ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΛΟΥΤΖΑΣ
Το Ξύπνημα της Πατρινέλλας
εκδ. Νίκας, σελ. 590
Το αστυνομικό μυθιστόρημα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ειδικά όταν ο συγγραφέας παίρνει την απόφαση να παντρέψει το τυπικά ρεαλιστικό αυτό είδος με το μεταφυσικό στοιχείο, δίνοντας έτσι μια έξτρα (καθοριστική) διάσταση στον μύθο του. Αυτό κάνει τουλάχιστον ο Αντώνης Μπουλούτζας, παλιός δημοσιογράφος στην «Κ» και σε άλλα μέσα ενημέρωσης, ο οποίος υπογράφει ένα καλοστημένο θρίλερ, που διαδραματίζεται στην πόλη της Πάτρας. Γέννημα θρέμμα Πατρινός ο ίδιος και προφανώς άριστος γνώστης της πόλης και της ιστορίας-μυθολογίας της, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τον θρύλο της «Πατρινέλλας», ενός γνωστού στοιχειού του τόπου ως άξονα της πλοκής του.
O Αντώνης Μπουλούτζας, παλιός δημοσιογράφος, υπογράφει ένα καλοστημένο θρίλερ με έντονο το μεταφυσικό στοιχείο.
Με το ίδιο αυτό λεκτικό ιδίωμα, ανάμεσα σε άλλα, είναι γνωστό και το αρχαίο άγαλμα ενός γενειοφόρου άνδρα που βρίσκεται εντοιχισμένο στο κάστρο της Πάτρας. Οταν ωστόσο μια βροχερή νύχτα το γλυπτό εξαφανίζεται μυστηριωδώς, οι πάντες κινητοποιούνται προκειμένου να εντοπίσουν τους αρχαιόσυλους που το αποκαθήλωσαν. Ταυτόχρονα μια μαθηματικά ακριβής ακολουθία σεισμικών δονήσεων αναστατώνει ακόμα περισσότερο τους Πατρινούς, ενώ και μια αινιγματική γυναικεία μορφή αρχίζει να παρουσιάζεται κοψοχολιάζοντας τους περιοίκους του κάστρου.
Μια ιδιαιτερότητα του βιβλίου του Αντώνη Μπουλούτζα, σε αντίθεση με τα περισσότερα κλασικά αστυνομικά, είναι πως δεν έχει έναν ξεκάθαρο κεντρικό πρωταγωνιστή· αντιθέτως, το βλέμμα του αφηγητή αλλάζει διαρκώς στόχευση ανάμεσα σε πολλά διαφορετικά πρόσωπα, καθώς αυτά εισάγονται σταδιακά στην πλοκή. Φυσικά και εδώ έχουμε… ντετέκτιβ. Συγκεκριμένα τον αστυνόμο Ανδρέα Λυκουργιώτη, έμπειρο υπηρέτη του νόμου, ο οποίος αναλαμβάνει επικεφαλής στην υπόθεση αρχαιοκαπηλίας και ταυτόχρονα σε εκείνη ενός φόνου που θεωρείται πως σχετίζεται μαζί της. Γύρω του υπάρχουν ακόμα πολλοί και διάφοροι: η δυναμική (και γοητευτική) έφορος αρχαιοτήτων της περιοχής, λιγότερο και περισσότερο χαρισματικοί υφιστάμενοι, ένας ενοχλητικός αντιδήμαρχος κ.ο.κ.
Επειτα υπάρχει και η άλλη πλευρά, αυτή των απλών πολιτών. Της οικογένειας Δαρανίκα και του «αλαφροΐσκιωτου» παρελθόντος της, που σχετίζεται με τη νέα εμφάνιση της Πατρινέλλας. Των κουτσομπόληδων γειτόνων που δεν χάνουν ευκαιρία να χώσουν τη μύτη τους παντού· γενικότερα μιας ολόκληρης μικροκοινωνίας, η οποία σαν αναστατωμένο μελίσσι βουίζει, εξαιτίας των συνταρακτικών γεγονότων και των κρυμμένων μυστικών που βγαίνουν στη φόρα.
Οσο για τη φόρμα και τη γλώσσα, εκεί ο συγγραφέας προτιμάει ένα μάλλον παλιομοδίτικο στυλ, δίχως αυτό να λέγεται με την κακή έννοια. Οι περισσότεροι ήρωές του άλλωστε, νεότεροι ή μεγαλύτεροι σε ηλικία, είναι άνθρωποι καθημερινοί, «νοικοκύρηδες», δίχως πολύ ακραία πάθη και συμπεριφορές. Εκείνο που έχει περισσότερη σημασία εδώ είναι το παιχνίδι μεταξύ πραγματικότητας και μύθου, σασπένς και λυρισμού, που προκύπτει ακριβώς μέσα από τον διάλογο με τη λαϊκή παράδοση. Με αυτή για πυξίδα και την προσοχή στις λεπτομέρειες δεδομένη, πιθανότατα και λόγω δημοσιογραφικού… μικροβίου, ο Αντώνης Μπουλούτζας μας οδηγεί τελικά στον λαβύρινθο ενός μυστηρίου, το οποίο συνεχίζει να ξετυλίγεται σχεδόν έως την τελευταία σελίδα.