Ο Δημήτρης Καρακίτσος γεννήθηκε στον Βόλο το 1979. Εχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Οι γάτες του ποιητή Δ.Ι. Αντωνίου» (Το Ροδακιό, 2012) και τη συλλογή ιστοριών «Βένουσμπεργκ» (Αντίποδες, 2015).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Αυτόν τον καιρό διαβάζω τη «Φιλοσοφία στα χρόνια της αρχαιοελληνικής τραγωδίας» του Νίτσε και δύο έργα Ισπανών συγγραφέων: το «Χαμίνι» του Λεοπόλδο Αλας «Κλαρίν» και τη «Σκιά» του Μπενίτο Περέθ Γαλδός. Ο 19ος ισπανικός αιώνας έχει δώσει σπουδαία ονόματα (ο Γαλδός θεωρείται ο μεγαλύτερος Ισπανός συγγραφέας μετά τον Θερβάντες), άγνωστα ωστόσο στο ευρύ κοινό.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Δίχως δεύτερη σκέψη, ο Πισθέταιρος του Αριστοφάνη, ο ιδρυτής της Νεφελοκοκκυγίας.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Καυτή φασουλάδα σε τούρκικη λοκάντα… στο Βερολίνο, με τον Ηλία Πετρόπουλο – τον πρώτο μου δάσκαλο. Κατόπιν, ζεστή σοκολάτα στο καφέ Χιχόν, με το λογοτεχνικό μου πρότυπο: τον Ραμόν Μαρία δελ Βαγιέ-Ινκλάν
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Γιατί να θυμώσω με κάποιο βιβλίο; Ο,τι με απωθεί απλώς μένει μακριά από τη βιβλιοθήκη μου – αντιθέτως θυμώνω συχνά με κριτικές. Τα βιβλία είναι γενναιόδωρα, ακόμη κι όταν είναι άθλια. Ενώ η κριτική που εκθειάζει ένα κακό βιβλίο προκαλεί ζημιά.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Με συγκινεί ο «Αμερικάνος» του Αλ. Παπαδιαμάντη. Ενα διήγημα-μονοκονδυλιά: η αριστοτεχνική δομή του, η υποδόρια μελαγχολία, το χιούμορ, οι χαρακτήρες που εναλλάσσονται στη σκηνή του κειμένου σαν ηθοποιοί θλιμμένου κωμειδυλλίου το καθιστούν ένα από τα συγκινητικότερα διηγήματα του μεγάλου Σκιαθίτη.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Τον «Τρίστραμ Σάντι» και τον «Βασιλιά Ληρ» – ντροπή!
«Βένουσμπεργκ»: ωραίος τίτλος αλλά παράξενος. Μας συστήνετε το βιβλίο σας με λίγα λόγια;
Το Βένουσμπεργκ είναι το μυθικό βουνό της θεάς Αφροδίτης. Οι τέσσερις ιστορίες του Βένουσμπεργκ, διασκευές αρχαίων και χριστιανικών κειμένων, πραγματεύονται το θέμα της σύγκρουσης σε καλλιτεχνικό, πνευματικό και ερωτικό επίπεδο. Οι ήρωες του βιβλίου συχνά τσακώνονται περί όνου σκιάς (όπως π.χ. οι πετσοκομμένοι μαχητές της «Βατραχομυομαχίας»), καθότι ο δρόμος που οδηγεί στο βασίλειο της ευχαρίστησης περνά πάντα μέσα από τη σύγκρουση.
Είναι οι τέσσερις ιστορίες σας κάτι σαν τον «Κήπο των ηδονών» του Μπος; Ευχαρίστηση μα και βαθιά αγωνία την ίδια στιγμή;
Νομίζω πως ναι, και αυτό φαίνεται καθαρά στην τελευταία ιστορία του βιβλίου. Οπου η φυγή στην έρημο, η απομάκρυνση από τις αποκαλούμενες «επίγειες χαρές», μπορεί να ιδωθεί ως ένας προσωπικός ορισμός της ευχαρίστησης. Τα πλάσματα προσανατολίζονται σύμφωνα με ό,τι τους είναι θεμιτό. Η γλώσσα ουδέποτε υπήρξε κοινός τόπος, οι διαδρομές των ανθρώπων συχνά διασταυρώνονται σε φθαρμένες έννοιες, και συνεπώς η ικανοποίηση ενός θαμπού Εγώ προβάλλει ως ιδανικό καταφύγιο.