ΒΕΡΟΛΙΝΟ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Το Σαββατοκύριακο πέρασε μέσα σε μια κινηματογραφική παραζάλη εδώ στη γερμανική πρωτεύουσα. Ταινίες από όλο τον πλανήτη, περισσότερο ή λιγότερο ενδιαφέρουσες, χτίζουν την εικόνα ενός σινεμά που παλεύει να ερμηνεύσει τον σύγχρονο κόσμο, ακόμη κι όταν ασχολείται με διαχρονικά θέματα μέσα από καινούργια ματιά. Αυτό πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό και το «Arcadia», η νέα ταινία του Γιώργου Ζώη, που έκανε πρεμιέρα στο τμήμα Encounters της Μπερλινάλε αφήνοντας θετικές εντυπώσεις και επιβεβαιώνοντας ότι ο Ελληνας κινηματογραφιστής είναι από τους πιο «έτοιμους» της γενιάς του.
Ο Βαγγέλης Μουρίκης και η Αγγελική Παπούλια υποδύονται ένα ζευγάρι που φτάνει σε κάποιο παραλιακό θέρετρο, προκειμένου να αναγνωρίσει ένα θύμα τροχαίου δυστυχήματος. Καθώς η πλοκή εξελίσσεται, συνειδητοποιούμε ότι κάτι μοναδικό συμβαίνει σε αυτό το μέρος, όπου ο κόσμος των ζωντανών συμπλέκεται με εκείνων που έχουν φύγει από τη ζωή, οι οποίοι όμως εξακολουθούν να τους στοιχειώνουν. Εχοντας ως κυρίαρχο θέμα του την απώλεια και τη μνήμη, το φιλμ είναι γεμάτο από καλές ιδέες: μια εναλλακτική «φούσκα» (γύρω από τη λίμνη του Μαραθώνα) όπου το αδύνατο γίνεται πιστευτό· σύμβολα και «πύλες» επικοινωνίας ανάμεσα στους δύο κόσμους· ταιριαστή μουσική επένδυση και πολλά ακόμη. Η σεναριακή κορύφωση ίσως λείψει σε κάποιους, ωστόσο, πρόκειται αναμφισβήτητα για μια ταινία που προ(σ)καλεί τον θεατή να αναμετρηθεί τόσο μαζί της όσο και με τον εαυτό του.
Εκτός όλων των άλλων, το «Arcadia» μοιάζει να βρίσκεται και εντός της άτυπης… θεματικής του φεστιβάλ, η οποία αφορά την απώλεια και τον συνακόλουθο θρήνο για το αγαπημένο πρόσωπο. Στο «Another End» του Πιέρο Μεσίνα, ένας άνδρας (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ) κάνει χρήση μιας επαναστατικής τεχνολογίας ώστε να περάσει λίγο ακόμη χρόνο με την αγαπημένη του που πέθανε σε τροχαίο. Στο «Treasure» της Τζούλια φον Χάιντς, πατέρας και κόρη (Στίβεν Φράι, Λένα Ντάναμ) επιστρέφουν στην Πολωνία του ’80 αναζητώντας τις μνήμες των συγγενών τους που δολοφονήθηκαν στο Αουσβιτς, ενώ στο «Meanwhile on Earth» του Ζερεμί Κλαπίν, η μικρή αδελφή ενός αστροναύτη που χάθηκε στο Διάστημα, ανακαλύπτει πως στην πραγματικότητα έχει απαχθεί από εξωγήινους (!) και διαπραγματεύεται την επιστροφή του. Στο «Dying» του Ματίας Γκλάσνερ, μια αποξενωμένη οικογένεια έρχεται πιο κοντά, καθώς τα μέλη της βιώνουν διαφορετικού τύπου απώλειες.
Περισσότερο ή λιγότερο ευφάνταστες, καμιά φορά και με μπόλικο μαύρο χιούμορ, όλες αυτές οι ιστορίες υποδεικνύουν σαφώς μια τάση, η οποία καθρεφτίζει διαχρονικές ανθρώπινες ανησυχίες και προβληματισμούς. Από την άλλη, σαν σύγχρονο φαινόμενο, ίσως σχετίζεται (και) με την πρόσφατη πανδημική εμπειρία, που έφερε αντιμέτωπους τους ανθρώπους πιο έντονα με το τέλος της ζωής.
Μπορεί στο Βερολίνο αυτές τις ημέρες να βλέπουμε κάποιες από τις ταινίες που θα κυκλοφορήσουν την προσεχή κινηματογραφική σεζόν, ωστόσο, εκείνες της προηγούμενης βρίσκονται για τα καλά στην περίοδο των βραβείων. Το βράδυ της Κυριακής, ήταν σειρά των βρετανικών Bafta με το «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν να κυριαρχεί σε βασικές κατηγορίες αποσπώντας συνολικά επτά βραβεία, ενώ στη δεύτερη θέση ακολούθησε το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου με πέντε. Ταυτόχρονα, έγινε γνωστό το επόμενο πρότζεκτ του Ελληνα κινηματογραφιστή, το οποίο θα είναι ένα ριμέικ της κορεατικής κωμωδίας φαντασίας «Save the Green Planet».