Μία εκδοτική σειρά, ιδίως αν έχει αρίθμηση και αναγνωρίσιμα εξώφυλλα, θα έχει σύμμαχο τον αναγνώστη εκείνο που είναι επιρρεπής σε συλλογές. Οι Γάλλοι επιμένουν στις αριθμημένες σειρές, και οι Ιταλοί επίσης, αλλά στην Ελλάδα, δεν υπάρχει σχολαστικότητα. Στο παρελθόν, πολλά βιβλία τσέπης συγκρότησαν σειρές αριθμημένες (όπως ο Γαλαξίας στη δεκαετία του 1960 και τα ΒΙΠΕΡ στη δεκαετία του 1970) αλλά έκτοτε λίγες ήταν οι απόπειρες. Οι εκδόσεις Gutenberg προχωρούν τις δυο μεγάλες σειρές τους (Orbis Literae και Aldina) με αριθμημένους τόμους και η δική μου εμμονή με τους αριθμούς με οδήγησε στον υπ’ αριθ. 1 τόμο της νέας σειράς Aldina. Θα άρχιζα με οποιονδήποτε τίτλο είχε το «νούμερο 1» και για καλή μου τύχη, το άνοιγμα το έκανε ο Εντγκαρ Αλαν Πόε. Δεν είχα διαβάσει ποτέ την «Αφήγηση του Αρθουρ Γκόρντον Πιμ από το Ναντάκετ», την κλασική θαλασσινή περιπέτεια που κυκλοφόρησε το 1839. Εχοντας μανία και με τις ναυτικές περιπέτειες βυθίστηκα στην ωραία μετάφραση του Πολύκαρπου Πολυκάρπου, αλλά αυτό που με συνάρπασε περισσότερο και από το ίδιο το βιβλίο ήταν το επίμετρο για την επίδραση που είχε το βιβλίο αυτό στον Ιούλιο Βερν. Ο Βερν, θαυμαστής του Πόε, έγραψε το 1897 τη «Σφίγγα των Πάγων», ως συνέχεια κατά κάποιον τρόπο της «Αφήγησης του Αρθουρ Γκόρντον Πιμ».
Η έκδοση του Gutenberg, με τα ωραία πάντα χαρτιά και εξώφυλλα, και με πολυτονικό, με οδήγησε να αναζητήσω τη «Σφίγγα των Πάγων», που μου έλειπε παρότι λάτρης του Βερν. Την βρήκα στη σειρά των εκδόσεων Ζαχαρόπουλος, και αν και δεν είναι από τα καλά του Βερν, με βοήθησε να εμβαθύνω στον θαυμασμό του Βερν προς τον Πόε. Και όλα αυτά επειδή το «νούμερο 1» στη σειρά Aldina περνούσε «υποχρεωτικά» από την «Αφήγηση του Αρθουρ Γκόρντον Πιμ». Αναγνωστικοί κύκλοι μιας κάποιας αλληλουχίας.