«Oταν φωτογραφίζω προσπαθώ να φτάσω σε ένα σημείο στο οποίο δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Συχνά (σ.σ. το θέμα) είναι ακριβώς αυτό», έχει γράψει η εξέχουσα Αμερικανίδα δημιουργός Σίντι Σέρμαν, που φέτος κλείνει τα 70 της χρόνια. Μέλος της πρωτοποριακής νεοϋορκέζικης καλλιτεχνικής σκηνής που πειραματίστηκε πάνω στην έννοια και στη δυναμική της ποπ κουλτούρας, η Σέρμαν με το έργο της ανιχνεύει ζητήματα αναπαράστασης και ταυτότητας στα σύγχρονα μέσα για περισσότερα από 40 χρόνια. Αναδείχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με την ομάδα Pictures Generation και στράφηκε για πρώτη φορά στη φωτογραφία ως εκφραστικό μέσο κατά τη διάρκεια των καλλιτεχνικών σπουδών της.
Το 1977 έκανε το ντεμπούτο της με την εμβληματική σειρά «Untitled Film Stills» στον εναλλακτικό χώρο Artists Space, ξεκινώντας μια καριέρα που την καθιέρωσε ως μια από τις πιο αναγνωρισμένες και σημαντικές καλλιτέχνιδες της εποχής μας. Με υλικό από αυτήν ακριβώς την πρώιμη δουλειά της (τη σειρά-ορόσημο «Untitled Film Stills»), καθώς και από τις σειρές «Rear Screen Projections» (1980), «Centerfolds» (1981) και «Color Studies» (1982), θα δούμε στο τέλος Μαΐου την πρώτη μουσειακή έκθεση με φωτογραφικά έργα της διάσημης Αμερικανίδας στην Ελλάδα. Η έκθεση τιτλοφορείται «Cindy Sherman at Cycladic: Πρώιμα έργα», διοργανώνεται από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και θα φιλοξενηθεί στο Μέγαρο Σταθάτου. Η Σέρμαν σκηνοθετεί σε μεγάλο βαθμό τα έργα της, στα οποία πρωταγωνιστεί αποκλειστικά η ίδια, αναλαμβάνοντας όλους τους ρόλους που απαιτούνται για τη δημιουργία τους.
Η συγκεκριμένη διοργάνωση, που θα επικεντρωθεί στη δουλειά της καλλιτέχνιδος μέσα στον 20ό αιώνα, εστιάζει στη γυναίκα, στην ταυτότητα και στην απεικόνισή της, διερευνώντας τα γυναικεία στερεότυπα.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Σέρμαν κατασκευάζει περσόνες χρησιμοποιώντας ψηφιακή επεξεργασία, αναφερόμενη στην όλο και πιο κατακερματισμένη αίσθηση του εαυτού στην κοινωνία του 21ου αιώνα. Επειτα από καιρό παρουσιάζει, από σήμερα έως τον Μάρτιο, τη νέα της δουλειά με περίπου 30 έργα στη νεοϋορκέζικη γκαλερί Hauser & Wirth Wooster Street, σηματοδοτώντας την επιστροφή της στην ιστορική συνοικία του Σόχο όπου έκανε το ντεμπούτο της. Σε αυτά τα τελευταία έργα η Σέρμαν έχει κάνει κολάζ με διάφορα στοιχεία του δικού της προσώπου που φωτογράφισε μεμονωμένα –μάτια, μύτη, χείλη, δέρμα, μαλλιά, αυτιά–, τα κόλλησε και τα παραμόρφωσε σε μια νέα εικόνα, κατασκευάζοντας, αποδομώντας και στη συνέχεια ανακατασκευάζοντας ένα εντελώς καινούργιο πρόσωπο.
Συνδυάζοντας μια τεχνική ψηφιακού κολάζ που ενσωματώνει ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες με πιο παραδοσιακές μεθόδους μεταμόρφωσης, όπως μακιγιάζ, περούκες και κοστούμια, παράγει ανησυχητικά πορτρέτα γυναικών που γελούν, χαμογελούν και μορφάζουν στον θεατή. Στον διπλό ρόλο του φωτογράφου και του μοντέλου, η Σέρμαν συνεχίζει να ανατρέπει την τυπική δυναμική σχέση καλλιτέχνη και θέματος. Ετσι, ενώ όλες οι εικόνες είναι συνθέσεις του προσώπου της, «διαβάζονται» ως κλασικά πορτρέτα αποξενωμένων ανθρώπινων μορφών.
