Ιμπρεσιονιστικές αδρές πινελιές. Ρεαλιστικές απεικονίσεις ακρυλικού σε καμβά. Η παλέτα της εικαστικού Νάντιας Ράπτη βυθίζεται στη μεσογειακή θάλασσα αγγίζοντας την αλμύρα της: ξεθωριασμένο μπλε κοβαλτίου, λουλακί και μοβ, βιολετί και θαλασσί. Σημειακά προστίθενται θερμοί και γήινοι καφεμπέζ, ροζ και γκρι τόνοι. Ειδικά η σειρά έργων «Δεύτερή μου Φύση» ανασυνθέτει έναν φωτεινό γαλαζοπράσινο βυθό. Εναν υδάτινο διαυγή κόσμο, απ’ όπου αναδύονται μοναχικές γυναικείες φιγούρες ή συναρμολογούνται ουδέτερα παράκτια τοπία στα οποία η ανθρώπινη μορφή παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.
«Το φως και η θάλασσα της Μεσογείου και συγκεκριμένα της Ελλάδας είναι μέσα στο DNA μας, είναι η ανάσα μου, η σκέψη μου, η εικόνα που κουβαλάω στο μυαλό μου ακόμα και μέσα σε ένα κλειστό σκοτεινό δωμάτιο. Στη “Δεύτερή μου Φύση“ ήθελα να αποδώσω τη μεγάλη μου αγάπη για την ελληνική θάλασσα. Οταν την αντικρίζω, όταν κολυμπώ μου χαρίζει απλόχερα μια ασύγκριτη γαλήνη» λέει στην «Κ» η Νάντια Ράπτη.
Η εικαστικός καταπιάνεται κυρίως με το σώμα, ιδιαίτερα το γυναικείο. Οι πίνακές της αποδίδουν τη δύναμη και την ακαμψία του, την ευαισθησία, την ένταση και την υφή του. Είτε πρόκειται για αθλήτριες όπως στα «Σώματα σε δράση», είτε για γυναίκες που κολυμπούν, στη «Δεύτερή μου φύση», ή παλεύουν με τον ίδιο τους τον εαυτό στη σειρά «Γυναίκες σε ένταση».
Γυναικείο σώμα
«Στα έργα μου κυριαρχεί η ανθρώπινη φιγούρα, λιγότερες φορές η παιδική και συχνότερα η γυναικεία. Στη σειρά “Γυναίκες σε ένταση” η θεματολογία σχετίζεται με τους πολλαπλούς ρόλους που η γυναίκα καλείται ή επιλέγει να αγκαλιάσει ή να υπηρετήσει. Στα “Σώματα σε δράση” οι φιγούρες αποδίδονται δυνατές, απογυμνωμένες από οτιδήποτε περιττό. Τα ρούχα εμφανίζονται μόνο ως περιγράμματα. Το περιβάλλον είναι και αυτό αυστηρό, απόλυτο, λακωνικό. Τα σώματα αποδίδονται ρεαλιστικά για να προβληθεί η δύναμη της κίνησης και η ένταση τη στιγμή του αγωνίσματος», επισημαίνει η εικαστικός.
Σχεδόν 40 ετών, με σπουδές αρχιτεκτονικής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και μεταπτυχιακές σπουδές στο Graduate School of Design του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, η Νάντια Ράπτη άφησε τις πολεοδομικές και χωροταξικές μελέτες και καταπιάστηκε με κατασκευές άλλης κλίμακας. Ξεκινώντας από την επανάχρηση παλιών επίπλων και οικογενειακών κειμηλίων, στράφηκε στη ζωγραφική.
Θαυμάζει την ισορροπία του Mark Rothko, τη δύναμη των μαύρων τετραγώνων του Ad Reinhardt, την αφαιρετική κομψότητα του Robert Ryman και του Gerhard Richter, τις μοναχικές γυναίκες του Alex Kanevsky, του Christopher Stacey και του Daniel Catalano, τις μοναδικές τοιχογραφίες του Hula. «Πάνω σε ένα λευκό καμβά, τα θέματα που επιλέγω να αποδώσω εμπεριέχουν αυτοβιογραφικές αναφορές, έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο, με τη γυναίκα. Αυτή αποδίδεται συχνά με γυρισμένη πλάτη, σπάνια το πρόσωπο εμφανίζεται και όταν αυτό συμβαίνει, η έκφραση είναι τόσο έντονη που υπερισχύει έναντι του πορτρέτου».
Από το 2014 ώς σήμερα έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στο Παρίσι και στην Κύπρο. Τον Απρίλιο ταξίδεψε στη Λωζάννη της Ελβετίας σε μια εικαστική έκθεση με θέμα τη φύση, ενώ τον Ιούνιο πήρε μέρος στην ομαδική έκθεση με αφορμή τη συμπλήρωση 80+1 χρόνων από τον θάνατο του Federico Garcia Lorca στην Dépôt Αrt gallery στο Κολωνάκι, μια συνεργασία του Ινστιτούτου Θερβάντες Αθηνών, υπό την αιγίδα της ισπανικής πρεσβείας.
Με μια κεντημένη κλωστή…
Με το έργο «Common ground. Identities fragmented or united» συνέβαλε πρόσφατα στην ομαδική έκθεση «10 ασκήσεις πάνω στην έννοια του κοινού», στον Πολυχώρο TAF, σε επιμέλεια της Ράνιας Καπελιάρη. Με βλέμμα έντονο και διαπεραστικό, έκφραση θλιμμένη, αποφασιστική, κάποιες φορές αυτάρεσκη ή διεκδικητική, είκοσι ορθογώνια πορτρέτα γυναικών διαφορετικών φυλετικών χαρακτηριστικών συνθέτουν ένα εικαστικό πολυπολιτισμικό κάδρο που μοιάζει εκ πρώτης όψης με αποσπασματική παράθεση χαρακτήρων.
Μια κεντημένη κλωστή όμως, μια τρισδιάστατη λεπτομέρεια που προσδίδει ιδιόμορφο εύθραυστο βάθος, σκιαγραφεί τον χάρτη της γης. Τέμνει τις γυναικείες φιγούρες, συνδέοντάς τες σημειακά. Πλάθοντας μια ενιαία αφήγηση για έναν κόσμο που ολοκληρώνεται σε ένα μεγάλο τετράγωνο καμβά 1,80 επί 1,80 μ.
«Πάνω σε αυτό το τετράγωνο απέδωσα με κεντημένη κλωστή, τον χάρτη της γης. Η κλωστή συνδέεται με τη δύναμη αλλά και την ευαισθησία. Μια κλωστή αντέχει αλλά μέχρι το σημείο που σπάει. Με τις κλωστές τα πορτρέτα “τρυπήθηκαν” αλλά και “συνδέθηκαν” υπηρετώντας την ιδέα του κοινού τόπου. Τα πορτρέτα είναι η μισή ουσία του έργου, η εύκολα αναγνώσιμη, αλλά η ενοποίησή τους με την κλωστή είναι η άλλη μισή. Ο σκοπός του», τονίζει η Νάντια Ράπτη.
Το έργο της έχει να κάνει με τον «κοινό τόπο». Τι ενώνει αυτές τις γυναίκες; Ποια είναι τα κοινά τους χαρακτηριστικά; Κάποιες μεταναστεύουν για μια καλύτερη ζωή, άλλες επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους. Μερικές ταξιδεύουν για λόγους αναψυχής ή επαγγελματικούς και άλλες στέκονται ακίνητες κοιτώντας άλλους να φεύγουν.
Ολες αναζητούν τη δική τους ταυτότητα. Μια ταυτότητα που δεν είναι πια εθνική, αλλά μεταλλάσσεται, εμπλουτίζεται και επηρεάζεται από πολλαπλές κουλτούρες. Διευρύνεται και σχηματοποιείται από το εκάστοτε περιβάλλον. Η κάθε μία από τις είκοσι γυναίκες αλληλεπιδρά με την άλλη, συνειδητά ή όχι, και όλες μαζί διαμορφώνουν μια συλλογική συνείδηση που θα μπορούσε και να τις οδηγήσει σε κοινή δράση.