Μας άνοιξε την αγκαλιά της για να μας υποδεχθεί. Μας έβαλε στο στούντιο για να μας δείξει τον ζωγραφικό της κόσμο. Τα γεμάτα χρώματα και εξωστρέφεια έργα της που γίνονται λέξεις για να εκφράσει αλλιώς τα βιώματά της. Ζωγραφίζει σαρανταποδαρούσες, κάμπιες, ψάρια, πεταλούδες, σπίτια, φίλους για να αφηγηθεί ιστορίες από τη δική της καθημερινότητα. Μ’ αυτόν τον τρόπο η Λωξάνδρα Λούκας ή LLoxy, όπως υπογράφει τη δουλειά της, εξωτερικεύει τις σκέψεις της, τα συναισθήματά της, επικοινωνεί. Πρώτη ηθοποιός με σύνδρομο Down που συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, γνώριμη από τηλεοπτικά σίριαλ και από θεατρικές παραστάσεις του ΚΘΒΕ και της ομάδας «Εν δυνάμει», η Λωξάνδρα είναι μια δραστήρια γυναίκα που στα 32 της, μας αποκαλύπτει και το ζωγραφικό της χάρισμα, πέρα από το υποκριτικό, με την πρώτη ατομική της έκθεση στον εκθεσιακό χώρο Ρω Art Space στη Θεσσαλονίκη.
Στο μικρό καλλιτεχνικό της στούντιο, το προσωπικό της καταφύγιο, ζωγραφίζει καθημερινά. Μαρκαδόροι, ακρυλικά, καμβάς, χαρτί και πολλά χρώματα, πάντα υπάρχει το μωβ που αγαπάει πολύ, ζωντανεύουν πολύχρωμους κόσμους, φυσικά και αστικά τοπία, ανθρωποειδή και φανταστικά πλάσματα. Δουλεύει με πειθαρχία, αφοσίωση, συνέπεια και με μια αξιοζήλευτη τάξη. Ωστόσο για την LLoxy που ζωγραφίζει από… νεογέννητο, η ζωγραφική δεν είναι απλώς μια απασχόληση. Είναι η λοξή της ματιά για τον κόσμο μας. Είναι επιπλέον τρόπος ζωής, ένα μέσον για να αφηγηθεί ιστορίες, να επικοινωνήσει με τους άλλους, να χαλαρώσει μετά την πρόβα στο θέατρο από το οποίο θα εμπνευστεί τον Κρέοντα, τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα.
Για τη Λωξάνδρα, κάθε ενασχόλησή της με την τέχνη αποτελεί μια τεράστια νοητική δια-δικασία, μας εξηγεί η μητέρα της Ελένη Δημοπούλου, ηθοποιός και καλλιτεχνική διευθύντρια του «Εν δυνάμει», μιας πρωτοποριακής ομάδας καλλιτεχνών με ή χωρίς αναπηρία. «Και μόνο που θα σκεφτεί ποιο χρώμα θα βάλει στον πίνακα, ποιο πινέλο θα χρησιμοποιήσει, είναι μια τεράστια εγκεφαλική διαδικασία την οποία δεν μαθαίνει κανείς μέσα από μια στερεοτυπική εκπαίδευση. Στο θέατρο έχει το μυαλό της στον περίγυρο. Ξέρει ότι πρέπει να συντονιστεί με την ομάδα κοιτώντας δεξιά και αριστερά. Στη ζωγραφική, βρίσκεται σε απόλυτη επικοινωνία με τον εαυτό της. Είναι κάτι που το κάνει για τον εαυτό της και μετά το απολαμβάνει δείχνοντας το αποτέλεσμα στους άλλους. Στη ζωγραφική δεν χρειάζεται κείμενο, δεν χρειάζεται συλλογικότητα, δεν χρειάζεται καθοδήγηση. Δεν χρειάζεται κανέναν για να δημιουργήσει τον δικό της κόσμο».
«Οι εικόνες της οπτικοποιούν τη ζωή, εξωτερικεύουν τις σκέψεις, γίνονται λέξεις, άρα διάλογος», λέει η Ευτυχία Γούσιου, ιδιοκτήτρια της Ρω Art Space.
Εκρηκτική παλέτα
Ενας κόσμος που γήτευσε την Ευτυχία Γούσιου, ιδιοκτήτρια του εικαστικού χώρου Ρω Art Space όταν κατά τη διάρκεια της καραντίνας είδε τα πορτρέτα της LLoxy να εκτίθενται στο κλιμακοστάσιο της πολυκατοικίας όπου μένει. «Πάντα ήθελα να δείξω τη ζωγραφική της Λωξάνδρας γιατί η τέχνη συμπορεύεται με τη ζωή της. Η εκρηκτική χρωματική της παλέτα έχει αρμονία. Οι εικόνες της οπτικοποιούν τη ζωή, εξωτερικεύουν τις σκέψεις, γίνονται λέξεις άρα διάλογος. Η ζωγραφική της έχει δυναμική και εξωστρέφεια, έχει κόσμους και έχει την αλήθεια μας. Και μια δυναμική ομάδα γύρω της, την οικογένειά της η οποία τη στηρίζει και την πιστεύει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την ενσωμάτωση των “διαφορετικών” ανθρώπων της κοινωνίας μέσω της τέχνης. Δείχνοντας τη δουλειά της, κερδίζουμε όλοι».
Τελευταία η LLoxy άρχισε να ζωγραφίζει πρόσωπα με έναν διαφορετικό τρόπο. Η Λωξάνδρα έχει μια εντυπωσιακή συναισθηματική ευφυΐα, μας εξηγεί ο πατέρας της Ρίτσαρντ Λούκας, καθώς στήνει την έκθεση. «Αν δεν αποδεχτεί τον άλλον, δεν θα επικοινωνήσει μαζί του. Πηγαίνει εκεί όπου αισθάνεται ζεστά. Το ίδιο και με το θέατρο. Το ζει, το νιώθει. Στο θέατρο βρίσκεται μέσα στον κόσμο σ’ έναν άλλον κόσμο ενώ με τη ζωγραφική είναι μόνη με τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ο αδελφός της Νέλσων που ζει στο Λονδίνο επέμενε να προβάλει το εικαστικό της έργο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν και η LLoxy έχει αποκτήσει πολλούς διαδικτυακούς φίλους που την υποστηρίζουν, η ίδια δεν αντιλαμβάνεται την έκταση της δημοσιότητας. «Γιατί έχει μια αγνή προσέγγιση», θα επισημάνει η μητέρα της. «Μπορεί να χαίρεται όταν δει τον εαυτό της σε ένα περιοδικό, αλλά δεν καταλαβαίνει την εμβέλεια. Εσείς, για παράδειγμα, είστε φίλοι που ήρθατε για να τη φωτογραφίσετε. Το άγχος και η αγωνία της είναι να πάει καλά και μετά να χαρεί το αποτέλεσμα και την επιβεβαίωση. Μακάρι εμείς οι καλλιτέχνες να είχαμε την ίδια αγνή προσέγγιση με τη Λωξάνδρα».
Η ατομική έκθεση της LLoxy στον εικαστικό χώρο Ρω εγκαινιάζεται σήμερα, 23 Απριλίου, στις 8 μ.μ. Διάρκεια έως 7 Μαΐου.