Ανάμεσα στη λεωφόρο Ιωνίας και στην Αχαρνών, κόσμοι της Αθήνας συνωθούνται. Για έναν περιπατητή με εικόνες και μνήμες από την πόλη, οι κόσμοι αυτοί μοιάζουν στοιχειωμένοι στο φαντασιακό. Εκεί ανάμεσα έχουν μείνει να ποτίζονται από τη γη της Αθήνας κάποια σπίτια με παρελθόν δίπλα σε διαμερίσματα πολυκατοικιών της σειράς που και αυτές αποκτούν πατίνα και υγρασία. Ισως για τον μελλοντικό περιπατητή όλα αυτά να συναιρούνται σε μια μακρινή αθηναϊκή συνθήκη.
Κοντοστάθηκα όμως καθώς αντίκριζα αυτό το παράξενο σπίτι από μια ασυνήθιστη γωνία. Το σπίτι βρίσκεται σε ένα τρίγωνο που σχηματίζουν η λεωφόρος Ιωνίας, η οδός Ρόδου και η οδός Αλκαμένους. Αν τραβούσαμε μια γραμμή προς τα πάνω, θα φθάναμε στην πλατεία Αμερικής. Αλλά εδώ είμαστε χαμηλά, κάτω από τη Μιχαήλ Βόδα, βρισκόμαστε στα αστικά σπήλαια των Αθηνών, σε κοιλότητες που σχηματίστηκαν από πρότερα κύματα κατοίκων, εποίκων και περαστικών, σε αστικά πετρώματα που ακόμη σμιλεύονται. Εκεί, σε αυτήν την παράγωνη απόληξη των δρόμων έστεκε αυτό το σπίτι. Τρίφατσο. Αν το δει κανείς από την οδό Αλκαμένους, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, μοιάζει με ένα γραφικό, ημιεξοχικό σπίτι των αρχών του 20ού αιώνα, που όταν θα είχε χτιστεί θα είχε και άλλα παρόμοια εκεί τριγύρω, όπως θα είχε και μποστάνια, και χέρσα οικόπεδα, και πέτρες και χωματόδρομους, και πηγάδια. Αλλά σήμερα, αξίζει να ανεβείτε στην παλιομοδίτικη μεταλλική και ξύλινη πεζογέφυρα της λεωφόρου Ιωνίας, που από την άλλη μεριά βγάζει στα Θυμαράκια.
Εκεί ο αέρας σηκώνει συχνά τα μακριά μαλλιά των γυναικών, τα πανωφόρια, τις ομπρέλες. Αλλά εκείνη την ώρα ο ήλιος ήταν σχεδόν καλοκαιρινός, μια αύρα καλοδεχούμενη έκανε τη γέφυρα να φαντάζει σαν να συνδέει δύο ποταμίσιες όχθες. Και είδα το σπίτι αυτό, το παράγωνο, και το φαντάστηκα όχι πάνω στον δρόμο αλλά πάνω στην όχθη ενός κελαρυστού ποταμού με κροκάλες και βατράχια. Ομως η πραγματικότητα μου έδειχνε μεγάλες πολυκατοικίες από το 1975 και το 1985, στη θέση εκείνων των μονώροφων σπιτιών που ήταν μια αδιατάρακτη σειρά κατά μήκος των γραμμών του τρένου, όπως φαίνονται που και που σε δραματικές ελληνικές ταινίες του 1962 και του 1966.
Από το σημείο όπου βρισκόμουν, ψηλοκρεμαστά στο γεφυράκι, έβλεπα το σπίτι, που ήταν σαραβαλιασμένο, περισσότερο από όσο δείχνει η όψη του στην οδό Αλκαμένους. Αλλά από το παρατηρητήριό μου στη λεωφόρο Ιωνίας 56 είχα το προνόμιο να παρατηρήσω το σπίτι αυτό που μου είχε προκαλέσει την περιέργεια. Στην εποχή του θα είχε μαγαζιά ή αποθήκες στο ισόγειο και κατοικία στον πάνω όροφο. Από την Αλκαμένους, πρέπει να ήταν μόνο κατοικία. Ενα μεγάλο σπίτι για την εποχή του, ένα σπίτι για νοικοκύρηδες και δουλευταράδες. Ετσι μου φάνηκε.
Σαν πυργόσπιτο ξεχωρίζει ο πάνω όροφος αν δεις το σπίτι από τη γέφυρα. Και ο πυργίσκος αυτός, ένα σωστό δωμάτιο, έβγαζε στην ταράτσα. Μα, αυτή δεν είναι μια οποιαδήποτε ταράτσα. Από ψηλά φαντάζεσαι το ταρατσάκι αυτό σαν ένα εξοχικό καταφύγιο ανάμεσα στα δέντρα και στην ηρεμία της γειτονιάς. Φωνές, συζητήσεις, τριζόνια και γάτες, καρέκλες που σέρνονται, παντζούρια που μανταλώνουν, πόρτες που τρίζουν, πλακάκια που ξεκολλάνε, ντουβάρια που ξεφτίζουν, σοβάδες που ξεφλουδίζουν. Ολα αυτά θα ήταν και τότε κομμάτι μιας καθημερινότητας. Δεν μπορώ όμως παρά να φαντασιωθώ μια αθηναϊκή φεγγαρόλουστη και αστροστολισμένη νύχτα σε αυτό το ταρατσάκι και μια συζήτηση να τραβάει βαθιά μέσα στο σκοτάδι πάνω σε πάνινες πολυθρόνες με ταλαιπωρημένα καραβόπανα. Αυτή ήταν μια Αθήνα που υπήρξε και που ζωντάνευε στη θέα αυτής της ρημαγμένης ταράτσας.
Γυρίζοντας από την οδό Αλκαμένους, είδα πάλι το σπίτι. Οργανωμένη πρόσοψη. Είδα τα δύο παράθυρα του ορόφου που από την άλλη μεριά βγαίνουν στο ταρατσάκι. Ευτυχία.
