«Η ταινία μας είναι από αυτές που πετάς ποπ κορν στην οθόνη», μου δήλωσε περιχαρής ο Κωνσταντίνος Κουτσολιώτας προς το τέλος της κουβέντας μας. Ο Ελληνας κινηματογραφιστής και σχεδιαστής ειδικών εφέ έστειλε αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες το «Μινόρε», ένα απολαυστικό (με τον τρόπο του) φιλμ κάπου ανάμεσα στις βιντεοταινίες δεύτερης διαλογής που έβλεπαν σαν μανιακοί στα νιάτα τους ο Κουέντιν Ταραντίνο και ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, και στα ελληνικά μιούζικαλ της δεκαετίας του 1960. Ενας Αμερικανός ναύτης γυρίζει με ένα μπουζούκι στο χέρι τα κουτούκια της παραλίας, αναζητώντας τον χαμένο Ελληνα πατέρα του. Στην πορεία ερωτεύεται μια όμορφη σερβιτόρα, ενώ παράλληλα μια στρατιά εξωγήινων πλοκαμοφόρων επιτίθεται στον Πειραιά.
«Δεν είμαι σίγουρος αν θα άρεσε στον Ταραντίνο και στον Ροντρίγκεζ», λέει γελώντας ο Κουτσολιώτας και συνεχίζει: «Με τέτοιου είδους ιστορίες είχα “κόλλημα” από μικρός. Στο σχολείο ξέφευγα διαβάζοντας Λάβκραφτ και άλλα παρόμοια. Οσο για το ρεμπέτικο, εκείνη την εποχή πήγαινα με το λεωφορείο στη Γιάννουλη για φροντιστήριο καλών τεχνών –πάντα διαβάζοντας Λάβκραφτ– κι ενώ εμείς κάναμε σχέδιο, στο διπλανό κτίριο έπαιζε μια κομπανία ρεμπέτικων. Ετσι μου έμεινε».
Πράγματι, στην ταινία του εκείνο που οι ήρωες τελικά προτάσσουν απέναντι στους εξωγήινους εισβολείς είναι η… διπλοπενιά, προσαρμόζοντας όταν χρειάζεται τα καλάσνικοφ πάνω στα μπουζούκια τους. «Υπάρχει μια ιστορία του Λάβκραφτ, όπου ένας ήρωας απωθεί τον τρόμο παίζοντας βιολί. Και στο “Οι Αρειανοί επιτίθενται” του Τιμ Μπάρτον συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Βασικά έχει να κάνει με τη δύναμη της τέχνης ενάντια στο κάθε είδους κακό· ή αλλιώς αυτό που λέμε “όταν χάσεις κάθε ελπίδα ρίξ’ το στο χορό”.
Ενα άλλο αξιοπερίεργο έχει να κάνει με τη χρονική τοποθέτηση της ταινίας, η οποία έχει πολλά στοιχεία που παραπέμπουν σε περασμένες δεκαετίες (κυρίως του 1960-70) και άλλα από το σήμερα, όπως π.χ. ο ναύτης που πληρώνει σε ευρώ. «Συγκεκριμένος χρόνος δεν υπάρχει στ’ αλήθεια. Βασικά είναι πιο πολύ η δικιά μου νοσταλγία για μια Ελλάδα που έβλεπα μικρός στα σινεμά και δεν υπάρχει πια».
Πόσο εύκολο είναι, όμως, να γυρίσει κάποιος μια τέτοια ταινία στη χώρα μας; «Σίγουρα είναι δύσκολο να βρεις χρηματοδότηση. Επί χρόνια, όποιος έβλεπε αυτό το σενάριο… έτρεχε. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε ακόμη καλύτερα τα ειδικά εφέ, όμως η ταινία μας είχε συνολικό μπάτζετ όσο μία σκηνή από αυτές που γυρίζουμε στα μεγάλα στούντιο. Εδώ είχαμε 910 σκηνές, οπότε ελπίζουμε ο κόσμος να μην περιμένει να δει το ελληνικό “Dune”», διευκρινίζει με χιούμορ ο Κουτσολιώτας.
Η ατάκα περί στούντιο δεν είναι τυχαία, μια και ο ίδιος εργάζεται εδώ και χρόνια στα ειδικά εφέ χολιγουντιανών παραγωγών, όπως αυτές της Marvel ή το «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ. «Ολα χρειάζονται υπομονή και δουλειά. Τώρα εργάζομαι σε ένα στούντιο στο Τορόντο που ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με ταινίες του είδους. Αυτό τον καιρό κάνουμε το “Frankenstein” του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. Οταν βέβαια δεν πρόκειται για κάποιον σπουδαίο σκηνοθέτη, τα πάντα στο Χόλιγουντ γίνονται με βάση την εμπορική συνταγή. Μέχρι και στις χαμηλού προϋπολογισμού ταινίες κάνουν test screenings μέχρι να βεβαιωθούν ότι τις καταλαβαίνουν και οι… ανόητοι».