Η Ισπανίδα σκηνοθέτις Ιθιάρ Μπολάιν («Ακόμα και η βροχή») ενώνει τις δυνάμεις της με τον σπουδαίο σεναριογράφο –και μόνιμο συνεργάτη του Κεν Λόουτς– Πολ Λάβερτι προκειμένου να βιογραφήσουν τον διάσημο Κουβανό χορευτή Κάρλος Ακόστα. Τον τελευταίο μάλιστα ενσαρκώνει εν μέρει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, σε ένα φιλμ το οποίο χωρίζει την αφήγησή του σε τρία διαφορετικά κομμάτια.
Στο σήμερα, ο καταξιωμένος πια Κάρλος Ακόστα ετοιμάζει μια αυτοβιογραφική παράσταση που θα ανέβει στην κεντρική σκηνή της Αβάνας. Καθώς οι πρόβες προχωρούν, ο χορευτής ανακαλεί τις μνήμες από την παιδική ηλικία, με τον πατέρα του να τον πιέζει να αξιοποιήσει το ταλέντο του, ενώ εκείνος το μόνο που θέλει είναι να αλητεύει στους δρόμους της κουβανέζικης πρωτεύουσας. Αργότερα τον συναντούμε σαν νεαρό αστέρι που αρχίζει να ανέρχεται στις μεγάλες σκηνές του κόσμου, πάντα όμως με τη νοσταλγία και τον πόνο για όσα άφησε πίσω του στην Κούβα.
Βασισμένος στην καταγραφή του ίδιου του Κάρλος Ακόστα, ο Λάβερτι δημιουργεί ένα σενάριο (βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν) που εκτείνεται σε επίπεδα αρκετά πέρα από την απλή βιογραφία. Μέσα από τα μάτια του μικρού Κάρλος και των οικείων του βλέπουμε να σχηματίζεται ανάγλυφη η εικόνα της Κούβας των τελευταίων σαράντα ετών, μιας χώρας συναρπαστικής, που έδωσε την ευκαιρία σε ένα παιδί της πιο ταπεινής καταγωγής να κυνηγήσει το καλλιτεχνικό όνειρο λαμβάνοντας (δωρεάν) κατάρτιση υψηλότατου επιπέδου· ταυτόχρονα όμως και ενός τόπου που είδε τη δεκαετία του 1990 τους ανθρώπους του να λιμοκτονούν και να προσπαθούν να τον εγκαταλείψουν με κάθε μέσο.
Σχέση πατέρα – γιου
Σε δεύτερο επίπεδο υπάρχει η ενδιαφέρουσα ιστορία της σχέσης πατέρα – γιου. Το ιδιαίτερο, βλέπετε, με τον Κάρλος Ακόστα ήταν πως ο ίδιος δεν… ήθελε να γίνει χορευτής. Τουλάχιστον έτσι πίστευε μεγαλώνοντας σαν ατίθασο παιδάκι στην Αβάνα, αλλά και αργότερα, όταν βιαζόταν να γυρίσει πίσω, φεύγοντας μακριά από τη μουντάδα του Λονδίνου. Αντιθέτως, ήταν η θέληση του πατέρα, ενός ανθρώπου της εργατικής τάξης, που κινητοποίησε εκείνο που αποκαλεί «εσωτερική του φύση» και τελικά τον οδήγησε στη δόξα. Αυτή η σχέση αγάπης – μίσους – περηφάνιας και βέβαια διαρκούς πάλης κινεί τα νήματα του φιλμ, αλλά προφανώς και ολόκληρης της ζωής του πρωταγωνιστή.
Ολα τα παραπάνω είναι κινηματογραφημένα με ευαισθησία και εκφραστική καθαρότητα, ενώ η εξαιρετική φωτογραφία μάς ταξιδεύει στα μυστικά της Αβάνας. Από ένα εγκαταλελειμμένο φιλόδοξο πολιτιστικό πρότζεκτ του Φιντέλ και του Τσε (σε μια εκπληκτική σκηνή καλλιτεχνικής αφύπνισης) μέχρι τις αυλές στην καρδιά της πόλης, όπου καθημερινά στήνονται μικρές γιορτές με πολλή μουσική και ρούμι.
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
– Στο «8½», ο Φεντερίκο Φελίνι φτάνει στο απόγειο της τέχνης του, με ένα –εν πολλοίς– αυτοβιογραφικό φιλμ που ενσωματώνει όλη του την κινηματογραφική φιλοσοφία και το οποίο βλέπουμε αυτή την εβδομάδα σε επανέκδοση. Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι υποδύεται τον Γκουίντο, έναν ταλαιπωρημένο σκηνοθέτη ο οποίος καταφεύγει σε σανατόριο, ενώ ταυτόχρονα έχει στα σκαριά τη νέα του ταινία. Εκεί όμως αρχίζουν να συγκεντρώνονται, επικίνδυνα, και οι διάφορες γυναίκες της ζωής του. Ο Φελίνι κρατάει την πλοκή σε υποτυπώδη επίπεδα προκειμένου να μας βυθίσει σε μια θάλασσα συνειρμών και φαντασιώσεων, οι οποίες αποτελούν και την καρδιά της δημιουργίας του.
– Στο «Σχέδιο απόδρασης: προσωπική υπόθεση» ο Σιλβέστερ Σταλόνε επιστρέφει με την τρίτη ταινία της σειράς, έχοντας στο πλευρό του τον Ντέιβ Μπαουτίστα. Ο Ρέι (Σταλόνε) και η ομάδα του θέλουν να εκδικηθούν τον δημιουργό της φυλακής από την οποία μόλις απέδρασαν. Μια νέα αποστολή διάσωσης, ωστόσο, θα τους φέρει αντιμέτωπους με ένα ακόμη πιο σκοτεινό «ίδρυμα».
– Στο «Οταν λείπει η μαμά», ο Ιταλός Αλεσάντρο Τζενοβέζι διασκευάζει ένα αργεντίνικο κωμικό σενάριο, το οποίο είδαμε πέρυσι τέτοιο καιρό στις αίθουσες, δημιουργώντας την ευρωπαϊκή του βερσιόν. Ο Κάρλο και η Τζούλια είναι παντρεμένοι με τρία παιδιά. Αυτός δουλεύει σκληρά αφήνοντας όλη την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών στη σύζυγο. Οταν εκείνη θα φτάσει στα όριά της αποφασίζει να φύγει για δεκαήμερες διακοπές αφήνοντας τον Κάρλο να τα βγάλει πέρα. Η φροντίδα των παιδιών θα αποδειχθεί φυσικά δύσκολη υπόθεση, με τα σχετικά ευτράπελα να διαδέχονται το ένα το άλλο. Ανάλαφρη κομεντί καταστάσεων, για το θερινό σινεμά.