Την Παρασκευή το βράδυ, περιμέναμε στην πλημμυρισμένη με κόσμο Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης να εμφανιστεί στη σκηνή η αρχιμουσικός Καρίνα Κανελλάκις για να διευθύνει τη Φιλαρμονική του Λονδίνου σε μια πολυαναμενόμενη συναυλία. Στο κεντρικό θεωρείο, μάλιστα, παρούσα ήταν και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Αντί όμως για τη φημισμένη Ελληναμερικανίδα μαέστρο και ενώ οι μουσικοί περίμεναν στις θέσεις τους, εμφανίστηκε στη σκηνή ο Γιάννης Βακαρέλης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου, με μια βαρυσήμαντη ανακοίνωση: ξαφνική ασθένεια της Κανελλάκις δεν θα της επέτρεπε, δυστυχώς, να εμφανιστεί.
Την είδηση διαδέχθηκε ένα γεμάτο απογοήτευση επιφώνημα από το κοινό. Για πολύ λίγο αναρωτηθήκαμε αν τώρα θα έπρεπε να αναχωρήσουμε έτσι όπως προσήλθαμε. Το προγραμματισμένο πρελούδιο από την όπερα «Χοβάντσινα» του Μόδεστου Μουσόρσκι, με το οποίο θα ξεκινούσε η συναυλία, δεν θα παιζόταν καθόλου· το Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα υπ’ αριθμ.1 του Ντιμίτρι Σοστακόβιτς θα ερμήνευε ο σολίστ βιολονίστας Κρίστιαν Τέτζλαφ, κρατώντας πλέον και τον ρόλο του μαέστρου.
Και η 4η Συμφωνία του Μπραμς που θα αποτελούσε το δεύτερο μέρος της βραδιάς; Το βάρος της μουσικής διεύθυνσης εδώ θα έπεφτε στο νεαρό Ελληνα αρχιμουσικό Διονύση Γραμμένο.
Στο άκουσμα του ονόματος του Γραμμένου το κοινό, που έως εκείνη τη στιγμή εκδήλωσε έναν κάποιο εκνευρισμό, επιδόθηκε σε ένα πολύ ζεστό, αυθόρμητο χειροκρότημα.
Δεν κατάλαβα αν ήταν μια συλλογική κίνηση αβροφροσύνης και ηθικής στήριξης εκ μέρους του κοινού προς τον νεαρό μαέστρο ή αν ήταν μια κίνηση επιδοκιμασίας της συγκεκριμένης επιλογής της διεύθυνσης του Μεγάρου.
Ο ίδιος ο Γραμμένος, πάντως, φρόντισε να μας πείσει ότι πρέπει να ήταν για το δεύτερο. Διότι, όπως φάνηκε, η βραδιά της 23ης Φεβρουαρίου, ενώ έδειχνε αρχικά να εξελίσσεται σε φιάσκο, αποδείχθηκε ακριβώς το αντίθετο.
Εντάξει· η ερμηνεία του Κοντσέρτου του Σοστακόβιτς ήταν εξαιρετική, από έναν χαρισματικό βιολονίστα και μια μεγάλη ορχήστρα, με τη διαφορά ότι μουσικό σύνολο και σολίστ είχαν ήδη δοκιμαστεί σε πρόβες. Ελειπε φυσικά η μαέστρος και τον ήχο της δεν είχαμε την τύχη να τον ακούσουμε, ωστόσο, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, νιώσαμε να καλύπτεται επάξια ένα σοβαρό κενό.
Η συναυλία, όμως, απογειώθηκε στο δεύτερο μέρος με τον Γραμμένο στο πόντιουμ. Και το τονίζουμε αυτό διότι, όπως πληροφορηθήκαμε αργότερα, ο Γραμμένος έμαθε ότι θα αντικαθιστούσε τη διεθνούς φήμη Ελληνοαμερικανίδα αρχιμουσικό ξαφνικά το απόγευμα της Παρασκευής με μηδενικές πρόβες με τη Φιλαρμονική του Λονδίνου (!).
Στο φινάλε, η κατάμεστη Αίθουσα των Φίλων της Μουσικής σείστηκε από χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Σε άλλη περίπτωση, θα είχαμε ένα «ανκόρ» αλλά, μην έχοντας προβάρει κάποια σύντομη σύνθεση προηγουμένως, Γραμμένος και Φιλαρμονική του Λονδίνου αποχώρησαν έπειτα από κάμποσα πηγαινέλα χάριν των παρατεταμένων χειροκροτημάτων (π.χ., στο κλείσιμο του πρώτου μέρος, ο Τέτζλαφ ερμήνευσε μοναδικά, εκτός προγράμματος, μια σακόν για σόλο βιολί του Μπαχ).
Αποχωρήσαμε με ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης από το Μέγαρο, χαρούμενοι και για τον Ελληνα μαέστρο, αλλά και για εμάς που ήμαστε εκεί. Την επομένη, πληροφορηθήκαμε ότι και οι μουσικοί της Φιλαρμονικής του Λονδίνου ενθουσιάστηκαν τόσο με τη διεύθυνση του Γραμμένου, που εκπρόσωπός τους ζήτησε να συνεργαστούν ξανά το συντομότερο δυνατόν…