Ενα πυκνό όσο και ρευστό περιβάλλον έχει αρχιτεκτονήσει η Λίλα Παπούλα στην ατομική της έκθεση στην Γκαλερί Σκουφά. Ενα περιβάλλον με πρώτη ύλη μία μεγάλη ενότητα έργων, ορισμένα με μεικτή τεχνική, που ορίζουν το τοπίο της μνήμης μέσα από την εξαέρωσή της.
Η Λίλα Παπούλα, μία δημιουργός με βαθιά εσωτερικότητα και υπαινικτική εξωστρέφεια, στήνει έναν βουβό μονόλογο με τα στοιχεία της φθοράς. Τα εξευμενίζει, με τον τρόπο της και τα φέρνει στο προσκήνιο, δίνοντάς τους μία ιδιότητα αντίθετη στη φύση τους. Καθώς η φθορά της ύλης γίνεται γενεσιουργός πλέον μοχλός, ο θεατής αναπόφευκτα μπαίνει σε μία διαδικασία αντιλόγου. Είναι ένα εγκεφαλικό παιχνίδι που έλκει σε ένα επίπεδο συνειδητότητας τα αφανή υποστρώματα.
Αλλά, εδώ μιλάμε για ζωγραφική. Και η Λίλα Παπούλα μας παραδίδει μία ζωγραφική που μπορεί να «διαβαστεί» και σαν ένα αναλόγιο. Ξεφυλλίζει ο θεατής, στρώσεις ύλης, ξεφλουδισμένους τοίχους, ενθέσεις πορτρέτων περασμένων μορφών ή τεθνεώτων, σαν μέσα από πολεμίστρες του χρόνου ή γκρεμίσματα ασβεστωμένου τοίχου. Προβάλλει το «μέσα», η σάρκα της ύλης, που σαπίζει και πρασινίζει από μούχλα, και που θέλει να γίνει θέατρο ζωής και υπόμνηση θανάτου.
Είναι μια αστική ζωγραφική. Εμπεριέχει το άστυ, καθώς το θεωρεί προϋπόθεση ένταξης του εαυτού, το βλέμμα ορίζεται από τους τοίχους σπιτιών, που χάσκουν ασκεπείς ή μονήρεις σαν τοτέμ. Ανάμεσα στις πέτρες, φυτρώνει ζωή, καθώς η ύλη σαν δάκρυ κυλάει και σχηματίζει στέρεους μαιάνδρους σαν ψευδαίσθηση γεωφυσικού χάρτη προσωπικών διαδρομών.
Ολα αυτά συμβαίνουν μέσα σε μία χρωματική ευφορία, όχι απαραίτητα εκρηκτική σαν εαρινή έκλαμψη. Η χρωματική γκάμα πλησιάζει περισσότερο το βλέμμα πίσω από μία γάζα ή ένα γαλακτερό γυαλί που διαθλά την πιστή αναπαράσταση. Το χλωμό πράσινο του ορείχαλκου συνυπάρχει με το λεμονί κίτρινο της ασθένειας. Γαλάζια σαν νέφη αρωματικού καπνού τυλίγονται δίπλα σε παλαιωμένα ρόδινα σαν απόσταγμα ανθέων και χλωμά μάγουλα κοριτσιών. Πίσω από την τρομακτική θέαση του θανάτου και της αποσύνθεσης, σαν μαζικές εκταφές, αυτά τα έργα της Λίλας Παπούλα εκλύουν και μύρο και άρωμα Επιταφίου και αφήνουν πίσω ριπές ανεπαίσθητου ανέμου.