Με μια καθ’ όλα εξαιρετική αναβίωση της «Λαίδης Μάκβεθ» του Μτσενσκ, της ανατρεπτικής όπερας του Σοστακόβιτς, εγκαινιάστηκε η φετινή σεζόν της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, με συμμετοχή πολλών από τους συντελεστές της αρχικής παρουσίασης του έργου το 2019.
Η αναβίωση της σκηνοθεσίας της Φανί Αρντάν από τον Ιωνα Κεσσούλη ακολούθησε πιστά την αρχική παραγωγή, επιταχύνοντας όμως ακόμη περισσότερο τον ήδη γρήγορο ρυθμό με τον οποίο εναλλάσσονται οι σκηνές, εντείνοντας έτσι το σασπένς και τον αντίκτυπο των συχνά ανατριχιαστικών δρώμενων. Τα σκηνικά του Τομπίας Χόαϊζελ, η εντυπωσιακή κινησιολογία της Κολεκτίβας (ΛΑ)ΟΡΝΤ, εξίσου καθηλωτική στην αναβίωση της Νάνσυς Νεραντζή και του Γιάννη Τσιγκρή, τα ατμοσφαιρικά «ρωσικά» κοστούμια της βραβευμένης με Οσκαρ Μιλένας Κανονέρο, μάγεψαν και πάλι. Απόλυτα ικανοποιητική και η διεύθυνση της συγκλονιστικής μουσικής του κορυφαίου Ρώσου συνθέτη από τον μαέστρο Φαμπρίτσιο Βεντούρα, για τον οποίο η ορχήστρα της ΕΛΣ (ενισχυμένη με έξτρα μουσικούς στα μπροστινά θεωρεία) έδειξε τον καλύτερό της εαυτό, ανταποκρινόμενη περίτεχνα στην ευαισθησία του, όσον αφορά την τεράστια δυναμική γκάμα της παρτιτούρας – από τα ομολογουμένως λιγότερα αλλά σπαρακτικά πιανίσιμι μερικών από τους μονολόγους, ιδίως στην τελική σκηνή, έως τα εκκωφαντικά κρεσέντι στα ξεσπάσματα και στις κορυφώσεις του δράματος.
Η βίντατζ διανομή αποτελείτο από τραγουδιστές τέλεια επιλεγμένους για τους ρόλους τους –από τους πρωταγωνιστικούς έως τους δευτερεύοντες και τους μικρότερους–, συνεισφέροντας έτσι στη σπάνια απόλαυση μιας παράστασης στην οποία δεν επιθυμούσε κανείς να αλλάξει ούτε μία νότα, ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια.
Αρχίζοντας από την πρωταγωνίστρια Σβετλάνα Σοζντάτελεβα, την οποία είχαμε ακούσει και στην πρεμιέρα του έργου πριν από τέσσερα χρόνια και έκτοτε εμβάθυνε ακόμη περισσότερο στην τραγική ηρωίδα, ο ρόλος της Κατερίνας τής ταιριάζει φωνητικά. Ο όγκος της φωνής της και η εξαιρετική τεχνική τής επιτρέπουν να αντιμετωπίζει άφοβα την τεράστια και συχνά τρομερά δυνατή ορχήστρα (μόνο σε μια-δυο ψηλές νότες ακούστηκε λίγο τσιριχτή) και να στηρίζει τη χαμηλότερη ζώνη της φωνής άψογα στους στοχαστικούς μονολόγους. Στην τελευταία σκηνή, στον δρόμο προς τη Σιβηρία, καθήλωσε και με το τραγούδι και με το παίξιμό της, άξιο κορυφαίας τραγουδίστριας – ηθοποιού.
Καταπληκτικός και συγκλονιστικός ήταν ο Ρώσος τενόρος Σεργκέι Σεμισκούρ, που απέδωσε τον απαιτητικότατο ρόλο του εραστή της ηρωίδας με φαινομενικά αβίαστη, ατελείωτη ρεζέρβα φωνητικού όγκου και αντοχής, ωραίο τίμπρο και ακραίο πάθος. Ολα αυτά σίγουρα τον καθιστούν ιδανικό για τους λυρικοδραματικούς ρόλους του Βέρντι και του Πουτσίνι, φυσικά με τη σωστή, για το ιταλικό ρεπερτόριο, τοποθέτηση της φωνής και άρθρωση των λέξεων. Εξίσου εντυπωσιακός ο δικός μας μπασο-βαρύτονος Γιάννης Γιανίσσης σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του, ως Μπόρις Ισμαήλοφ, πεθερός της Κατερίνας, του οποίου την κτηνωδία ερμήνευσε φωνητικά άψογα –με περίσσιο φωνητικό όγκο, σκούρο χρώμα, απόλυτα ταιριαστό με τον ρόλο– και δραματικά με ανατριχιαστική μπραβούρα που μας έκανε σχεδόν να τρέμουμε στις θέσεις μας.
Στους δευτερεύοντες ρόλους, εξαιρετικοί και φωνητικά και δραματικά ο μπάσος Τάσος Αποστόλου ως μεθύστακας παπάς, ο Πέτρος Μαγουλάς ως γέρος κατάδικος, ο Γιάννης Χριστόπουλος ως Ζινόβι, αδύναμος σύζυγος της Κατερίνας, ο Μαξίμ Κλονόφσκι ως επιστάτης, αστυνόμος και λοχίας και η Μαρισία Παπαλεξίου ως ιδιαίτερα σαγηνευτική Σονιέτκα. Ολοι οι υπόλοιποι μικρότεροι ρόλοι απόλυτα ικανοποιητικοί και η χορωδία της ΕΛΣ στην καλύτερή της φόρμα, άριστα ετοιμασμένη από τον μαέστρο της, Αγαθάγγελο Γεωργακάτο.