Ο Πολ Οστερ, ο πολυγραφότατος και εμβληματικός μυθιστοριογράφος και σεναριογράφος που έγινε διάσημος τη δεκαετία του 1980 με τη μεταμοντέρνα αναβίωση του νουάρ μυθιστορήματος και που έφτασε να γίνει ένας από τους σημαντικότερους Νεοϋορκέζους συγγραφείς της γενιάς του, άφησε την τελευταία του πνοή από επιπλοκές του καρκίνου του πνεύμονα στο σπίτι του στο Μπρούκλιν το βράδυ της Τρίτης, σε ηλικία 77 ετών.
Ο Πολ Όστερ, όπως αναφέρουν οι NYT, συχνά περιγραφόταν ως «λογοτεχνικός σούπερ σταρ». Το βρετανικό Times Literary Supplement τον είχε χαρακτηρίσει κάποτε ως «έναν από τους πιο θεαματικά εφευρετικούς συγγραφείς της Αμερικής».
Ο συγγραφέας γεννήθηκε στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ το 1947. Σύμφωνα με τον ίδιο, η συγγραφική του ζωή ξεκίνησε σε ηλικία οκτώ ετών, όταν δεν μπόρεσε να πάρει έναν αυτόγραφο από τον ήρωα του μπέιζμπολ, Willie Mays, επειδή ούτε ο ίδιος ούτε οι γονείς του είχαν μαζί τους μολύβι. Από τότε, φρόντιζε να έχει παντού μαζί του ένα μολύβι. «Αν υπάρχει ένα μολύβι στην τσέπη σας, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα μια μέρα να μπείτε στον πειρασμό να αρχίσετε να το χρησιμοποιείτε», έγραψε σε ένα δοκίμιο του 1995.
Η καριέρα του άρχισε να απογειώνεται το 1982, με τα απομνημονεύματά του με τίτλο «The Invention of Solitude», ένα μυθιστόρημα για την απόμακρη σχέση του με τον πρόσφατα αποθανόντα πατέρα του. Το πρώτο του μυθιστόρημα, «City of Glass», απορρίφθηκε από 17 εκδότες προτού εκδοθεί από μια μικρή εταιρεία στην Καλιφόρνια το 1985.
Το βιβλίο αποτελεί το πρώτο μέρος της διάσημης «Τριλογίας της Νέας Υόρκης», τριών μυθιστορημάτων που αργότερα συσκευάστηκαν σε έναν ενιαίο τόμο. Εχει αναφερθεί επίσης ως ένα από τα 25 σημαντικότερα μυθιστορήματα της πόλης της Νέας Υόρκης των τελευταίων 100 ετών από τους New York Times.
Στα μυθιστορήματά του περιλαμβάνονται έργα που έχουν αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, όπως το «Moon Palace» (1989), το «Leviathan» (1992), που μιλά για έναν συγγραφέα που ερευνά τον θάνατο ενός φίλου του, ο οποίος ανατινάχθηκε ενώ κατασκεύαζε μια βόμβα, και το «The Book of Illusions» (2002).
Ανάμεσα στα απομνημονεύματά του περιλαμβάνεται το «Hand to Mouth» (1997) και το «Winter Journal» (2012).
Ταυτόχρονα, έγραψε αρκετά κινηματογραφικά σενάρια, μερικά από τα οποία σκηνοθέτησε.
Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια πριν μετακομίσει στο Παρίσι στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όπου άσκησε διάφορα επαγγέλματα, μεταξύ των οποίων και η μετάφραση, ενώ έζησε με τη σύντροφό του, τη συγγραφέα Λίντια Ντέιβις, την οποία είχε γνωρίσει στο κολέγιο. Το 1974 επέστρεψαν στις ΗΠΑ και παντρεύτηκαν. Το 1977, το ζευγάρι απέκτησε έναν γιο, τον Ντάνιελ, ενώ χώρισαν λίγο αργότερα.
Το 1981, ο Οστερ γνώρισε τη συγγραφέα Σέρι Χαστβεντ και παντρεύτηκαν τον επόμενο χρόνο. Το 1987 απέκτησαν μια κόρη, τη Σόφι, η οποία έγινε τραγουδίστρια και ηθοποιός.
Τον Απρίλιο του 2022, ο γιος του Οστερ και της Ντέιβις, Ντάνιελ, πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Τον Μάρτιο του 2023, η Χαστβεντ αποκάλυψε ότι ο συγγραφέας υποβαλλόταν σε θεραπεία για καρκίνο. Το τελευταίο του μυθιστόρημα, «Baumgartner», εκδόθηκε τον Οκτώβριο.
«Η ανάγνωση είναι ένας διάλογος μεταξύ δύο ξένων αλλά με όρους οικειότητας»
«Είναι το απροσδόκητο που συμβαίνει στις ζωές όλων μας και πολύ συχνά. Κάθε φορά που χτυπάς το κεφάλι σου στην πόρτα, γλιστράς και πέφτεις, σπας ένα κόκαλο ή τρακάρεις με το αυτοκίνητο. Αυτό που προτείνω και το κάνω σε όλα μου τα βιβλία είναι ότι στις ζωές των ανθρώπων συμβαίνουν απρόβλεπτα πράγματα και αυτό είναι η πραγματικότητα. Κανενός η ζωή δεν κυλάει ομαλά», ανέφερε σε συνέντευξή του στην «Κ» το 2018.
«Η ανάγνωση είναι ένας διάλογος μεταξύ δύο ξένων αλλά με όρους οικειότητας. Δεν υπάρχει παρόμοια εμπειρία από το διάβασμα ενός βιβλίου. Ισως ζούμε σε μια εποχή που δεν διαβάζουν τόσοι πολλοί άνθρωποι αλλά αυτό ίσως αλλάξει ξανά. Δεν είμαι καθόλου απαισιόδοξος γι’ αυτό», τόνιζε στην ίδια συνέντευξη.
Με πληροφορίες από New York Times και Guardian
