Οποιος τυχερός βρέθηκε στην έκθεση των έργων όσων συμμετείχαν στα εργαστήρια μόδας, κεραμικής και κοσμήματος, υπό τον γενικό τίτλο «Μορφές 2023», του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου θα επιβεβαίωνε την ανατρεπτικά απελευθερωτική δύναμη της τέχνης. Μια φοιτήτρια γεωπονικής, μια εργαζόμενη στο μάρκετινγκ εταιρείας, ένας φαρμακοποιός, μια νηπιαγωγός, ένας περφόρμερ, μια κεραμίστρια –και η απαρίθμηση είναι ενδεικτική– εμπνεύστηκαν από την ιστορία του «Ιππόλυτου» του Ευριπίδη, δημιουργώντας ένα κομμάτι τέχνης.
Ο μύθος είναι γνωστός. Η Φαίδρα, γυναίκα του βασιλιά Θησέα, μετατρέπεται σε πιόνι στο σχέδιο εκδίκησης της θεάς Αφροδίτης, ερωτεύεται τον Ιππόλυτο, γιο του άντρα της και της Αμαζόνας Ιππολύτης. Αφιερωμένος στη λατρεία της θεάς Αρτεμης, ο Ιππόλυτος αρνείται τον έρωτα της Φαίδρας, με ολέθριες συνέπειες. Τελικά, αυτό που φαίνεται ως χαιρέκακη παρέμβαση και σκληρό παιχνίδι των θεών δεν κρύβει τελικά παρά την αμείλικτη πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης.
«Θα έχω πια ένα κόσμημα φτιαγμένο από εμένα, εμπνευσμένο από ένα μύθο που μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις συγκρούσεις των θεών», λέει στην «Κ» αφοπλιστικά η νηπιαγωγός Αντέλ Ατζέμογλου που μετείχε στο εργαστήριο κοσμήματος.
«Στην κεραμική μπορείς με τα χέρια σου να δίνεις μορφή σε αυτό που σκέφτεσαι», προσθέτει η Θεανώ Σπυρολάρη, η οποία εργάζεται στον τομέα του μάρκετινγκ και μετείχε στο εργαστήρι κεραμικής. «Το ρούχο εκφράζει τον ψυχισμό του προσώπου», παρατηρεί η Στέλλα Σταμούλη, που σπουδάζει σχέδιο και καλές τέχνες και μετείχε στο εργαστήρι μόδας. «Η Φαίδρα έχει ανάγκη να κρυφτεί από τον κόσμο γιατί νιώθει ντροπιασμένη λόγω των αισθημάτων της για τον Ιππόλυτο. Και έτσι μου ήλθε η ιδέα της κάπας, που δίνει όγκο και αφήνει να αναδυθεί η θηλυκότητα μέσα από το φόρεμα που καλύπτει», εξηγεί η ίδια.
Τα εργαστήρια υλοποιήθηκαν στο πλαίσιο του Open Plan, της πλατφόρμας των χειμερινών δράσεων του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου, που οργανώθηκε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά μετά τη λήξη του εαρινού προγράμματός του. «Φέτος, ενόψει της νέας καλλιτεχνικής περιόδου 2024, εμπνευσθήκαμε από τον “Ιππόλυτο” του Ευριπίδη, με αφορμή τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την άτυπη έναρξη των Επιδαυρίων το 1954 με το ομώνυμο έργο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη από το Εθνικό Θέατρο», τονίζει, μιλώντας στην «Κ», η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Κατερίνα Ευαγγελάτου.
«Θα έχω πια ένα κόσμημα φτιαγμένο από εμένα, εμπνευσμένο από ένα μύθο που μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις συγκρούσεις των θεών», λέει στην «Κ» η νηπιαγωγός Αντέλ Ατζέμογλου.
Τα τρία ξεχωριστά εργαστήρια υλοποιήθηκαν αντίστοιχα σε συνεργασία με τον σχεδιαστή μόδας Αγγελο Τσακίρη, το στούντιο κεραμικής Korkodilos και το εργαστήριο χειροποίητου κοσμήματος Prigipo, ενώ τη θεατρολογική καθοδήγηση ανέλαβε η Ελλη Γαβριήλ. Συμμετείχαν δωρεάν συνολικά πάνω από 100 άτομα, τα οποία επελέγησαν από τους εισηγητές των εργαστηρίων. «Το μόνο που θέλαμε από τους συμμετέχοντες ήταν να “πιάνουν τα χέρια τους”, γιατί απαιτούνταν η χρήση εξειδικευμένων εργαλείων. Η εφαρμογή θέλει δεξιοτεχνία», ανέφερε στην «Κ» η Καλομοίρα Παπαγεωργίου, υπεύθυνη από το εργαστήριο χειροποίητου κοσμήματος Prigipo.
«Πολλοί από όσους πήραν μέρος στο εργαστήριο μόδας είναι φοιτητές της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Είδαν την υλοποίηση μιας ιδέας, πόσο δύσκολο είναι να σχεδιάσεις και να κατασκευάσεις την έμπνευσή σου», δηλώνει ο Αγγελος Τσακίρης. «Δεν μας ενδιέφερε οι συμμετέχοντες να έχουν σχέση με τον πηλό. Το κλειδί ήταν να βρεθούν τρόποι επικοινωνίας μέσω της τέχνης ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικά επαγγελματικά περιβάλλοντα», συμπληρώνει ο Αλέξανδρος Ντούρας, γλύπτης και ιδρυτής του στούντιο κεραμικής Korkodilos. «Κάθε θεατής μιας παράστασης, ευρύτερα ενός έργου τέχνης, κουβαλά κάτι δικό του και μέσα από αυτό φιλτράρει αυτό που βλέπει. Ωστόσο, όλα τα έργα περιέχουν και σημαντική έρευνα πάνω στο θέμα. Τα εργαστήρια ήθελαν να κινητοποιήσουν τη φαντασία, τη δημιουργικότητα και την έκφραση του θεατρικού κοινού», υπογραμμίζει η θεατρολόγος Ελλη Γαβριήλ.
Αλλωστε, όπως συμπληρώνει η κ. Ευαγγελάτου, το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου δεν «κοιμάται» τον χειμώνα. «Με τα εργαστήρια θέλαμε να διεγείρουμε τη σκέψη του κοινού. Να δούμε πώς η κληρονομιά του αρχαίου δράματος μπορεί να περάσει σε άλλες μορφές εφαρμοσμένης τέχνης. Το αρχαίο δράμα δεν είναι κάτι μουσειακό, μπορεί να το πάρεις σπίτι σου, να το φορέσεις. Αυτό μας προκαλεί να γίνουμε πιο τολμηροί στις αναγνώσεις των έργων του αρχαίου δράματος».
