Η Μαρία Γιαγιάννου σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ, Πολιτιστική Διαχείριση και Φιλοσοφία της Τέχνης. Επιμελείται εικαστικές και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Εχει εκδώσει εννέα λογοτεχνικά βιβλία (πεζογραφία, θέατρο, δοκίμιο) και πρόσφατα το παραμύθι «Η κουνελόσκαλα» (Καλέντης, 2021). Κείμενά της πάνω στη δουλειά εικαστικών καλλιτεχνών δημοσιεύονται σε καταλόγους εκθέσεων. Εξι θεατρικά κείμενά της έχουν ανέβει σε γνωστές σκηνές της Αθήνας και στο Μιλάνο. Διατηρεί το μπλογκ «Η γραπτομηχανή της Μ.». «Το μέλος φάντασμα» (Μελάνι, 2020) είναι το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά της.
Ποια βιβλία έχετε αυτό τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Την «Επιστολή προς Μενοικέα» του Επίκουρου και τη «Μαίρη Πόπινς» της Π. Λ. Τράβερς.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Οδυσσέας του Ομήρου, για να είμαι πολύτροπη, δοξασμένη από τη Μούσα, να κάνω ένα συγκλονιστικό ταξίδι και να με περιμένουν στο σπίτι όσοι αγαπώ.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Για να μην καταλήξουν αλληλοσπαραγμένοι σαν την τελική πράξη του «Τίτου Ανδρόνικου», ως συνετή πυργοδέσποινα, καλώ: στη μία άκρη, τις ήσυχα δυναμικές αδελφές Μπροντέ, απέναντι τον Προυστ και τον Ουάιλντ (δεν λείπουν ποτέ από τα φαντασιακά μου δείπνα). Στην άλλη άκρη, τον Σκαρίμπα απέναντι από τον Χράμπαλ (νομίζω θα έβρισκαν κοινά). Προσωπικά θα απομονωνόμουν στο σεπαρέ με τον Τσέχωφ για βότκες.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι «το καλό αποκτιέται εύκολα», σύμφωνα με την επικούρεια διδαχή.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Μόμπι Ντικ» του Μέλβιλ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
«Το μονόγραμμα» του Ελύτη.
Το μέλος φάντασμα είναι μια άλλη ονομασία για τα φαντάσματα του παρελθόντος;
Ναι, αλλά και του μέλλοντος. Το μέλος φάντασμα είναι το ακρωτηριασμένο τμήμα της μνήμης, ό,τι απωθήσαμε για να μην πονέσει. Εκ μέρους του ήρωά μου, η ενοχική άρνηση του παρελθόντος αλλά και ο φόβος για το μέλλον τον οδηγούν να υπεραναπληρώνει το κενό της πραγματικότητας με έναν οργιώδη μύθο.
Λογοτεχνία και εικαστική τέχνη, πώς συμπορεύονται μέσα στο έργο σας;
Μέσω της αισθητικής προσπάθειας και της οπτικοποίησης του ψυχισμού. Θέλω να ανακατέψω την επιφάνεια με το βάθος. Να αναδείξω τον ανθρωπισμό της ομορφιάς. Αλλωστε, η ζωγραφική ήταν το πρώτο μου περιβάλλον, ο πρώτος τρόπος να σκέφτομαι.
Περνάει ποτέ εντέλει ο πόνος του μέλους φαντάσματος;
Ισως με τη «θεραπεία του καθρέφτη». Αν καταφέρεις να καθρεφτίσεις σε μια υγιή επιφάνεια (π.χ. στο καθαρό πρόσωπο ενός αγαπημένου) τον πόνο, θα τον κατανοήσεις και θα επιστρέψει σε εσένα ως σοφία.
500 λέξεις με τη Μαρία Γιαγιάννου
1' 56" χρόνος ανάγνωσης
