Η ζωγραφική του Χάρη Περιορέλλη έρχεται από έναν ιδεατό τόπο, γεμάτο συμβολισμούς και ψιθύρους. Με οικονομία στη σύνθεση και στο χρώμα, με συγκινητική χειρονομία απέναντι στην ανθρώπινη μορφή και στο ανθρώπινο σώμα, ο Χάρης Περιορέλλης ξεδιπλώνει έναν στοχασμό πάνω στο ανείπωτο. Η νέα ατομική έκθεσή του στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών φέρνει ενώπιόν μας μια «ζωφόρο» βλεμμάτων. Με κανέναν τρόπο δεν είναι μια τυπική σειρά προσωπογραφιών, παρότι η μορφή κυριαρχεί. Ο Χάρης Περιορέλλης, απελευθερωμένος από την ανάγκη να επιβαρύνει τον εικαστικό λόγο του με σχολαστική αναπαράσταση, παραδίδει ιμπρεσιονιστικά ψυχικά πορτρέτα που επιπλέουν σε έναν χώρο δίχως βαρύτητα. Αργά και τελετουργικά αντιλαμβάνεται ο θεατής πως όσα τον περιβάλλουν ενέχουν ένα στοιχείο σκοτεινό, ενίοτε και απειλητικό, σε κάθε περίπτωση, δε, τον ωθούν σε μια αναγκαστική επανιεράρχηση όσων εμφανίζονται οικεία στη μορφή.
Ο Χάρης Περιορέλλης επισκέπτεται τις κοιλάδες της παιδικής φαντασίας, ιχνηλατεί φοβικά σύνδρομα και ανασκάπτει σε μύχιες καταφυγές, μακριά από τα φωτεινά οροπέδια της καθημερινότητας. Εκεί, σε αυτές τις μισοσκότεινες κοιλότητες, συναντά τις ιδρυτικές καταβολές του. Τη σκιά της παιδικής ηλικίας, τα παιχνίδια-λείψανα και τα τοτέμ των συμβόλων τους, την καρτουνίστικη ελαφρότητα των απύθμενων τρόμων, όλα κυκλικά, εμβληματικά, άχρονα, αλλά συντεταγμένα και οργανωμένα γύρω, στο πλάι και στη σκιά της μορφής της μητέρας. Η Μάνα, με το καρέ κούρεμα και τον χρυσό σταυρό, σαν κεντίδι, ξέφτι και φυλαχτό, υπερίπταται και δηλώνει πανταχού παρουσία, σαν Μαντόνα πέρα από δόγματα και εντάσεις πίστης.
Είναι μια μορφή στα όρια του ιερού μέσα από όλα τα διάσημα και τα παράσημα μιας οικειοποιημένης, αρχικά, εικονογραφίας. Η μορφή της μητέρας φέρεται ως ένα εικόνισμα, ιερό και αποϊεροποιημένο ταυτόχρονα, ορατό και αόρατο, ευκρινές και απόμακρο, μια διαρκής υπόμνηση και ένα λάβαρο προς απελευθέρωση. Ο Χάρης Περιορέλλης αφήνει ψήγματα της αγιογραφικής παιδείας και ψυχικής καταγωγής του, με εμβλήματα, βουβούς παιάνες και ψιθύρους. Οσο παραμένει κανείς στον χώρο της έκθεσης ακούει τους υπόκωφους κρότους της εσωτερικής ανασκαφής, που οπτικοποιούνται σε μαβιές λίμνες χρώματος ή σε οξειδωμένες ώχρες, σαν ξεβαμμένη μνήμη ή σαν θραύσματα από παλιωμένα ρούχα ή ξεφτισμένους σοβάδες. Οι μορφές πλέουν στο λευκό κενό της ύπαρξης, στο λευκό του φόβου και στο λευκό της ματαιότητας. Ορίζονται από τη γεωμετρία της σκέψης και τις αναλαμπές του αισθήματος, από βλέμματα που διαστέλλονται, από εξάρσεις που υποστέλλονται. Είναι όλα τελετουργικά βουβά. Μέσα στη σιωπή μιας σήραγγας.