Στα Μουσικά Βραβεία Κάντρι του 2016, μία από τους καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν ζωντανά ήταν η Μπιγιόνσε. Η σύγχρονη βασίλισσα της ποπ τραγούδησε το κάντρι υφής «Daddy Lessons», από το φρέσκο τότε –και καθόλου κάντρι κατά τα λοιπά– άλμπουμ «Lemonade», εισπράττοντας μια μάλλον ψυχρή υποδοχή από το κοινό και ακόμη πιο εχθρική από τους σχολιαστές του Διαδικτύου. Κάποιες κραυγές ήταν μάλιστα κατάφωρα ρατσιστικές. Οκτώ χρόνια αργότερα, η Μπιγιόνσε επιστρέφει με το «Cowboy Carter», ένα άλμπουμ που συστήνεται (και διαφημίζεται) ως κάντρι. «Παλιά έλεγαν ότι μιλούσα υπερβολικά κάντρι/ Μετά ήρθε η απόρριψη, είπαν ότι δεν ήμουν αρκετά κάντρι», τραγουδά στο «American Requiem», το πρώτο κιόλας κομμάτι του καινούργιου δίσκου, η γεννημένη στον αμερικανικό Νότο καλλιτέχνις.
Πρόκειται λοιπόν για ένα πρότζεκτ «εκδίκησης»; 27 ολόκληρα κομμάτια και 78 λεπτά μουσικής για να δηλώσει απλώς ότι δεν υπολογίζει τις αντιδράσεις και πως μια «βασίλισσα» όπως εκείνη θα τραγουδά ό,τι και όπου θέλει; Σε έναν βαθμό… ναι. Οπως συνέβη και με το «Renaissance» του 2022, έτσι και το «Cowboy Carter» γιορτάζει σε σημαντικό βαθμό την αυτοανακήρυξη της Μπιγιόνσε σε κορυφαία μουσική σταρ –ήταν έτσι κι αλλιώς– και ταυτόχρονα περήφανη σύζυγο, μητέρα, σύμβολο γυναικείας ενδυνάμωσης και φυλετικής ισότητας. Ολα αυτά μαζί. Και η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η Μπιγιόνσε δεν είναι κάτι από τα παραπάνω.
Πόσο κάντρι είναι, όμως, τελικά ο συγκεκριμένος δίσκος; Για να είμαστε ακριβείς, πολλά από τα κομμάτια έχουν χαρακτηριστικά κάντρι στοιχεία (ρυθμός, θεματολογία, όργανα κ.ο.κ.) ενώ κάποια, όπως το ήδη δημοφιλέστατο «Texas hold ’em» ή το ευπρόσδεκτα λιτό «Just for fun», ανήκουν ολοκληρωτικά στο είδος. Επίσης, θρύλοι της κάντρι σαν τον Γουίλι Νέλσον και την Ντόλι Πάρτον συμμετέχουν στο άλμπουμ δίνοντας έξτρα πόντους ιστορικής εγκυρότητας – εκεί υπάρχει μάλιστα και μια διασκευή του «Jolene» της Πάρτον, το οποίο μάλλον ατυχώς υποβιβάζεται σε… ελαφρολαϊκό ξεκατίνιασμα ανάμεσα στην «Bey» και στην πρώην του συζύγου της, Jay-Z. Από την άλλη, μερικά άλλα κομμάτια σαν το εκρηκτικό «Spaghetti» έχουν τον πολύ πιο έντονο r’n’b ή χιπ χοπ χαρακτήρα που έχουμε συνηθίσει από την Μπιγιόνσε.
Υστερα υπάρχει και η (σημαντική) επιφάνεια. Αρχικά ο ίδιος ο τίτλος: «Cowboy» ως εύγλωττη αναφορά στους κάντρι ήρωες, αλλά και «Carter», το επίθετο του συζύγου και των παιδιών της, σαν καλή, «σεβαστική» οικογένεια του Νότου. Στο δε εξώφυλλο του άλμπουμ, η Μπιγιόνσε πάνω σε κατάλευκο άτι, με αμφίεση διαγωνισμού ιππασίας, καουμπόικο καπέλο και με την αμερικανική σημαία ανά χείρα. Μια μαύρη γυναίκα με τα επί αιώνες σύμβολα των λευκών (καταπιεστών) ανδρών, τα οποία έχει πλέον αυτοδίκαια κατακτήσει μαζί με τα τραγούδια τους. Η χώρα βρίσκεται στα χέρια της, όπως και η μουσική της, αυτή η ποτ πουρί καινούργια Americana –λίγο χιπ χοπ, λίγο r’n’b, λίγο σόουλ, λίγο ροκ εν ρολ και λίγο κάντρι– που μπορεί πια να λανσάρει η Μπιγιόνσε χάρη στο κορυφαίο της στάτους στη βιομηχανία του θεάματος και, φυσικά, την καλλιτεχνική άνεση να υποστηρίζει πρακτικά οτιδήποτε.
Σε μερικούς μήνες, οι ψηφοφόροι στις ΗΠΑ θα προσέλθουν στις κάλπες για να εκλέξουν τον επόμενο πρόεδρο της χώρας. Ως γνωστόν, στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση η Μπιγιόνσε είχε στηρίξει ενεργά τον Τζο Μπάιντεν, όπως έχει κάνει στο παρελθόν και με τους υπόλοιπους Δημοκρατικούς υποψηφίους. Σε έναν προεκλογικό αγώνα, ο οποίος αναμένεται (αναπόφευκτα) να πάρει και φυλετικά χαρακτηριστικά, η εικόνα της μαύρης καουμπόισσας με την αστερόεσσα για πολλούς είναι πιθανότατα σύμβολο ελπίδας· σε άλλους πάλι μάλλον φέρνει τρόμο…