Ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1980. Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορεί το βιβλίο του «Ευρωκομμουνισμός». Εχει δημοσιεύσει τη μελέτη «Μεταρρυθμίζοντας μια χώρα σε κρίση» (με τη Σωτηρία Λιακάκη, Ποταμός, 2019) και τον συλλογικό τόμο «ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα εν κινήσει» (Θεμέλιο, 2019). Το «Largo» είναι το πρώτο του λογοτεχνικό βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τη «Βλάβη» του Ντίρενματ, το «Ξεκαθάρισμα λογαριασμών» του Τίμπορ Ντέρι, την «Εννοια της “γενιάς”» του ιστορικού Ευγένιου Ματθιόπουλου, τη σειρά «Τικ και Τέλα» του Αξελ Σέφλερ που διαβάζουμε με την κόρη μου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Μάρκο Πόλο στις «Αόρατες πόλεις» του Καλβίνο, ιδίως για το ταξίδι στη Φεδώρα, όπου σε μια κρυστάλλινη σφαίρα είδε «τις μορφές που θα μπορούσε να είχε πάρει η πόλη εάν δεν είχε γίνει αυτό που βλέπουμε σήμερα».
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Κάποιους που ξέρουν από φαγητό: Μπάροουζ, Ραμπελέ (μαζί με τον Μπαχτίν), Λεβί-Στρος, Τζέιν Οστιν, Ουελμπέκ, Καμιλλέρι.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Στο «Πρωτόλειο» του Αντριου Μάρτιν έμαθα για τη γενιά των μιλένιαλ πράγματα που δεν θα έβρισκα σε κοινωνιολογικές μελέτες – και ότι, δυστυχώς, οριακά ανήκω σε αυτήν.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
«Περί ηρώων και τάφων» του Ερνέστο Σάμπατο. Μου το συνέστησε ο καλός φίλος κύριος Μάκης, που παρεμπιπτόντως με κουρεύει κιόλας.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Ο «Μικρός Νικόλας» των Γκοσινί και Σανπέ. Χιούμορ, φοβερό σκίτσο, διεισδυτική ματιά στα κοινωνικά ήθη του 1950-1960.
«Largo», πρελούδια και φούγκες, κονσέρτα του Γκιόργκι Λίγκετι, Προκόφιεφ, Τσαϊκόφσκι, κι όλα αυτά εν μέσω αλλόκοτων φυσικών φαινομένων. Αραγε τη γραφή σας πυροδοτούν η μουσική, οι επιστήμες, περισσότερο από την ίδια τη λογοτεχνία;
Μάλλον οι επιστημονικές μου ανεπάρκειες και η παντελής αδυναμία να κρατάω το τέμπο. Γραφή βραδυφλεγής, αν επιτρέπεται, που τρέφεται επίσης από ασυνάρτητα διαβάσματα, το παράδοξο, τις νευρώσεις, το οκτάωρο και από μια συνενοχή μεταξύ συνομηλίκων.
Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος άξονας που συνδέει όλα τα διηγήματα της συλλογής;
Το 2010 ήμουν 30 ετών· πέρασε μια πυκνή δεκαετία, μια μέρα ξύπνησα και ήμουν 40. Το «Largo» είναι μια μεταμφιεσμένη «κοινωνιολογική» ματιά στον ψυχισμό μιας γενιάς που στροβιλίζεται ιλιγγιωδώς προς το μέλλον, ενώ ταυτόχρονα παραμένει καθηλωμένη στη νοσταλγία για κάτι απροσδιόριστο.
Πολιτική σκέψη και λογοτεχνία: πού και πώς τέμνονται;
Ο Τζόναθαν Κόου κάνει εξαιρετική πολιτική κοινωνιολογία, ενώ συγγραφείς του φανταστικού, όπως η Ουρσουλα Λε Γκεν
ή η Ιωάννα Μπουραζοπούλου, οξυδερκή πολιτική θεωρία. Επιστημονικά μιλώντας, ζηλεύω αφόρητα.
500 λέξεις με τον Γιάννη Μπαλαμπανίδη
1' 59" χρόνος ανάγνωσης
