Εχει όρεξη να μας αφηγηθεί μία ακόμη πτυχή της ζωής της. Η Μπίλι Αϊλις ανοίγει πλέον και επίσημα τα χαρτιά της σεξουαλικότητάς της στον νέο της δίσκο, «Hit Me Hard and Soft», στον οποίο μας λέει εμφατικά ότι της αρέσουν τα κορίτσια. Και έπειτα, θέλει να δείξει στους ακροατές της πως μεγάλωσε και ήρθε η ώρα να γίνει πιο λυρική, πιο επική, πιο προσωπική.
Το στοιχείο της θάλασσας είναι μια σίγουρη λύση για να μεταδώσει όλα τα παραπάνω, όπως και κάνει στο εξώφυλλο του τρίτου της δίσκου. Αλλά ως η πιο ενδιαφέρουσα ποπ σταρ της γενιάς της, η Αϊλις θα έπρεπε να βρει και κάτι άλλο.
Είναι το λάιτ μοτίφ του φαγητού που επιστρέφει στον δίσκο ως έκφραση πόθου, ως σχέση με το σώμα της, ακόμη και ως τοπόσημο. Στο «Lunch», όπου οι προτιμήσεις της αποκαλύπτονται, γλιστράει με πονηρή άνεση στους στίχους της με τρόπο που θα ζήλευαν ράπερ σαν την Cardi B ή τη Megan Thee Stallion – μία από τις πανέξυπνες αναλαμπές ανάμεσα σε τετράστιχα που δεν αποφεύγουν σε γενικές γραμμές την κοινοτοπία. Στο «Skinny» συνεχίζει να κρίνει τις ματιές στο σώμα της, όπως ξεκίνησε να το κάνει στο προηγούμενο άλμπουμ της με το «Not My Responsibility», ενώ ένα «Diner» μπορεί να γίνει το μέρος που θα ξύσει τα τραύματα που της προκάλεσε ένας εμμονικός θαυμαστής της.
Παρά την αυτοπεποίθηση που ανακτά σταδιακά στις δουλειές της, η Αμερικανίδα μουσικός μαζί με τον αδελφό και σταθερό συνεργάτη της Φινέας, παραδίδει εδώ τα πιο αμήχανα, συνθετικά, τραγούδια της έως τώρα. Αν τα ξεγυμνώσεις από το ευκρινές στυλ της δημιουργού τους –τα φωνητικά, τη low tempo ενέργεια, την εγγενή τους εσωτερικότητα– μένεις με μελωδίες που πάσχουν, σε σχέση με όσα έχουν προηγηθεί από την ίδια.
Υπάρχει μια αίσθηση παρατεταμένης αγωνίας, λες και πρέπει να κάνει κτήμα της το στυλ άλλων δημιουργών: να τιμήσει τον Prince («Birds of a Feather»), να επικαλεστεί τα beats του Τζον Χόπκινς («Chihiro»), να ψάξει την ιστορία των ’80s μέσα από το κλαβιέ ενός συνθεσάιζερ («L’ Amour De Ma Vie»). Η βεβιασμένη κιόλας εντύπωση συγκόλλησης αυτών των στοιχείων στις συνθέσεις δεν είναι δύσκολο να κάνει σε σημεία τον ακροατή να νιώσει ότι ακούει διασκευές σε κομμάτια που δεν γνωρίζει. Γι’ αυτό και το μόνο τραγούδι εδώ που δείχνει ειλικρινές και απολαυστικό είναι αυτό που ακούγεται 100% Μπίλι Αϊλις: το «Lunch».
Αυτό που κάνει την Μπίλι Αϊλις πραγματικά ενδιαφέρουσα δεν είναι μόνο το αστείρευτο ταλέντο της, αλλά αυτή η άγνοια κινδύνου της νιότης που έχει εκπέμψει έως τώρα. Στο «Hit Me Hard and Soft» ακούγεται σαν να εφησυχάζει στο πρώτο, με τις όποιες αναταράξεις, και εμμέσως να θέλει να πάρει τις αποστάσεις της από το δεύτερο. «Τα 21 χρειάστηκαν μια ζωή», τραγουδάει, λες και επιτέλους ο Γολγοθάς της ενηλικίωσης έλαβε τέλος. Είναι εκεί που η ισορροπία της γεύσης που απομένει της γυρίζει τελικά μπούμερανγκ και ο δίσκος λειτουργεί περισσότερο σαν καθάρισμα του ουρανίσκου μας, μέχρι τον επόμενο.
