Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΡΙ

Διαβάζοντας Κοµπάγιασι Ισσα πλάι στο κύμα.

Ο κύριος Γκρι συνεχίζει την ανάπαυλά του πλάι στη θάλασσα διαβάζοντας για πολλοστή φορά το κομψό τομίδιο «Κινεζική και ιαπωνική ποίηση» του Ανδρέα Αγγελάκη (1940-1991) από τις εκδόσεις Καστανιώτη (1983).

Ο κύριος Γκρι πάει διακοπές σε μια παραλία και παίρνει μαζί του μερικά βιβλιαράκια που έχει από παλιά.

Ο κύριος Γκρι προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά και τον καύσωνα βρίσκοντας καταφύγιο στον δροσερό Αρχίλοχο.

Επιθυμία του κυρίου Γκρι είναι να αποδώσει έναν δικό του αποχαιρετισμό στον Μίλαν Κούντερα, ξεχωρίζοντας μερικές σκέψεις του από ένα βιβλίο του, τον «Πέπλο. Δοκίμιο σε εφτά μέρη» (μεταφρασμένο από τον Γιάννη Η. Χάρη, εκδόσεις της Εστίας).

Ο κύριος Γκρι παραμερίζει σήμερα και όχι για καλό λόγο. Το φευγιό του Κώστα Καλφόπουλου πριν από περίπου δέκα ημέρες πάγωσε πολλά πράγματα, μέσα μας, έξω μας. Την ημέρα που ο Κώστας έκλεισε τα μάτια του, έφτασε στο γραφείο μου από τον Καστανιώτη η συλλογή διηγημάτων του «Ο,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με φόνο».

«Δεν μπορώ να το παρομοιάσω με χορωδία ή ορχήστρα», λέει ο φυσικός Ξαβιέ Ζιμένς του Πανεπιστημίου Ορεγκον Στέιτ των ΗΠΑ. Σε τι αναφέρεται; Σε αυτό που ο κύριος Γκρι διάβασε πρόσφατα και –φυσικά– τον συνεπήρε: το βουητό του Διαστήματος, το οποίο «ηχογράφησε» η ομάδα του Ζιμένς.

Ο κύριος Γκρι έχει μερικές ενοχλητικές απορίες. Ή, αλλιώς, είναι περίεργος για πράγματα που πολύς κόσμος θεωρεί ενοχλητικά. Για παράδειγμα, πώς προήλθε η ονομασία «καρκίνος».

«Ημουν δεκαπέντε όταν διάβασα το “Πέρα από την αρχή της ηδονής” του Φρόιντ. Με εντυπωσίασαν οι ιδέες του Φρόιντ γύρω από το πώς μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει τον κόσμο – ανακαλύπτοντας κρυμμένα συστήματα νοήματος που εξηγούσαν τις σχέσεις μας με την πραγματικότητά μας και τους εαυτούς μας».

Συνεχίζουμε µε το «Ψευδοεπιστήμες και θεωρίες συνωμοσίας. Ενας οδηγός πλοήγησης» που εξέδωσαν οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης σε επιστημονική επιμέλεια του αστροφυσικού Μανώλη Πλειώνη.

Πολύ διασκεδάζουν τον κύριο Γκρι οι θεωρίες συνωμοσίας. Πρώτ’ απ’ όλα, τις βρίσκει συναρπαστικές.

«…στο χώμα το δικό μας οι πεθαμένοι κοιμούνται μονάχα… δεν είναι πεθαμένοι». Ο κύριος Γκρι αφήνεται να βυθιστεί στον κόσμο του Δημοσθένη Παπαμάρκου. Να ξαναβυθιστεί, για την ακρίβεια.