Το «Κράτος Τρόμου», το πρώτο μυθιστόρημα της Χίλαρι Κλίντον, γράφτηκε με τη συνεργασία της πολυβραβευμένης συγγραφέως αστυνομικών μυθιστορημάτων Λουίζ Πένι και αντλεί έμπνευση από πραγματικά γεγονότα ή ανησυχίες: μια αδοκίμαστη υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ προσπαθεί, έπειτα από μια ταραχώδη περίοδο στην αμερικανική πολιτική, να αποτρέψει μια παγκόσμια απειλή.
Η «Κ» προδημοσιεύει αποκλειστικά ένα απόσπασμα του βιβλίου, ενόψει της κυκλοφορίας του οποίου, στις 10 Ιουνίου από τις εκδόσεις Bell/Χαρλένικ Ελλάς (σε μετάφραση Χριστίνας Ριζοπούλου), οι δύο συγγραφείς έστειλαν την ακόλουθη δήλωση: «Είναι μεγάλη μας χαρά που το “Κράτος Τρόμου” κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Bell/Χαρλένικ Ελλάς. Γράψαμε αυτό το βιβλίο σαν μια διδακτική ιστορία, αλλά και σαν ένα φόρο τιμής στη φιλία και ελπίζουμε οι αναγνώστες να έχουν συντονιστεί και με τις δύο αυτές πλευρές του όταν το ολοκληρώσουν. Το να εκτιμούμε τους διεθνείς μας φίλους είναι πιο σημαντικό από ποτέ και είμαστε ενθουσιασμένες με την υποδοχή που είδαμε ότι έχει το βιβλίο σε τόσο πολλές χώρες. Ελπίζουμε ότι θα έχει απήχηση και στους Ελληνες αναγνώστες μας».
Προδημοσίευση
«Κυρία υπουργέ», είπε ο Τσαρλς Μπόιντον πλησιάζοντας βιαστικά την προϊσταμένη του, που προχωρούσε με γρήγορο βήμα στον ξυλεπένδυτο διάδρομο του εβδόμου ορόφου του υπουργείου Εξωτερικών, πηγαίνοντας προς το γραφείο της. «Σε οκτώ λεπτά πρέπει να βρίσκεστε στο Καπιτώλιο».
«Μα απέχει δέκα λεπτά», είπε η Ελεν Ανταμς, αρχίζοντας να τρέχει. «Και πρέπει να κάνω ντους και να αλλάξω. Εκτός…» Σταμάτησε και στράφηκε στον προσωπάρχη της. «Μπορώ να πάω έτσι;»
Ανοιξε τα μπράτσα της για να τον αφήσει να επιθεωρήσει την εμφάνισή της. Το βλέμμα της ήταν παρακλητικό και η ανησυχία στη φωνή της έκδηλη, αλλά αυτό δεν άλλαζε το γεγονός πως έμοιαζε σαν να την είχαν σύρει δεμένη πίσω από ένα σκουριασμένο αγροτικό μηχάνημα.
Το πρόσωπο του Μπόιντον συσπάστηκε σ’ ένα πονεμένο χαμόγελο.
[…]
«Με όλον το σεβασμό, κυρία υπουργέ, είστε σαν άστεγη».
«Φαντάσου να μην το έλεγε με όλο το σεβασμό», ψιθύρισε η Μπέτσι Τζέιμεσον, η καλύτερη φίλη και σύμβουλος της Ελεν.
Τις τελευταίες είκοσι δύο ώρες, η υπουργός Ανταμς είχε παραθέσει ένα διπλωματικό πρωινό στην πρεσβεία των ΗΠΑ στη Σεούλ, είχε συμμετάσχει σε συνομιλίες υψηλού επιπέδου για την ασφάλεια της περιοχής, είχε προσπαθήσει να περισώσει μια σημαντική εμπορική συμφωνία που κατέρρεε αναπάντεχα και είχε ξεναγηθεί σε ένα εργοστάσιο λιπασμάτων στην επαρχία Γκάνγκγουαν, αν και αυτό το τελευταίο ήταν προκάλυμμα για μια σύντομη επίσκεψη στην Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη.
Στη συνέχεια, είχε πάει σέρνοντας μέχρι το αεροπλάνο για το ταξίδι της επιστροφής. Μετά την απογείωση, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βγάλει τον κορσέ και να γεμίσει ένα μεγάλο ποτήρι με σαρντονέ.
«Γράψαμε αυτό το βιβλίο σαν μια διδακτική ιστορία, αλλά και σαν ένα φόρο τιμής στη φιλία».
Πέρασε αρκετές ώρες ενημερώνοντας τους αναπληρωτές της και τον Πρόεδρο και διαβάζοντας τα εισερχόμενα υπομνήματα. Ή, τουλάχιστον, προσπαθώντας να τα διαβάσει. Κάποια στιγμή έγειρε μπροστά και αποκοιμήθηκε διαβάζοντας μια αναφορά του υπουργείου για τη στελέχωση της πρεσβείας στην Ισλανδία.
Πετάχτηκε από τον ύπνο όταν η βοηθός της την άγγιξε στον ώμο. «Κυρία υπουργέ, ετοιμαζόμαστε να προσγειωθούμε».
«Πού;»
«Στην Ουάσιγκτον».
[…]
«Ω Θεέ μου, Τζίνι. Δεν μπορούσες να με ξυπνήσεις νωρίτερα;»
«Προσπάθησα, αλλά απλώς μουρμουρίσατε κάτι και συνεχίσατε να κοιμάστε».
Η Ελεν το θυμόταν αόριστα, αλλά της είχε φανεί πως ονειρευόταν. «Σ’ ευχαριστώ που προσπάθησες. Προλαβαίνω να βουρτσίσω τα δόντια μου;»
Ακούστηκε ένα καμπανάκι καθώς ο πιλότος άναψε την πινακίδα για πρόσδεση.
«Φοβάμαι πως όχι».
Η Ελεν κοίταξε έξω από το παράθυρο του κυβερνητικού τζετ, που το αποκαλούσε αστειευόμενη Air Force Three. Είδε τον θόλο του Καπιτωλίου. Σε λίγο θα βρισκόταν καθισμένη σ’ εκείνο το κτίριο.
Είδε και το είδωλό της στο παράθυρο. Μαλλιά άνω-κάτω. Μάσκαρα πασαλειμμένη. Ρούχα τσαλακωμένα. Μάτια κόκκινα και ερεθισμένα από τους φακούς επαφής. Ρυτίδες από ανησυχία, από το άγχος, που δεν υπήρχαν ένα μόλις μήνα πριν, κατά την ορκωμοσία της. Εκείνη τη φωτεινή, ηλιόλουστη μέρα που ο κόσμος ήταν καινούργιος και όλα έμοιαζαν δυνατά.
Πόσο αγαπούσε αυτή τη χώρα. Αυτό τον μεγαλόπρεπο, τραυματισμένο φάρο.