Ο κύριος Γκρι ονειρεύτηκε: Βρισκόταν, λέει, σε έναν πλανήτη όπου είχε πάντοτε σκοτάδι. Επειδή δεν είχε ποτέ μέρα, τα φώτα της πόλης ήταν μονίμως ανοιχτά, εκτός από τις έξι ώρες που κοιμούνταν, οπότε, για να εξοικονομήσουν ενέργεια, οι κάτοικοι του πλανήτη τα έσβηναν σχεδόν όλα. Συσκότιση. Πλανήτης για τυφλοπόντικες.
Τον ρωτάω αν φταίει κάτι που διάβασε. Κουνάει το κεφάλι του. Επεσε πάνω σε μια μελέτη, δημοσιευμένη στις 29 Μαρτίου στο The Astrophysical Journal, σύμφωνα με την οποία οι αστρονόμοι εντόπισαν έναν εξωπλανήτη, τον LHS 3844b, ο οποίος δεν περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του όπως η Γη, οπότε η μία του πλευρά βλέπει πάντοτε προς το άστρο που το φωτίζει, ενώ η άλλη μένει μονίμως στο σκοτάδι (όπως ο Ερμής, μα και η Σελήνη απέναντι στη Γη).
Ο LHS 3844b (γνωστός και ως «Κούα’κουα, που στην Κόστα Ρίκα σημαίνει «πεταλούδα» – έμπνευση από ομάδα Κοσταρικανών αστρονόμων) απέχει 48,5 έτη φωτός από τη Γη, βρίσκεται στον αστερισμό του Ινδού και θεωρείται από τους αστρονόμος «Υπερ-Γη», θα μπορούσε δηλαδή να φιλοξενεί ζωή. Ομως, επειδή περιστρέφεται αρκετά κοντά στο άστρο του (τον ερυθρό νάνο LHS 3844), η πλευρά που βλέπει προς αυτό δέχεται πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα συγκριτικά με την άλλη και «κλειδώνει» σε αυτή. Οι αστρονόμοι, με πληροφορεί ο κύριος Γκρι, πιστεύουν πως πολλοί εξωπλανήτες έχουν αυτό το χαρακτηριστικό, το οποίο πάντως δύσκολα τεκμηριώνεται, στην περίπτωση όμως του LHS 3844b κατάφεραν να υπολογίσουν τη θερμοκρασία της πλευράς του πλανήτη που βλέπει προς τον ήλιο του και συμπέραναν από τη σταθερότητά της ότι η πλευρά αυτή δεν κρύβεται ποτέ από την ακτινοβολία του.
«Φαντάσου», λέει ο κύριος Γκρι, «να είχε η Γη στο απώτερο μέλλον μια διαστημική αποικία τιμωρημένων, σε έναν τέτοιο πλανήτη: εξόριστοι που θα υποχρεώνονταν να ζουν στη σκοτεινή πλευρά, με ισόβια απαγόρευση να περάσουν στη φωτεινή. Ωραία ιδέα για μυθιστόρημα, ε»;
Οντως. Αλλά, του λέω, επιστημονικά θα μπορούσε να υπάρξει ζωή εκεί; Σηκώνει τους ώμους του. «Ενας τέτοιος πλανήτης δεν έχει παλίρροιες, δεν έχει εποχές, δεν έχει νύχτα και μέρα – θα μπορούσε να εξελιχθεί κάποια μορφή ζωής εκεί; Οι αστρονόμοι ακόμα δεν έχουν ιδέα. Αλλά και τι με νοιάζει; Μιλάμε για μυθιστόρημα!».
Σωστό και πάλι. Αλλά, για σκέψου, επιμένω· οι φύλακες αυτής της αποικίας των τιμωρημένων είναι και αυτοί τιμωρημένοι με τον τρόπο τους: είναι υποχρεωμένοι να ζούνε και αυτοί σε ένα μέρος όπου δεν έχει ποτέ νύχτα. Θυμάσαι πόσο υπέφερες στη Γλασκώβη, όπου το καλοκαίρι ξημέρωνε στις τρεις το πρωί και νύχτωνε στις έντεκα το βράδυ;
Δεν πτοήθηκε. Το αντίθετο· η παρατήρησή μου αυτή ερέθισε περισσότερο τη φαντασία του. «Ακόμα καλύτερα για μυθιστόρημα! Ενας πλανήτης καταραμένων όπου όλοι νοσταλγούν τις χαμένες ισορροπίες της Γης. Στρώνομαι στη δουλειά!».