Σε έναν σκηνικό χώρο με «ανύπαρκτα σκηνικά» και μοναδικά αντικείμενα τρεις κίτρινες καρέκλες ενεργοποιείται η μηχανή του θεατρικού «Μίξερ», ενός χαριτωμένου σατιρικού παιχνιδιού με θέμα το μεγαλεπήβολο σχέδιο ενός νέου καλλιτέχνη να σκηνοθετήσει και να ερμηνεύσει τον «Αμλετ», ένα όνειρο που ματαιώνεται λόγω του υψηλού κόστους της παραγωγής. Ετσι ο ηθοποιός αλλάζει πλεύση και συμβιβάζεται με την παράσταση της ζωής του Βαγγέλη, ενός απλού Ελληνα –και όχι Δανού– πολίτη που καταλήγει, μέσα από απίθανες συγκυρίες, να αναλάβει το ανώτατο πολιτικό αξίωμα της χώρας και να γίνει ο πρωθυπουργός.
Σε αυτήν τη σουρεαλιστική διαδρομή ανέλιξής του, ο ήρωας θα συναντήσει διάφορους τύπους, που είτε θα επιχειρήσουν να ανακόψουν την πορεία του, είτε θα τον ωθήσουν σε έναν άλλο τρόπο θέασης του κόσμου. Κάπως έτσι και αρκετά σχηματικά, ο Αμλετ γίνεται Βαγγέλης, η Δανία αλλάζει σε Κυψέλη και η Οφηλία γίνεται γυναίκα «ζόρικη κι αλανιάρα» με το όνομα Αλέκα.
Η Ζέτη Φίτσιου πέτυχε ένα δύσκολο συγγραφικό εγχείρημα: γελοιογράφησε, παρώδησε και παραμόρφωσε κωμικά σύγχρονες καταστάσεις της ελληνικής πραγματικότητας, οικείες και αναγνωρίσιμες σε ένα ευρύ και πολυποίκιλο θεατρικό κοινό. Προσάρμοσε τους ρόλους με την τεχνική της εγκιβωτισμένης παράστασης, γνωστής ως «θέατρο εν θεάτρω». Το πιο σημαντικό είναι ότι δημιούργησε μια έμμετρη μουσική σάτιρα με ολοκληρωμένο ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο στίχο, επιφυλάσσοντας με τις έξυπνες ομοιοκαταληξίες της ευχάριστες κωμικές εκπλήξεις στους θεατές, προκαλώντας τους αβίαστο και γενναιόδωρο γέλιο.
Το ενδιαφέρον είναι επίσης ότι η ρίμα της είναι δουλεμένη έως την τελευταία λεπτομέρεια, προδίδοντας μια λεκτική αλλά και σκηνική ευφυΐα, ιδίως στον τρόπο με τον οποίο η τελευταία λέξη του στίχου σηκώνει όλο το κωμικό βάρος του υπερρεαλιστικού κατά κύριο λόγο, νοήματος. Ο θεατής παρασύρεται από τη γλωσσική μέθη της ομοιοκαταληξίας, καθώς έχει συμφωνήσει σιωπηλά και ως προς την ειρωνική, και από γλωσσική άποψη, δραματουργική υφή της παράστασης. Ο σκηνοθέτης Κώστας Σιλβέστρος αξιοποίησε τα ευρηματικά video art της Aννας Φωτιάδου και κάλυψε το γυμνό σκηνικό με ωραίες εικόνες, συνδυασμένες με τους ευφάνταστους φωτισμούς του Γιώργου Τέλλου, ιδίως στη σκηνή με το πολύχρωμο παγώνι και στη μεταφυσική σκηνή του διαλόγου με τον Θεό.
Δημιούργησε μια υποβλητική ατμόσφαιρα, αρμονικά συνδυασμένη με τη σουρεαλιστική εκρηκτική χιουμοριστική σκηνική ατμόσφαιρα του «Μίξερ». Επέλεξε τους ανάλαφρους τόνους στυλιζαρίσματος υπογραμμίζοντας τους γρήγορους ρυθμούς εναλλαγής των σκηνικών πλάνων, των μεταμφιέσεων και βιντεοσκοπημένων σκηνικών. Συνδύασε τη μουσική επένδυση με τη λεκτική αυστηρότητα της ρίμας και έστησε σωστά τους ηθοποιούς στο μικρό σκηνικό πεδίο δίπλα σχεδόν στους θεατές, καλλιεργώντας τη στενή σχέση μεταξύ τους, ως αναγκαία θεατρική συνθήκη για την επίτευξη αυτού του ευφρόσυνου αποτελέσματος.
Το συγγραφικό και σκηνοθετικό πλάνο δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς τις πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις του Θοδωρή Οικονόμου, οι οποίες προσδίδουν στη σάτιρα τον ειδολογικό χαρακτήρα ενός «λαϊκού μιούζικαλ τσέπης» πλαισιωμένου από γνήσια πρωτότυπα ρεμπέτικα, εκφράσεις του ψυχισμού ενός αυθεντικά λαϊκού και μη συνειδητοποιημένου ως προς τον πολιτικό του ρόλο ήρωα Βαγγέλη. Ο Κωνσταντίνος Τσιμπούκης, μουσικός επί σκηνής, υλοποίησε τη στόχευση του μουσικού θεάματος.
Το έργο γελοιογραφεί, παρωδεί και παραμορφώνει κωμικά σύγχρονες καταστάσεις της ελληνικής πραγματικότητας.
Δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί, ο Αλέξανδρος Σιάτρας και η Eλενα Χαραλαμπούδη, κυριαρχούν ως ελκυστικές φιγούρες και παρά τον σύγχρονο χαρακτήρα του έργου παραπέμπουν πολλές στιγμές σε φωτογραφίες ενός άλμπουμ εποχής. Ο Σιάτρας βγαίνει από τον ρόλο του Aμλετ και μπαίνει με άνεση στον ρόλο του Βαγγέλη από την Κυψέλη. Εύπλαστος ηθοποιός, ανταποκρίθηκε σωματικά, φωνητικά και χειρονομιακά στη σατιρική φόρμα, ιδιαίτερα ευφάνταστος και αφοπλιστικός στις σκηνές όπου υποδύεται τον ερωτευμένο πρωθυπουργό με την εναλλακτική Αλέκα, παίζοντας με αφοπλιστική αθωότητα και με τους φόβους των πολιτών της χώρας που κυβερνά, αλλά και με τους δικούς του, προσωπικούς και υπαρξιακούς του φόβους.
Η Eλενα Χαραλαμπούδη, μια ηθοποιός εσωτερικά πυρετική, χειρονομιακά και σωματικά εμφαντική, αποτελεί ένα πρότυπο κωμικής ερμηνείας, καθώς αεικίνητη και υπερεκφραστική αποδεικνύει κάθε στιγμή ότι βιώνει με κάθε κύτταρο του «είναι» της όσα λέει το κείμενο ή όσα υπονοεί. Οι γκριμάτσες της, οι μεταμφιέσεις της, οι εναλλαγές στις κινήσεις και στο στήσιμο του σώματός της, οι εξαιρετικά γρήγορες διεισδύσεις της στους τριάντα διαφορετικούς ρόλους που ερμήνευσε, από την οργισμένη Αλέκα έως την τεθλιμμένη χήρα, αποδεικνύουν το ταλέντο που μπορεί να καλλιεργήσει, αποφεύγοντας πάντοτε τον κίνδυνο της μανιέρας και του στυλιζαρισμένου παιξίματος.
Το κωμικό ζευγάρι, ντυμένο δημιουργικά από την Κωνσταντίνα Ανδρέου, απέδωσε ωραία ταμπλό και ανθρώπινες στιγμές διανθισμένες και από μεταδραματικά – εξωκειμενικά στοιχεία εν είδει αυτοσχεδιασμού. Οι δύο ηθοποιοί ευθυγραμμίστηκαν απόλυτα με τη σατιρική, παράλογα κωμική υφή αυτής της πρωτότυπης διαλογής και αιτιολόγησαν την πρόθεση της συγγραφέως να δημιουργήσει στο «Μιξερ» της έναν εύγευστο, γεμάτο θρεπτικές ουσίες, θεατρικό χυμό.
*Η κ. Ρέα Γρηγορίου είναι διδάκτωρ Ιστορίας – Δραματολογίας ΑΠΘ.