Εάν η δισκογραφία αποτυπώνει το ενδιαφέρον γύρω από ένα έργο, τότε η «Σεμέλη» μοιάζει αυτή τη στιγμή να βρίσκεται στο επίκεντρο. Σε μια εποχή που οι ηχογραφήσεις λυρικών έργων έχουν μειωθεί δραματικά λόγω του κόστους τους, εμφανίστηκαν όχι μία αλλά δύο πλήρεις καταγραφές αυτής της τρίπρακτης «μουσικής θεατρικής ψυχαγωγίας» του Χέντελ: το 2020 υπό τη μουσική διεύθυνση του Τζον Ελιοτ Γκάρντινερ και το 2021 υπό αυτήν του Λεονάρντο Γκαρσία Αλαρκόν.
Το έργο παρουσίασε τον περασμένο Μάιο ο αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου στο Διεθνές Φεστιβάλ Χέντελ του Γκέτινγκεν, του οποίου είναι καλλιτεχνικός διευθυντής από το 2021. Η παράσταση, σε συμπαραγωγή με τον ΟΠΑΝΔΑ, μεταφέρθηκε στην Αθήνα και παρουσιάστηκε στο θέατρο Ολύμπια με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων και τη Χορωδία Δωματίου Αθηνών (διδασκαλία: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος). Οι εντυπώσεις είναι από τη βραδιά της 4ης Νοεμβρίου.
Τη δεκαετία του 1990 ο Αμερικανός σκηνοθέτης Ντέιβιντ Ολντεν άλλαξε τον τρόπο αντιμετώπισης των έργων του Χέντελ μέσα από σειρά σκηνοθεσιών στην Κρατική Οπερα της Βαυαρίας. Μεταγραφές με χιούμορ και κυνισμό ανανέωσαν το ενδιαφέρον του κοινού και συνέβαλαν στην επιστροφή του Χέντελ στην παγκόσμια σκηνή. Ανάλογη λογική διέκρινε την παράσταση της «Σεμέλης» που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Πέτρου, αναδεικνύοντας το χιούμορ και προτείνοντας στο κοινό σύγχρονη, οικεία εικονογραφία.
Η απόδοση του Ερωτα ως κουνελάκι του «Πλέιμποϊ», της Ιριδας ως αεροσυνοδού και του λαμπερού παλατιού που έχτισε ο Δίας για τη Σεμέλη ως κέντρου διασκέδασης με πορτιέρηδες, ήταν σε αυτή την κατεύθυνση. Παράλληλα, όταν ο Δίας μεταμορφώνει το περιβάλλον σε ποιητική βουκολική Αρκαδία του μπαρόκ, ο Πέτρου ανατρέχει στο σχετικό ιστορικό αρχέτυπο που ο σκηνογράφος και ενδυματολόγος Πάρις Μέξης υλοποιεί ευρηματικά. Οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου έδωσαν σε κάθε σκηνή την επιθυμητή ατμόσφαιρα.
Μουσικά, ο Πέτρου κινήθηκε σε μουσική την οποία γνωρίζει άριστα: η επίδοση της ορχήστρας ήταν γεμάτη ενέργεια, δυναμισμό και διαύγεια στα ζωηρά μέρη αλλά επίσης ευγένεια στα λυρικά. Σημαντική ήταν ακόμα η συμβολή των οργάνων του συνεχούς βάσιμου (Ιάσων Ιωάννου: τσέλο, Φραντσέσκο Τομάζι: θεόρβη, Ουίλαμ Σο: τσέμπαλο).
Από την ισορροπημένη διανομή ξεχώρισε ο τενόρος Τζέρεμι Οβέντεν (Δίας και Απόλλων). Η φωτεινή φωνή του διαμόρφωνε τις μουσικές φράσεις με πλαστικότητα και αντιμετώπισε με επιτυχία τη συχνά άκρως δεξιοτεχνική γραφή. Η δραματική υψίφωνος Ντάρα Σαβίνοβα υπήρξε μουσικά και σκηνικά πειστική υποδυόμενη την Ινώ, δηλαδή την αδερφή της Σεμέλης, αλλά και τη διεκδικητική Ηρα. Καλοί ήταν επίσης ο κόντρα τενόρος Ραφάλ Τόμκιεβιτς (Αθάμας), ο ηχηρός μπασοβαρύτονος Τζανλούκα Μαργκέρι (Κάδμος, Υπνος και Αρχιερέας), όπως επίσης η Μαριλένα Στριφτόμπολα, ανάλαφρη ως Ιρις και ως Ερωτας.
Στον κεντρικό ρόλο η Ελβετίδα υψίφωνος Μαρί Λις διέθετε ακρίβεια και αστραφτερή δεξιοτεχνία, όπως επίσης την αναμενόμενη εμφάνιση και το ταμπεραμέντο, αλλά και μια φωνή μάλλον πιο σκούρα και μυώδη απ’ ό,τι φαντάζεται κανείς ιδανικά για την αισθησιακή, φιλόδοξη Σεμέλη.
