάνω στην «υδάτινη» επιφάνεια της ορχήστρας.
Και τα διαχρονικά θέματα της παράστασης, πάντως, η ευεργετική επίδραση της τέχνης, ο τρόμος του θανάτου (πόσο ειρωνικό για κωμωδία), η χρεοκοπία της πολιτικής, εξετάζονται (και) μέσα από σύγχρονο πρίσμα. Παράλληλα, υπάρχουν και απόλυτα ποπ αναφορές, σαν το… φωτόσπαθο που αραιώνει το σκοτάδι του Αδη ή την τελική σκηνή επιλογής του ποιητή, η οποία φέρνει λίγο σε τηλεοπτικό διαγωνισμό ανάδειξης ταλέντων.
Γενικώς η Εφη Μπίρμπα και οι συνεργάτες της παρουσίασαν πολλές ιδέες στην πρώτη τους κάθοδο στην Επίδαυρο. Πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό τη δύσκολη ισορροπία που απαιτεί κάθε διασκευή, πήραν υπολογισμένα ρίσκα, «έπαιξαν» σε αρκετές περιπτώσεις με το κοινό και παρουσίασαν ένα σύνολο με κάποιες αδυναμίες μεν, το οποίο ωστόσο άφησε σίγουρα ευχαριστημένη την πλειονότητα των σχεδόν 18.000 θεατών, που παρακολούθησαν από κοντά τις παραστάσεις της Παρασκευής και του Σαββάτου.