Γκριζέλντα
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2024)
Δημιουργός: Κάρλο Μπερνάρ, Ινγκριντ Εσκαγέντα
Ερμηνείες: Σοφία Βεργκάρα, Αλμπέρτο Γκέρα
Η δημιουργική ομάδα του εμβληματικού «Narcos» συνεχίζει να φέρνει στο Netflix βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα –και πρόσωπα– ιστορίες από τον υπόκοσμο των καρτέλ ναρκωτικών. Αυτή τη φορά, κεντρικό πρόσωπο είναι η Γκριζέλντα Μπλάνκο (Σοφία Βεργκάρα), μια Κολομβιανή πρώην πόρνη, η οποία τη δεκαετία του 1970 μεταναστεύει από το Μεντεγίν στο Μαϊάμι, αποφασισμένη να ιδρύσει εκεί μια νέα αυτοκρατορία κοκαΐνης. Οπως είναι λογικό, η προοπτική δεν θα ενθουσιάσει τους ντόπιους εμπόρους ξεκινώντας έναν πόλεμο, με έπαθλο τη σχετικά «παρθένα» ακόμη αγορά της Αμερικής.
Η ακαταμάχητη Σοφία Βεργκάρα («Modern Family») είναι εδώ απόλυτη πρωταγωνίστρια στον ρόλο μιας αφοσιωμένης μητέρας, η οποία ταυτόχρονα είναι (ή μετατρέπεται και σε) αδίστακτη μπιζνεσγούμαν του ναρκεμπορίου. Γνωστή ως «Νονά» ή «Μαύρη χήρα», η Γκριζέλντα κάνει τις σωστές, τολμηρές κινήσεις ώστε να χτίσει πολύ γρήγορα τη δική της παράνομη αυτοκρατορία. Ολα αυτά τα βλέπουμε σε μια πολύ καλοφτιαγμένη μίνι σειρά έξι επεισοδίων, η οποία μεταφέρει με επιτυχία την ατμόσφαιρα της εποχής και το δράμα, παραμένοντας παράλληλα διασκεδαστική με το λάτιν ταμπεραμέντο της. Από αυτό άλλωστε διαθέτει άφθονο και η Βεργκάρα, η οποία στα 52 της αναλαμβάνει για πρώτη φορά επί της ουσίας τον ρόλο της βασικής πρωταγωνίστριας και τα καταφέρνει περίφημα.
Μια βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη ★★★
ΚΟΜΕΝΤΙ (2019)
Σκηνοθεσία: Γούντι Αλεν
Ερμηνείες: Τιμοτέ Σαλαμέ, Ελ Φάνινγκ
Από την πλατφόρμα της Cosmote TV επιλέγουμε ένα από τα σχετικά πρόσφατα φιλμ του Γούντι Αλεν. Ο βετεράνος κινηματογραφιστής πέρασε πολλά με τη συγκεκριμένη ταινία, η οποία αποσύρθηκε από την αμερικανική αγορά. Συνεχίζοντας μια παράδοση δεκαετιών, ο Αλεν διαλέγει ξανά από τα ταλέντα της νέας γενιάς, συγκροτώντας το δίδυμο των πρωταγωνιστών του με τους Τιμοτέ Σαλαμέ («Να με φωνάζεις με το όνομά σου») και την Ελ Φάνινγκ («Neon Demon»). Ο Γκάτσμπι και η Ασλεϊ είναι ένα ζευγάρι νεαρών φοιτητών, οι οποίοι, με αφορμή μια δουλειά, επισκέπτονται για ένα Σαββατοκύριακο τη Νέα Υόρκη. Εκεί ωστόσο, εξαιτίας των περιστάσεων, θα χωριστούν και θα περάσουν την ημέρα γνωρίζοντας καινούργιους ανθρώπους.
Ο Αλεν στήνει το συνηθισμένο κομεντί σκηνικό του, με μπόλικα αστεία, τις καθιερωμένες καλλιτεχνικές αναφορές, αλλά και πολιτική σάτιρα που (ευφυώς) δεν στρέφεται κατά του Τραμπ, αλλά της υποκριτικής, δήθεν φιλελεύθερης μπουρζουαζίας. Ο ρομαντισμός και η νοσταλγική διάθεση είναι διάχυτα, ωστόσο, ισορροπούνται αρκετά χάρη στα φρέσκα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Και όπως συμβαίνει συχνά με τον Αλεν, τα έχεις ξαναδεί όλα, όμως παρακολουθείς με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο.