Γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε Ιατρική. Εχει εκδώσει ποιητικές συλλογές, θεατρικά και μεταφράσεις. Μεταξύ άλλων διακρίσεων, ξεχωριστή ήταν εκείνη που έλαβε από τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» για το θεατρικό έργο «Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος». Είναι συνεργάτης του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών. Τελευταίο του βιβλίο είναι η συλλογή σπονδυλωτών διηγημάτων με τίτλο «Μεσοτοιχίες» (Κέδρος, 2021).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα «Σημειωματάρια, 1942-1951» του Αλμπέρ Καμύ, «Παρατηρήσεις πάνω σε χρώματα» του Βίττκενσταϊν, «The Truth About Lies» του Aja Raden και την ποιητική συλλογή του Μάρκου Μέσκου «Στον Ενικό και Πληθυντικό ψίθυρο».
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ενας αυθεντικός λογοτεχνικός ήρωας ίσως είναι τελικά μια διανοητική παρειδωλία του συγγραφέα ή έστω μέρους της ψυχοσύνθεσής του. Δεν αισθάνομαι ότι ταυτίζομαι με κανένα συγγραφέα, οπότε δεν θα ήθελα να είμαι και κανένας συγκεκριμένος λογοτεχνικός ήρωας.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Ηράκλειτο, Ντοστογέφσκι, Ρίλκε, Καργάκο, Μάνο Ελευθερίου και Γιουβάλ Χαράρι. Σίγουρα ο τελευταίος θα αναθεωρούσε πολλά από όσα γράφει στο «Sapiens».
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Διαβάζοντας το «Ενας αιώνας και μια νύχτα» του Αλέξανδρου Νίκα συνειδητοποίησα ότι η αρμονική συμβίωση αλλά και οι συγκρούσεις λαών, πολιτισμών και θρησκειών στην Ηπειρο των αρχών του 20ού αιώνα αφορούν και τη σύγχρονη ιστορική μας εξέλιξη –αν όχι και ύπαρξη–, ειδικά στην περιοχή της δυτικής Θράκης ή της κατεχόμενης Κύπρου.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα πρώτη φορά;
Την «Κριτική του Μεταπολέμου» του Ρένου Αποστολίδη και τα «Φύλλα Χλόης» του Ουίτμαν.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι, αν και εντέλει αρκούσε η μελέτη της «Ιστορίας» του Θουκυδίδη. Επιστρέφω πάντα στα «Σονέτα» του Λόρκα, στα «Ανθη του Κακού» του Μπωντλαίρ, στα «Motteti» του Μοντάλε, στο «Υστερόγραφο» του Αναγνωστάκη, στην «Ηλιόπετρα» του Οκτάβιο Πας.
Ιατρική και λογοτεχνία: τι προσφέρει η μία στην άλλη;
Την παραδοχή της βεβαιότητας του θανάτου και την αντίληψη των ορίων της φαντασίας, αντίστοιχα.
Στην ποίηση νιώθετε πιο οικεία ή στην πεζογραφία;
Οπου βρίσκω λυτρωτικό καταφύγιο από τη γνόφο των μη λέξεων. Στην αυστηρή φόρμα του δοκιμίου, στη σαφήνεια ενός άρθρου, στην πλαστικότητα του πεζογραφήματος, στην πρόκληση της μετάφρασης, έως τα βάθη της καθαρής ποίησης.
Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής στα διηγήματα του βιβλίου «Μεσοτοιχίες»;
Η ανάγκη της οριστικής κατεδάφισης των «μεσοτοιχιών» που κρύβουμε μέσα μας και κατόπιν των κοινωνικών και των κάθε άλλης μορφής διακρίσεων. Συνάντηση, συμμετοχή, συλλογικότητα, βρίσκονται στον παρονομαστή μιας δύσκολης εξίσωσης με αριθμητή την πανδημία, από τη λύση της οποίας εξαρτάται και η αποτελεσματική αντιμετώπιση άλλων κρίσιμων μελλοντικών προκλήσεων. Ακριβώς αυτή τη λογική έχει και η κυκλοφορία του βιβλίου στην Ιταλία το φθινόπωρο, αλλά και η μετάφραση σε διάφορες γλώσσες ξεχωριστά και των εννέα διηγημάτων.
500 λέξεις με τον Κωνσταντίνο Μούσσα
2' 9" χρόνος ανάγνωσης
