Σε μία γκραβούρα του αστρονόμου και… παραψυχολόγου Nicolas Camille Flammarion (1842-1925), βλέπουμε γονατιστό ένα μυστικιστή να σηκώνει το πέπλο του ουρανού για να κοιτάξει τι υπάρχει πέρα και πίσω από τον ορατό κόσμο. Η χαρακτηριστική αυτή εικόνα χρησιμοποιήθηκε στη φημισμένη σειρά ντοκιμαντέρ «Cosmos», για να αποτυπώσει τον ανήσυχο μάρτυρα Τζορντάνο Μπρούνο, ο οποίος διακήρυξε με πάθος την πίστη του στην ύπαρξη άλλων κόσμων πέρα από αυτόν της Γης (πληρώνοντας, γι’ αυτή, μα και για άλλες απόψεις του –όπως ότι τα ζώα έχουν ψυχή– με τη ζωή του, μιας και η Ιερά Εξέταση τον έστειλε στην πυρά).
Αυτές τις μέρες, την προσοχή κάμποσων περίεργων στο Διαδίκτυο έχει τραβήξει μια εικονογράφηση του σύγχρονου καλλιτέχνη Πάμπλο Κάρλος Μπουντάσι (Pablo Carlos Budassi) μέσω της οποίας απεικονίζει, λίγο-πολύ, ολόκληρο το σύμπαν, ανθρωποκεντρικά πάντοτε. Παρατηρήστε τη φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό σημείωμα: το σύμπαν αποδίδεται σε κύκλο, με το ηλιακό μας σύστημα στο κέντρο και από κει και πέρα, καθώς απομακρυνόμαστε από την πλανητική μας γειτονιά, αφήνουμε τον Πλούτωνα και περνάμε στη ζώνη του Κάιπερ, με τους κομήτες, στο Νέφος του Ορτ, φτάνουμε το Αλφα του Κενταύρου, τον γαλαξία μας, τον κοντινό μας γαλαξία της Ανδρομέδας και τα άλλα γαλαξιακά σμήνη, τον Κοσμικό Ιστό, την Κοσμική (ή Μικροκυματική) Ακτινοβολία Υποβάθρου και το αόρατο πλάσμα της Μεγάλης Εκρηξης στην περιφέρεια του κύκλου.
Ο καλλιτέχνης δηλώνει πως πρόκειται για μια λογαριθμική θέα του σύμπαντος για την οποία χρησιμοποίησε επεξεργασμένες εικόνες της ΝΑSΑ, μεταξύ άλλων. Αντί να προσπαθήσει να αποτυπώσει τις αδιανόητα τεράστιες αποστάσεις σε μια γραμμική κλίμακα, προτίμησε κάθε κομμάτι του κύκλου, καθώς απομακρυνόμαστε από το κέντρο του, να αντιπροσωπεύει ένα πεδίο μεγαλύτερο από το αμέσως προηγούμενο και έτσι, μπόρεσε να χωρέσει (θεωρητικά) ολόκληρο το σύμπαν μέσα στον κύκλο.
Και όμως, ένας αστρονόμος ή ένας κοσμολόγος θα μας έλεγε ότι ο Μπουντάσι δεν έχει περιλάβει όλο το σύμπαν στην εικόνα αυτή, καθώς εικονοποιεί με αυτό τον τρόπο το κομμάτι του σύμπαντος που είναι ορατό σε εμάς, στη Γη, δηλαδή μέχρι εκεί που μας φτάνει το αρχέγονο φως το οποίο ξεκίνησε το ταξίδι του τη στιγμή της Μεγάλης Εκρηξης, 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Υπάρχει ένα όριο λοιπόν που, όπως και ο άγνωστος μυστικιστής της γκραβούρας του Φλαμαριόν, ή ο Τζορντάνο Μπρούνο πριν από αυτόν, θα θέλαμε και σήμερα πολύ να διαπεράσουμε για να κοιτάξουμε τι μπορεί να υπάρχει πέρα από αυτό. Η ανθρώπινη περιέργεια δεν διαφέρει και πολύ από τότε – μονάχα εντείνεται.