Όταν το Τείχος του Βερολίνου «έπεσε», το 1989, ο Γιώργος Μπακαλιός, βρέθηκε με μια βαριοπούλα στα χέρια να βαράει με μανία το μπετόν.
«…Αισθανόμουν πως σε κάθε χτύπημα έμπηζα και ένα καρφί στο φέρετρο ενός βάρβαρου συστήματος που μου κατέστρεψε τη ζωή και τώρα κειτόταν νεκρό μπροστά μου. Ήταν η εκδίκησή μου…», λέει.
Η ζωή του Γιώργου Μπακαλιού, Κοινωνικού Λειτουργού για τους Έλληνες μετανάστες στο Δυτικό Βερολίνο, θα αλλάξει δραματικά από εκείνη την Παρασκευή, 15 Μαΐου του 1970, όταν ενώ βάδιζε αμέριμνος, μαζί με τον υπερήλικα πατέρα του, στους δρόμους του Ανατολικού Βερολίνου, τους απήγαγαν, με γκανγκστερικό τρόπο, τρεις άγνωστοί του άνδρες, οι οποίοι επέβαιναν σε αυτοκίνητο με συμβατικές πινακίδες κυκλοφορίας.
Ήταν, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, αστυνομικοί της ΣΤΑΖΙ με πολιτικά, οι οποίοι τον οδήγησαν στα κρατητήρια της διαβόητης μυστικής υπηρεσίας του Χόνεκερ, απ’ όπου και βγήκε ύστερα από έξι χρόνια και έντεκα ημέρες. Η Ευαγγελική Εκκλησία, για την οποία εργαζόταν βοηθώντας Έλληνες μετανάστες, εξαγόρασε το υπόλοιπο της ποινής του, που ήταν δώδεκα χρόνια.
Στις φυλακές της ΣΤΑΖΙ ο Μπακαλιός υποβλήθηκε σε σωματικά και, κυρίως, ψυχολογικά βασανιστήρια για να ομολογήσει ότι εργαζόταν για τις «ιμπεριαλιστικές μυστικές υπηρεσίες της Δύσης». Και αυτό τον οδήγησε στα πρόθυρα της τρέλας. Σαν από θαύμα άντεξε και όταν το κομμουνιστικό καθεστώς κατέρρευσε έψαξε στα αρχεία της ΣΤΑΖΙ και βρήκε τον φάκελό του που αριθμούσε 11.800 σελίδες!
Τον είχαν συκοφαντήσει κάποιοι Έλληνες μετανάστες, συμπαθούντες το ανατολικογερμανικό καθεστώτος, ως πράκτορα της ΚΥΠ, που εργαζόταν για την υπονόμευση του «σοσιαλισμού».
Όπως προκύπτει από τα έγγραφα, αφορμή ήταν η εξής: Δεν δίστασε να καταδικάσει, με αφορμή την επέμβαση των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία το 1968, την βαρβαρότητα των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, υποστηρίζοντας ανοιχτά πως δεν θα μακροημερεύσουν.
Έφριξε με τα όσα διάβασε. Και ακόμα χειρότερα, διαπίστωσε ότι οι πληροφοριοδότες της ΣΤΑΖΙ ήταν συμπατριώτες του (τους κατονομάζει), τους οποίους μάλιστα είχε βοηθήσει.
Η ΣΤΑΖΙ είχε ερευνήσει μέχρι και… το σπίτι του στον Σοχό Θεσσαλονίκης, με τη συνδρομή της KGB, των βουλγαρικών μυστικών υπηρεσιών του Ζιφκόφ και «δικών» τους ανθρώπων στο χωριό (!), προκειμένου να συγκεντρώσει «ενοχοποιητικά» στοιχεία γύρω από τη ζωή του.
Σε ένα βιβλίο – γροθιά στο στομάχι, με τίτλο «Έξι χρόνια στα Κάτεργα της ΣΤΑΖΙ», το οποίο παρουσιάζεται αύριο Τρίτη στις 19:00 στο «Baraka Kafe Bistrot» στην πλατεία Ναυαρίνου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ο Μπακαλιός αφηγείται με γλαφυρό τρόπο αυτά που ακούγαμε και διαβάζαμε περί ψυχολογικών βασανιστηρίων, στα οποία η ΣΤΑΖΙ υπέβαλε τα θύματά της.
Περιγράφει «από πρώτο χέρι», το πλούσιο επιστημονικό οπλοστάσιο, που χρησιμοποιούσε η διαβολεμένη αυτή μηχανή για να συνθλίψει την ανθρώπινη ψυχή. Γιατί, προκειμένου να πάρει αυτά που ήθελε, η ΣΤΑΖΙ δεν σακάτευε το σώμα των θυμάτων της, αλλά την ψυχή τους. Και γι’ αυτό ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματική.
«…Μια νύχτα, ο παραλογισμός μου έφτασε στο έπακρο. Τα βασανιστήρια, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, το αδιέξοδο, η εικασία ότι και η Αγγέλα (σ.σ. κόλπο στο οποίο ακουγόταν από άλλο κελί μια γυναικεία φωνή που δήθεν ήταν της συζύγου του) βρίσκεται στο κολαστήριο της ΣΤΑΖΙ και η πεποίθηση ότι για μένα δεν υπάρχει πλέον σωτηρία, μου έδωσαν τη χαριστική βολή. Τελείως απροσδόκητα, το μυαλό άρχισε να τρελαίνεται και να βλέπει παράλογες μορφές: διαβόλους, αγγέλους, αγίους, συγγενείς και γνωστούς οι οποίοι προ πολλού είχαν φύγει από τον κόσμο της αδικίας και της κακοβουλίας. Και οι μορφές αυτές να χοροπηδάνε μπροστά στα μάτια μου. Το φαινόμενο με έφερε σε μια κατάσταση πανικού. Οι προσπάθειες να διώξω αυτές τις μορφές δεν έφεραν το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Έτρεχα μέσα στο κελί σαν τον παλαβό, σα να με κυνηγούσαν τα φαντάσματα που έβλεπα. Ο ένστολος φρουρός, που ανά δέκα λεπτά έκανε έλεγχο και γι’ αυτό άναβε και έσβηνε το φως στο κελί, διαπιστώνοντας ότι δεν βρίσκομαι στο σανιδένιο “κρεβάτι”, φώναζε: “Σταματήστε να πηγαινοέρχεστε! Ξαπλώστε στο κρεβάτι σας!”
Αψηφώντας τις διαταγές του, συνέχιζα το βιολί μου, ώσπου σε κάποια στιγμή “ακούστηκε” μια φωνή από μέσα μου, να μου λέει: “Ήδη βρίσκεσαι λίγο πριν τον νευρικό κλονισμό! Για τον λόγο αυτόν, άσε τις βλακείες και γύρνα στην πραγματικότητα, όσο σκληρή και αν είναι αυτή”. Ήταν όμως αργά. Μου ήταν αδύνατο να επιστρατεύσω τις ψυχικές δυνάμεις που μου είχαν απομείνει ώστε να αποφύγω το παραλήρημα.
Κάποτε η παραφροσύνη έφτασε στο ζενίθ. Άρχισα να σπάζω ό,τι έβρισκα στο κελί: τη λεκάνη για το νερό, το σκαμνάκι και το τραπεζάκι. Κάτι άλλο δεν υπήρχε. Άρχισα συγχρόνως να κλαίω και στη συνέχεια να ουρλιάζω. Και όπως ήταν αναμενόμενο: Άνοιξε η πόρτα του κελιού, όπως είχε γίνει και πριν από μερικές εβδομάδες, και όρμησαν μέσα δύο πανύψηλοι ένστολοι. Μόλις συνειδητοποίησα τι συνέβη, έχασα τη λαλιά μου. Έμεινα στη μέση του κελιού ακίνητος σαν κολώνα. Οι ένστολοι χωρίς να πουν μια λέξη, με άρπαξαν από τον αυχένα με τη διαταγή: “Ξεντυθείτε και φορέστε αυτά εδώ”. Το πουκάμισο και το μακρύ σώβρακο. Όταν τελείωσα με το βγάλε βάλε, με έσυραν έξω από το κελί», γράφει.
Ο Γιώργος Μπακαλιός «κράτησε», γιατί όπως γράφει, δεν είχε καμία σχέση με υπηρεσίες, ούτε γνώριζε πράγματα που θα τον καθιστούσαν δυνάμει επικίνδυνο για το καθεστώς. Γιατί ήταν αθώος και δεν είχε να ομολογήσει τίποτα.
Μεταξύ άλλων περιγράφει στο βιβλίο του και το πώς η ΣΤΑΖΙ αλώνιζε στον κόσμο των Ελλήνων μεταναστών στη Δυτική Γερμανία με επίκεντρο το Δυτικό Βερολίνο, στήνοντας δίκτυα χαφιέδων για να καρφώνει ο ένας τον άλλον.
Μετά την αποφυλάκισή του, επαναπροσλήφθηκε από την Ευαγγελική Εκκλησία και σήμερα ζει, συνταξιούχος πλέον, μεταξύ Βερολίνου και Σοχού.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr