Ο ‘Ενο Αγκόλλι γεννήθηκε στην Αλβανία το 1994 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Εχει σπουδάσει Φιλοσοφία στα πανεπιστήμια του Σικάγου, του Κέμπριτζ και του Κονέκτικατ και εκπονεί διδακτορική διατριβή στο ίδιο αντικείμενο στο Πανεπιστήμιο του Νοτρ Ντέιμ. Εχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Ποιητικό αίτιο» (εκδόσεις Εντευκτήριο, 2015), για την οποία τιμήθηκε με το Βραβείο Βαρβέρη, και ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ζει στις ΗΠΑ.
Ποια βιβλία έχετε αυτό τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Την «Ιστορία της χαμένης κόρης» της Ελενα Φερράντε και το «Πότε πήραμε την κάτω βόλτα» του Μάριο Βάργκας Γιόσα.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Σιντάρτα του Ερμαν Εσσε. Διάβασα το ομώνυμο βιβλίο ως έφηβος και θυμάμαι να ζηλεύω αυτόματα τον ιδιόρρυθμο εξωτισμό και τον ασκητισμό του χαρακτήρα. Ο Σιντάρτα είναι ένα είδος θάρρους που δεν γίνεσαι, αλλά γεννιέσαι.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς – ποιητές καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τόμας Πίντσον και Ελενα Φερράντε, πρώτα πρώτα. Θα ήθελα να κουβεντιάσω για κλασική μουσική με τον Χαρούκι Μουρακάμι, να αστειευτώ με τον Μαρσέλ Προυστ και να μιλήσουμε για σεξουαλικότητα και φύλο με τον Οσεαν Βουόνγκ.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Στο βιβλίο της «Artificial You: AI and the Future of the Mind», η πρώην καθηγήτριά μου Susan Schneider λέει πως σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν και κυβερνούν πανέξυπνες μηχανές θα θέλαμε αυτές οι μηχανές να είναι χορτοφάγοι (και επομένως όχι ανθρωποφάγοι) για ηθικούς λόγους. Δεν με έπεισε το επιχείρημα, αλλά μου πρότεινε μια καινούργια οπτική γωνία που αγνοούσα έως σήμερα.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
«Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι», πριν από τρία χρόνια.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Δεν έχω ξαναδιαβάσει ποτέ έως τώρα κάποιο βιβλίο. Εχω διαβάσει, βέβαια, πολλές φορές πολλά μεμονωμένα ποιήματα που αγαπώ.
Μπορούμε να ορίσουμε με ένα στίχο ποιο είναι το ποιητικό αίτιο της ζωής μας;
(…) δεν έχω γράψει ποιήματα/ μόνο σταυρούς/ σε μνήματα/ καρφώνω.
Η ποίηση τελικώς χρειάζεται σε τόσο χαλεπούς καιρούς;
Ναι, για να μας δείξει ότι, τελικώς, δεν είναι και τόσο χαλεποί οι καιροί μας.
Η Πηνελόπη του ομότιτλου ποιήματός σας είναι μια γυναίκα που θα είχε τη δική της φωνή στη σημερινή φάση του #MeToο;
Η δική μου Πηνελόπη είναι ένα πρότζεκτ που ακόμη βράζει και ψάχνει τη φεμινιστική του ολοκλήρωση. Το #ΜeToo είναι σαφώς ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
500 λέξεις με τον Ένο Αγκόλλι
1' 54" χρόνος ανάγνωσης
