Πυκνός, απρόβλεπτος, ανήσυχος, ο κόσμος του Χρήστου Αντωναρόπουλου κατακλύζει αυτήν την περίοδο τις αίθουσες στη Sianti Gallery (περιοχή Χίλτον). Είναι μια εικαστική γραφή στον αντίποδα της φιλήσυχης σκηνογραφίας. Είναι δηλαδή μια ζωγραφική που διεισδύει μέσα από ρήγματα της επιφάνειας και προκαλεί αναταράξεις.
Ο Χρήστος Αντωναρόπουλος είναι άλλωστε ένας εικαστικός δημιουργός που βουτάει στα βαθιά. Από ιδιοσυγκρασία, ενδεχομένως, δείχνει μια δουλειά εν γένει με στοιχεία αισθητηριακού μαξιμαλισμού σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την πρώτη εντύπωση. Στη νέα ατομική του έκθεση, που φέρει τον τίτλο «Κατάθλιψη και Ενθουσιασμός», καταγράφεται πράγματι η βύθιση και η ανάταση της ψυχικής καμπύλης. Αλλά πέραν των όποιων εκ των προτέρων ιδιοκατασκευών, η έκθεση παρασύρει τον θεατή σε μια αναπόδραστη διαδικασία ενδοσκόπησης.
Στα έργα του Χρήστου Αντωναρόπουλου, πολλά από τα οποία είναι μεγάλων διαστάσεων, οι μορφές αποκτούν εκείνο το γκροτέσκ στοιχείο μιας εξπρεσιονιστικής αισθητικής. Η τραχύτητα συνορεύει με την τρυφερότητα. Είναι μια εγγενής αντίφαση που βρίσκει κανείς σε αυτό που θα ονόμαζε «σκοτεινή» τέχνη. Η μισοφωτισμένη όψη της συνείδησης εδώ αναβιβάζεται σε ρόλο πρωταγωνιστικό.
Ο Χρήστος Αντωναρόπουλος παίζει πολύ με μοτίβα ευανάγνωστα, όπως η ανθρώπινη μορφή, τα οποία όμως ωθεί στα όριά τους. Το ανθρώπινο σώμα, καλυμμένο ή όχι, αρσενικό, θηλυκό, παιδικό, ένστολο ή γυμνό, παραθέτει εκδοχές του αθώου και του ακραίου. Στην κάτω αίθουσα, προσωπογραφίες οργάνων της τάξης, σαν μορφές-μετάλλια σε μια ιδιόμορφη ζωφόρο, είναι μια προέκταση ενός προθαλάμου. Ανάμεσα σε αυτές τις εξπρεσιονιστικές εκδοχές ανθρωπότυπων, ο Χρήστος Αντωναρόπουλος παίζει και με σκηνές από την ιστορία της τέχνης, άμεσα ή υπαινικτικά, με πιο αναγνωρίσιμη τη δική του εκδοχή από το ιπτάμενο ζευγάρι του Σαγκάλ. Εδώ, υπάρχει η Ακρόπολη ως φόντο. Εντύπωση κάνει και η εξπρεσιονιστική εκδοχή των Μετεώρων (στην κάτω αίθουσα), μια πολύ ενδιαφέρουσα τοπιογραφία που θυμίζει περισσότερο ψυχογράφημα με νεοβυζαντινές χρυσές λάμψεις.
Θαυμάσια περιγράφει την έκθεση ο συλλέκτης και γνώστης της εικαστικής σκηνής Κυριάκος Τσιφλάκος, ο οποίος εντοπίζει «βίαιες σκηνές με πρωταγωνιστές απόκληρους της κοινωνίας, παιδιά χωρίς ελπίδα, κατατρεγμένες γυναίκες και όργανα επιβολής της τάξης (που) εναλλάσσονται με σαφώς πιο ήρεμες εικόνες εσωτερικών χώρων, ψυχικής ενόρασης και πατριωτικής ανάτασης…».
Ο Χρήστος Αντωναρόπουλος μοιάζει να αντλεί από βαθιές δεξαμενές. Η ζωγραφική του είναι προσωπική στον βαθμό που προχωράει στη χώρα της εξωστρέφειας το άρρητο και το αφανές. Ο ίδιος λέει με εντιμότητα πως «…ζωγραφίζω σαν ημερολόγιο, καταγράφοντας με αναγκαστική συνέπεια, συναισθήματα και εμπειρίες. Η τέχνη για εμένα είναι ένα ιερό μυστήριο (…) δεν ανήκω στους ευλογημένους που ζωγραφίζουν όμορφα και αβίαστα. Εγώ αγωνιώ, κουράζομαι, ζορίζομαι τις περισσότερες φορές. (…) Στο τέλος κάτι αρχίζει να γίνεται και αποκτούν αξία οι φόβοι, οι αγωνίες, οι αμφιβολίες και τα ζόρια».
Sianti Gallery (Βασιλέως Αλεξάνδρου 2, πίσω από την Εθνική Πινακοθήκη), έως 23/12.