Η Χαρά Ρόμβη γεννήθηκε (1985) και μεγάλωσε στην Αθήνα (Γαλάτσι). Από τα δεκαοκτώ της και μετά ζει στο κέντρο της πόλης: Εξάρχεια, Μουσείο και τώρα πλατεία Βικτωρίας. Μικρή ήθελε να γίνει ή γιατρός ή καθαρίστρια. Οταν τελείωσε το λύκειο μπήκε στην αγορά εργασίας. Εργάζεται πολλά χρόνια στον χώρο της εστίασης, ενώ στο παρελθόν έχει εργαστεί και ως μοδίστρα. Η συλλογή διηγημάτων «Σωτηρία» (εκδόσεις Αντίποδες) είναι το πρώτο της βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Κοινωνιογλωσσολογία» σε επιμέλεια Διονύση Γούτσου και Σπυριδούλας Μπέλλα (εκδόσεις Gutenberg) και το «Ο οβολός» του Ηλία Παπαδημητρακόπουλου (εκδόσεις Κίχλη).
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Διαβάζοντας την «Ιστορία της πολιορκίας της Λισαβόνας» του Ζοζέ Σαραμάγκου, έμαθα ότι ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι η κοινή οικόσιτη μύγα έχει τέσσερα πόδια. Ενώ έχει έξι, φυσικά.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Τζέιν Εϊρ» της Σαρλότ Μπροντέ.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Μια μέρα που δεν θα έχω καμία υποχρέωση, ούτε καν να μαγειρέψω, γιατί θα έχω φαγητό από την προηγούμενη.
Υπάρχουν βιβλία για τα οποία να νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
Από έφηβη μου αρέσει να διαβάζω Καζαμία. Παλιότερα ντρεπόμουν λίγο, τώρα καθόλου.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Συγκινούμαι όταν ο συγγραφέας μέσα από μια φράση ή μια περιγραφή με «υποχρεώνει» να καταλάβω βαθιά κάτι για την ανθρώπινη κατάσταση.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
Το «Γείρε, πέσε, σήκω» του Τζον ΜακΓκρέγκορ (εκδόσεις Αγρα).
Υπάρχουν βιωματικά στοιχεία στο βιβλίο, κι αν ναι, ποια είναι αυτά;
Βέβαια. Ειδικά στα διηγήματα «Θεία» και «Χριστίνα», όπου οι ηρωίδες αφηγούνται ένα περιστατικό από την παιδική τους ηλικία. Εκεί υπάρχουν πολλά από όσα έζησα ως παιδί.
Τι μαθήματα πήρατε από την έρευνά σας στο παρελθόν και τις μαρτυρίες όσων μιλήσατε;
Κατάλαβα λεπτομερώς μέσα από ποιες κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες οι άνθρωποι τη δεκαετία του 1980 άρχισαν να εκπαιδεύονται στον καταναλωτισμό και το life style, ώσπου φτάνοντας στο 2000 να είναι πια τελείως αλλοτριωμένοι. Κι όσοι άνθρωποι μου μίλησαν γι’ αυτή την εποχή, ζώντας την ως ενήλικες, αυτό μου μαρτύρησαν, αν και όχι πάντα συνειδητά.
