Ακρως σημαντική και φορτισμένη ιδεολογικά και πολιτικά είναι η πρόσληψη του παρελθόντος στη συγκρότηση του παρόντος στη χώρα μας. Σύμφωνα με απόψεις ορισμένων ιστορικών, αρχαιολόγων και κοινωνιολόγων, δεν τίθεται θέμα ιστορικής συνέχειας, αλλά «συνειδητής αναβίωσης», δεν υπάρχει δηλαδή συνδετική γραμμή ανάμεσα στο Βυζάντιο και στον νέο Ελληνισμό, ότι η διαμόρφωση της ιστορικής συνείδησης είναι λόγιας μορφής. Ο Αγγελος Δεληβορριάς απαντά με τον παθιασμένο και γοητευτικό τρόπο του στους επικριτές της βασικής μουσειολογικής εκθεσιακής ιδέας του για την ιστορική συνέχεια και τη συνοχή του Ελληνισμού, που αισθητοποίησε στους εκθεσιακούς χώρους του Μουσείου Μπενάκη. Υπογραμμίζει ότι το πανόραμα της μουσειακής του έκθεσης θα επιτρέψει στους επισκέπτες να δώσουν μόνοι τις απαντήσεις σε ερωτήματα όπως η συνέχεια και η συνοχή, κυρίως όμως η αντοχή του Ελληνισμού στη διάρκεια του χρόνου. Δεν είναι μόνο το έργο που άφησε πίσω του ο Δεληβορριάς, είναι που γενιές αρχαιολόγων θα εμπνέονται από αυτό. Οπως τόνιζε συχνά, το Μουσείο Μπενάκη δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί αρχαιολογικό ή εθνογραφικό ή ιστορικό, προσεγγίζει και προσλαμβάνει με διαφορετικό προσανατολισμό το νόημα της έννοιας του έθνους και τη σημασία της ιστορικής μνήμης, ιδίως σε ό,τι λέγεται «ελληνικότητα», που δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως εκδήλωση ελληνοκεντρισμού διαπνεόμενου από άκρατο εθνικισμό.
Οι απόψεις της «γενιάς του ’30» για την αξία του νεοελληνικού πολιτισμού και της σύγχρονης δημιουργίας βρήκαν συνεχιστές που έκαναν πράξη το όραμά τους, με εκπρόσωπο τον Αγγελο Δεληβορριά, γεννημένο το 1937, έφηβο στη δεκαετία του ’50, την εποχή δηλαδή που το έργο της γενιάς αυτής του ’30 βρισκόταν σε άνθηση, παράγοντας δραστικό λόγο στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στη μουσική, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην αρχιτεκτονική και στην πολιτική, όπως επισημαίνει ο Αλέκος Λεβίδης. Ο Αγγελος, όπως και πολλοί ογδοντάρηδες του σήμερα, ανδρώθηκε σε εποχή ευφορίας και οραματισμών, μια εποχή που την έκανε έκθεμα σε παράρτημα του Μουσείου Μπενάκη.
Υποστήριζε την αποδέσμευση των κρατικών μουσειακών οργανισμών από την υποταγή τους στα ιδεώδη του δημοσιοϋπαλ-ληλικού παρελθόντος.
Τα εκθέματά του γενικώς δεν αποτελούν αντικείμενα αισθητικού αποκλειστικά ενδιαφέροντος, αντιμετωπίζονται ως τέχνεργα με ανθρωπολογικό ενδιαφέρον, φορείς πολλαπλών πληροφοριών. Υπήρξε πρωτοπόρος στα ανοίγματα σε περιοδικές εκθέσεις και εκθέσεις εξωτερικού, σε συνέδρια, εκδόσεις, κυλικεία, εστιατόρια και πωλητήρια που δυστυχώς απουσιάζουν παντελώς από ορισμένα μουσεία και χώρους ακόμη σήμερα, όπως από τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μεσσήνης που δέχεται πλήθη επισκεπτών. Εκτός των άλλων η απώλεια εσόδων για το Ταμείο Αρχαιολογικών Χώρων, τον σημερινό ΟΔΑΠ, είναι τεράστια.
Η άποψη του Αγγελου για τα μουσεία, τους μουσειακούς οργανισμούς γενικώς ήταν ότι πρέπει να θεωρούνται ισότιμοι και ισάξιοι, να μην κρίνονται παρά μόνο από τα αποτελέσματα της προσφοράς τους, με κριτήρια αποκλειστικά ποιοτικά. Υποστήριζε την αποδέσμευση των κρατικών μουσειακών οργανισμών από την υποταγή τους στα ιδεώδη του δημοσιοϋπαλληλικού παρελθόντος, την απαλλαγή τους από τα δεινά της νεοελληνικής γραφειοκρατίας.
Απευθύνει ο Αγγελος ένα λόγο συμβουλευτικό προς τους νεότερους συναδέλφους του, να αποφύγουν τη φεουδαρχική νοοτροπία και τον αυταρχισμό, τον υδροκέφαλο διευθυντικό συγκεντρωτισμό που επικρατεί σε ορισμένες κρατικές μονάδες. Με το ίδιο ακριβώς πνεύμα απελευθέρωσε ο ίδιος το μουσειακό υλικό από κάθε είδους ιδιοκτησιακές επιβαρύνσεις, το διέθετε αδέσμευτο στα ενδιαφέροντα και στις έρευνες της επιστημονικής κοινότητας.