Στις πολλές ιστορίες που ξετυλίγονται μέσα στα έργα του Αντώνη Κοσμαδάκη, κυριαρχεί ένα στοιχείο παράδοξο. Σαν αλληγορικά αφηγήματα, τα, κατά κανόνα, μεγάλων διαστάσεων έργα του είναι αναπτύγματα απρόβλεπτων και ανορθολογικών καταστάσεων στον στρόβιλο μιας πινακοθήκης προσώπων. Αυτή την περίοδο, ο Αντώνης Κοσμαδάκης παρουσιάζει τα έργα του στη δεύτερη ατομική του έκθεση, στην ena art gallery (Βαλαωρίτου 9γ, έως 25/2), εντείνοντας αυτή την αίσθηση του απρόσμενου.
Το ρευστό σύμπαν, που χαρακτηρίζει τη δουλειά του, εκρήγνυται σε έναν διάχυτο και εξωστρεφή ποπ σουρεαλισμό. Είναι σαν ένα big bang αισθησιασμού. Ωστόσο, σε μια δεύτερη ανάγνωση, εντοπίζει κανείς την επίδραση της μεταφυσικής απόστασης. Ισως και της θρησκευτικότητας. Γιατί, ο Αντώνης Κοσμαδάκης μυήθηκε στη ζωγραφική από την αγιογραφία, σε μια σταδιακή πορεία στο φως. «Είναι ένας τρόπος να ερμηνεύσω όσα παράλογα και τραγικά συμβαίνουν στον κόσμο», μου λέει σε ένα διάλειμμα από τα μαθήματά του. Είναι δάσκαλος Εικαστικών σε ένα σχολείο του Ηρακλείου στην Κρήτη. Λίγο πιο έξω, στην Αυγενική, μέσα στους αμπελώνες του κρητικού τοπίου, είναι το σπίτι του. Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε. «Ποτέ δεν δέχθηκα ότι 1+1=3», λέει. «Δεν χωράει στο μυαλό μου. Προσπαθώ να εκφράσω την αντίθεσή μου με τη ζωγραφική, να πατήσω στη φόρμα και στην ιστορία της τέχνης». Παρά την πρώτη, καταιγιστική, εντύπωση που προκαλούν τα έργα του Αντώνη Κοσμαδάκη, εκρήξεις χρωμάτων, πυκνότητα και κίνηση, μια προσεκτικότερη ανάγνωση οδηγεί στις αρχές της στοχαστικής ζωγραφικής. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι ακολουθεί τη μεταβυζαντινή παράδοση. «Χωρίς να είμαι δέσμιος της φόρμας», λέει, «δανείζομαι μορφολογικά στοιχεία από την ιστορία της τέχνης κρατώντας αποστάσεις από τα εικαστικά ιδιώματα του παρελθόντος».
Η εντιμότητα του βλέμματος του Αντώνη Κοσμαδάκη εκβάλλει σε μεγάλες εικαστικές συνθέσεις (ή και σε ιδιαίτερες προσωπογραφίες υπό το φως της αποκάλυψης) μέσα στις οποίες ένας νέος, υβριδικός κόσμος γεννιέται, αναπτύσσεται, νομιμοποιείται και αυτοαναιρείται. Η συνύπαρξη της δυτικότροπης ποπ κουλτούρας με τα νεοβυζαντινά στοιχεία ενός διυλισμένου τοπικού ιδιώματος αρχικά μοιάζει έκκεντρη, σταδιακά, όμως, προχωρεί σε ώσμωση γενετικού υλικού και οργανώνεται αυτόνομα, με τόλμη και ζύγισμα εξωστρέφειας και κρυπτικότητας. Υπάρχουν σύμβολα, ισχυρά και απρόσμενα, στις αφηγηματικές αλληγορίες του Αντώνη Κοσμαδάκη, που απλώνονται σαν τοιχογραφίες σε κεφάλαια. Υπάρχει το στοιχείο της παραβολής. Η τρίχρονη εμπειρία του στο Σαν Φρανσίσκο, όπου πήγε για μεταπτυχιακά μετά τις σπουδές του στην ΑΣΚΤ, ήταν καθοριστική. «Επέστρεψα εμπλουτισμένος», λέει. Μακρινά αλλά διακριτά στην πορεία του είναι τα πρώτα χρόνια, όταν μαθητής λυκείου ακόμη, δούλευε κοντά στον αγιογράφο Γιώργο Χειρακάκη, όταν εκείνος έστηνε σκαλωσιές σε εκκλησίες του Ηρακλείου. «Τρία καλοκαίρια δούλεψα μαζί του». Πολύ νέος ακόμη, είχε στήσει το δικό του εργαστήρι, μέχρι να φύγει για την Αθήνα και να εισέλθει στον κανόνα των σπουδών.
Την έκθεσή του την τιτλοφορεί «Ελλαμψη», η ώσμωση του θνητού με το θείο και κατά μία έννοια αυτή η εκ πρώτης όψεως οξύμωρη συνύπαρξη όχι μόνο σφραγίζει το έργο του Αντώνη Κοσμαδάκη, αλλά αποτελεί και την ιδρυτική του βάση. Η αύρα του κοσμοπολιτισμού και του πανσεξουαλισμού τυλίγεται σαν νήμα γύρω από μια στέρεη ενόραση του κόσμου, όπου η ανθρώπινη εξέλιξη ακολουθεί Οδύσσειες, με δοκιμασίες και απολαύσεις, σε ακανόνιστες δόσεις και συχνότητες. Ο ίδιος, βέβαια, μέσα από τον αισθητικό υβριδισμό του μοιάζει αυθύπαρκτος και αυτοτελής, σταθερός, όμως, σε ένα κανάλι μακράς πλοήγησης.