«Αγαπητή φίλη! Εχω όλα τα ωραία σου γράμματα κοντά και απολαμβάνω διπλή μοναξιά! Είναι ωραία πραγματικά τα όσα μου γράφεις για μένα και δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι για την καλή –παρ’ ολίγο να πω “υπερ” καλ-λ-ή καρδιά σου. Μα τι καλό κορίτσι που είσαι! Μου ‘στειλες και βιβλία, όλα τόσο γρήγορα, σύντομα κ’ εγώ ο ηλίθιος μόλις απόψε (Σαββατόβραδο!) έρχομαι κοντά σου. Μα δεν ξέρεις όμως, τι εύθυμος που είμαι. Σ’ όλο το δρόμο μου σφύριζα, κι αν δεν ετύχαινε μαζύ με τα χιόνια να με τριγυρίζουνε σχεδόν κρύοι άνθρωποι, ασφαλώς θα έκανα τις μεγαλύτερες τρέλλες απόψε».
Ο κύριος Γκρι διαβάζει τις νεανικές επιστολές του Νίκου Σκαλκώτα στη Νέλλη Ασκητοπούλου και έξω από το παράθυρό του αστράφτουν κάθε τόσο κεραυνοί. Ταιριαστό σκηνικό, ειδικά όταν βάζει να ακούσει ένα από τα τελευταία του έργα, το λαϊκό μπαλέτο «Η θάλασσα», κυρίως το «Νυκτερινό», το έβδομο γαλήνιο μέρος αυτής της έξοχης συμφωνική σουίτας. Οι επιστολές αυτές εκδόθηκαν πέρυσι, σε έναν πολύ φροντισμένο, καλαίσθητο κόκκινο τόμο (με ωραίο φωτογραφικό υλικό) από τις εκδόσεις Loggia, με τον τίτλο«Νεανικές επιστολές», σε εξαιρετική επιμέλεια του μουσικολόγου και δικηγόρου Κωστή Δεμερτζή, συστηματικού ερευνητή του έργου και της ζωής του Σκαλκώτα, ο οποίος υπογράφει και τα άκρως κατατοπιστικά επίμετρα (δοκίμια στην ουσία) του τόμου.
Η έκδοση περιλαμβάνει τις νεανικές επιστολές που έγραφε ο Σκαλκώτας στη Νέλλη Ασκητοπούλου, ερωτική σύντροφο αρχικά και κατόπιν φίλη – ισόβια μάλιστα. Οπως σοφά γράφει ο Κ. Δεμερτζής, η σχέση τους «από ερωτική μετατράπηκε στη μόνη μορφή που μπορούσε να τη διατηρήσει στον χρόνο: σε μια ειλικρινή και ελεύθερη φιλία».
Κάτι σαν «επιστολικό μυθιστόρημα», με θέμα «ιστορίες ανθρώπων που συναντιόνταν και χωρίζανε».
Ορθώς, επίσης, ο επιμελητής τονίζει πως το βιβλίο θα μπορούσε κάλλιστα να διαβαστεί και σαν «επιστολικό μυθιστόρημα», με θέμα «ιστορίες ανθρώπων που συναντιόνταν και χωρίζανε, που ξαναβρίσκονταν ή χάνονταν».
Παραδέχεται, βέβαια, πως λείπουν οι επιστολές της Νέλλης, αυτές που ο συνθέτης φυλούσε «στην αριστερή επάνω τσέπη του σακακιού του», δηλαδή στη θέση της καρδιάς. Χάθηκαν όμως, μαζί με τη βιβλιοθήκη και όλα του τα χαρτιά, όταν ο Σκαλκώτας υπέστη οικονομική καταστροφή και η σπιτονοικοκυρά του πούλησε τα πάντα αντί των ανεξόφλητων ενοικίων. Ποιος αγόρασε άραγε τα γράμματα του νέου κοριτσιού; Ή πετάχτηκαν στα σκουπίδια; Ο Σκαλκώτας, πάντως, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1933 (πράγμα που δεν επιθυμούσε…).
Ο κύριος Γκρι ακούει τώρα το πιο «επιθετικό» Κουαρτέτο εγχόρδων υπ’ αριθμ. 3, που ο Σκαλκώτας συνθέτει στην Ελλάδα το 1935, και στέκεται σε μια κουβέντα του στη Νέλλη του 1925: «Είναι άλλωστε τόσο όμορφο και ιδανικό να πεθαίνει κανένας υπερασπίζοντας τον “Ισπανικό πύργο” των παιδικών του ονείρων»…