Ράστιν ★★★
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2023)
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Σ. Γουλφ
Ερμηνείες: Κόλμαν Ντομίνγκο, Κρις Ροκ
Αλλη μία βιογραφία, πολιτική αυτή τη φορά, μας έρχεται από την πλατφόρμα του Netflix, έχοντας «προίκα» και μια οσκαρική υποψηφιότητα πρώτου ανδρικού ρόλου, για τον πρωταγωνιστή, Κόλμαν Ντομίνγκο. Ο τελευταίος υποδύεται τον Μπάγιαρντ Ράστιν, Αφροαμερικανό ακτιβιστή, ο οποίος διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη διοργάνωση της περίφημης Πορείας στην Ουάσιγκτον του 1963, που κορυφώθηκε με την ιστορική ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μπροστά από το Καπιτώλιο.
Καθώς οι προετοιμασίες για το μεγάλο γεγονός προχωρούν, ο Ράστιν θα έρθει αντιμέτωπος τόσο με διαφωνούντες συντρόφους από διαφορετικούς φορείς του κινήματος, όσο και με ρατσιστές αντιπάλους, οι οποίοι τον διώκουν εξαιτίας του ομοφυλοφιλικού σεξουαλικού προσανατολισμού του. Το φιλμ του Τζορτζ Σ. Γουλφ («Η θρυλική Μα Ρέινι») μας συστήνει έναν αφανή, αλλά εμφανώς αδικημένο, ήρωα του κινήματος υπέρ της φυλετικής ισότητας στις ΗΠΑ. Προσωπικότητα πληθωρική και πρωτοπόρος, ο Μπάγιαρντ Ράστιν δεν δίστασε να τα βάλει με κάθε είδους κατεστημένο σε δύσκολες εποχές, έχοντας για οδηγό τον ιδεαλισμό αλλά και μια σχεδόν αθώα αισιοδοξία, με την οποία κατάφερνε να εμπνέει τους ανθρώπους. Ολα αυτά τα βλέπουμε στην ταινία, με αρκετά feelgood περιτύλιγμα είναι η αλήθεια, το οποίο πάντως γίνεται ενδιαφέρον και μόνο λόγω της αφοσιωμένης ερμηνείας του Κόλμαν Ντομίνγκο.
Αρκούδες δεν υπάρχουν ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Τζαφάρ Παναχί
Ερμηνείες: Τζαφάρ Παναχί, Μίνα Καβανί
Από την πλατφόρμα της Cosmote TV επιλέγουμε ένα ιδιοφυές στη σύλληψή του φιλμ, από τον Ιρανό κινηματογραφιστή Τζαφάρ Παναχί, ο οποίος μάλιστα πλήρωσε με φυλάκιση τη δημιουργική του τόλμη.
Πρωταγωνιστής εδώ είναι ο ίδιος ο Παναχί στον ρόλο ενός σκηνοθέτη, ο οποίος προσπαθεί να γυρίσει μια ταινία εξ αποστάσεως στην Τουρκία, ενώ ο ίδιος αναγκάζεται να παραμείνει σε ένα ιρανικό χωριό κοντά στα σύνορα, δίνοντας οδηγίες μέσω Διαδικτύου.
Σύντομα, ωστόσο, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη δυσπιστία αλλά και τις οπισθοδρομικές αντιλήψεις των ντόπιων. Ο Παναχί δημιουργεί επί της ουσίας τρία διαφορετικά φιλμ, κινηματογραφώντας τον εαυτό του την ώρα που ο ίδιος γυρίζει μια τρίτη ταινία από απόσταση. Εδώ, φυσικά, δεν πρόκειται για ντοκιμαντέρ αλλά για εύστοχη μυθοπλασία, προορισμένη να αναδείξει τα σύγχρονα ζητήματα της ιρανικής κοινωνίας, τόσο σε επίπεδο καλλιτεχνικής ελευθερίας όσο και σε εκείνο της κοινωνικής βάσης.