Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν κάπου στην Πλάκα, τη βραδιά για την υποψηφιότητά του για την Ευρωβουλή, ενόψει ευρωεκλογών. Προχωρημένη άνοιξη ήταν, και θυμάμαι ακόμα το κέφι που είχε, μολονότι δυσκολευόταν ήδη στις κινήσεις του. Απ’ όλους αυτό άκουγα: παρά την τρομακτική περιπέτειά του, παραμένει ο Ανταίος που ξέραμε όλοι. Πράγματι, έτσι ήταν. Ο Ανταίος που ξέραμε όλοι – όσο κι αν η ύπουλη, διαβρωτική ασθένεια του άρπαξε μυς και οστά, το σώμα του το ίδιο, υπήρχε κάτι που το κράτησε όλο δικό του ώς το τέλος κατά πως φαίνεται.
Είχα την τιμή και τη χαρά να συνεργαστώ μαζί του ως μεταφραστής των διηγημάτων και των ανταποκρίσεων του Χέμινγουεϊ, καθώς και ενός ιστορικού χρονικού της αρμενικής γενοκτονίας. Συνεργαστήκαμε, όμως, και πιο «δημοσιογραφικά», σε ένα μικρό έντυπο, βραχύβιο όπως αποδείχθηκε, που έβγαζε ο Θανάσης Καστανιώτης, με συνεντεύξεις και άρθρα συγγραφέων των βιβλίων που εξέδιδε. Αυτά, το πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000, με τη σειρά της ξένης λογοτεχνίας να έχει ήδη απογειωθεί και προτού ξεκινήσει, μαζί με τη Μικέλα Χαρτουλάρη, αυτή τη θαυμάσια σειρά συνεντεύξεων με μεγάλους ξένους συγγραφείς για την τηλεόραση – μια εξαιρετική δουλειά που αποτυπώθηκε από τον ίδιο τον Ανταίο και στο χαρτί: εκεί θαύμασα την ικανότητά του και ως γραφιά, καθώς δεν αρκέστηκε στα ήδη απομαγνητοφωνημένα κείμενα, αλλά ουσιαστικά διασκεύασε τις τηλεοπτικές αυτές συναντήσεις ώστε να γίνουν αφηγήσεις, με τα προσωπικά του σχόλια και παρατηρήσεις, τόσο ως προς τους ανθρώπους που συναντούσε όσο και ως προς τους τόπους που επισκεπτόταν, με πλήθος ανεκδοτολογικών σχολίων. Οι περίφημες πια «Κεραίες» έχουν ήδη γίνει σημείο αναφοράς για κάθε υποψιασμένο βιβλιόφιλο.
Τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί, μα κάθε φορά που συναντιόμασταν ήταν σαν να μην είχε μεσολαβήσει κενό – σαν να συνεχίζαμε τα συχνά μεσημεριανά μας γεύματα στο εστιατόριο κάτω απ’ το γραφείο του, γωνία Μπενάκη και Ζαλόγγου. Εκεί ήταν που χαμογέλασε γεμάτος παιδική σχεδόν ικανοποίηση, όταν του είπα πως στην εφηβεία μου ένα από τα αγαπημένα μου αναγνώσματα ήταν το Playboy επί της δικής του διεύθυνσης. «Σκέψου», του είχα πει, «δεν το αγόραζα μόνο για τα γυμνά κορίτσια», και έλεγα, όλως παραδόξως, την αλήθεια: εκείνο το Playboy, το περιοδικό του Ανταίου, ήταν απλώς συναρπαστικό σε όλες του τις εκφάνσεις και πτυχές, τόσο που σ’ έκανε να ξεχνάς τα γυμνά κορίτσια. Ετσι όμως ήταν ο Ανταίος Χρυσοστομίδης, ένας συναρπαστικός τύπος που έφυγε πολύ νωρίς. Θα λείψει πολύ από τους δικούς του ανθρώπους, θα λείψει πολύ και από το ελληνικό βιβλίο.