Ο Μπαζ Λούρμαν («The Great Gatsby», «Moulin Rouge») σκηνοθέτησε τον Όστιν Μπάτλερ στον ρόλο του Έλβις Πρίσλεϊ για την κινηματογραφική βιογραφία «Elvis» που από σήμερα κάνει πρεμιέρα και στην Ελλάδα.
Η ιστορία ακολουθεί τον νεαρό Έλβις στα πρώτα βήματα της καριέρας του στη μουσική βιομηχανία, τη δόξα που γνώρισε στη συνέχεια αλλά και τον τραγικό θάνατο τον Αύγουστο του 1977. Κι ενώ ο Πρίσλεϊ αναγνωρίσθηκε παγκοσμίως ως μουσικό είδωλο και χαρακτηρίστηκε ως ο «βασιλιάς του ροκ εν ρολ», αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί ήταν ότι συμμετείχε και σε κινηματογραφικές παραγωγές έχοντας μεγαλύτερο ή μικρότερο ρόλο.
Ο Πρίσλεϊ συμμετείχε σε συνολικά 31 ταινίες, από το 1956 μέχρι το 1969. Ωστόσο, πολλές από αυτές δεν έλαβαν θετικές κριτικές. Τα σενάρια ήταν γεμάτα από ανόητες, «αστείες» ατάκες και οι αφηγήσεις σε πολλές περιπτώσεις ήταν εντελώς γελοίες. Αν και προφανώς υπήρξε ένας ταλαντούχος ερμηνευτής, η υποκριτική του ικανότητα ήταν υποδεέστερη και λιγότερο επιδραστική από την ερμηνεία του στο τραγούδι.
Λίγες από αυτές είναι ολοκληρωμένες παραγωγές. Οι περισσότερες ακολουθούσαν μια συγκεκριμένη φόρμουλα, η οποία όμως έδινε αρκετό χώρο για μια σειρά από αστοχίες ως προς τη δομή. Διάσημοι συμπρωταγωνιστές καθώς και ένας ή δύο έμπειροι σκηνοθέτες, συνήθως βοηθούσαν να προσδώσουν στις ταινίες μεγαλύτερη ελκυστικότητα. Όμως υπήρχαν και φορές που η υποκριτική του Πρίσλεϊ προκαλούσε ευχάριστες εκπλήξεις.
Από το «King Creole» στο «Frankie and Johnny»
Αυτό συνέβη στο κινηματογραφικό μιούζικαλ/δράμα «King Creole» (1958). Στο μεθυστικά ατμοσφαιρικό περιβάλλον της Νέας Ορλεάνης, ο Πρίσλεϊ υποδύεται έναν χαρισματικό νεαρό τραγουδιστή σε κλαμπ ο οποίος έρχεται σε σύγκρουση με τον μαφιόζο Μάξι Φίλντς (Γουόλτερ Ματάου). Σε έναν από τους σπάνιους ρόλους που του επέτρεπε να δείξει κάποια υποκριτική «στόφα» (το κομμάτι προοριζόταν αρχικά για τον Τζέιμς Ντιν), ο Πρίσλεϊ τα πήγε θαυμάσια. Είναι μια από τις σπάνιες ταινίες του Έλβις όπου η μουσική κινεί την ιστορία, και η πλοκή δεν είναι απλώς μια δικαιολογία για να παρουσιάσει τραγούδια.
Ωστόσο, ο «βασιλιάς του ροκ εν ρολ» έκανε και ταινίες με λιγότερη μουσική. Πρωταγωνίστησε σε πολλά γουέστερν, και συγκεκριμένα στο «Flaming Star» (1960) ερμηνεύει μόνο ένα τραγούδι. Σε αυτή τη βιαιότερη- με μεγάλη διαφορά- ταινία του Έλβις, ο σκηνοθέτης Ντον Σίγκελ δίνει έναν τυπικά έντονο και γρήγορο ρυθμό και σκηνοθετεί τον Πρίσλεϊ σε μια ερμηνεία ενός δύσκολου, κακόκεφου χαρακτήρα.
Μια πιο τυπική ταινία του Έλβις—αυτή που περιείχε μουσική που άξιζε για ένα ολόκληρο άλμπουμ και είχε αναμφισβήτητα έναν πιο χαρούμενο τόνο—και όμως εξίσου απολαυστική όσο το «Flaming Star», ήταν το «Viva Las Vegas» (1964). Είναι μία από τις τρεις ταινίες όπου υποδύεται έναν οδηγό αγώνων ταχύτητας και εδώ ξεχωρίζει η χημεία μεταξύ του Έλβις και της Αν Μάργκαρετ, οι οποίοι διατηρούσαν σχέση κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Στις πιο φορμαλιστικές ταινίες του, ο Πρίσλεϊ φαινόταν να βαριέται, να νιώθει άβολα και αδιάφορα, αλλά η σπίθα που μοιράζεται με την Αν-Μάργκαρετ κάνει το Viva Las Vegas ήταν «ηλεκτρική».
Ακόμα μια διασκεδαστική ταινία ήταν η «Frankie and Johnny» (1966) όπου ο Πρίσλεϊ ερμηνεύει τραγούδια σκηνοθετημένα με τη θεατρικότητα των μιούζικαλ του Τζιν Κέλι, σε μια από τις πιο ένδοξες κινηματογραφικές κρουαζιέρες με ποταμόπλοιο.
Η βοήθεια από αστέρες του κινηματογράφου
Είναι σπάνιο να βρεθεί ταινία του Έλβις όπου δεν θα μοιράζεται την οθόνη με μια προσωπικότητα του κινηματογράφου που έχει ανοδική ή καθοδική πορεία. Μερικά από αυτά τα ονόματα ήταν ο Τσαρλς Μπρόνσον, η Μπάρμπαρα Στάνγουικ, ο Βίνσεντ Πράις, η Ντολόρες Ντελ Ρίο, η Νάνσυ Σινάτρα, ο Σαρλ Μπουαγιέ κ.α.
Θα μπορούσε κανείς να «συνδεθεί» με τον Πρίσλεϊ γιατί μπορεί να δει την προσπάθεια, όχι γιατί —όπως όταν τραγουδάει— την κάνει να φαίνεται αβίαστη. Όταν κάποια σκηνή δεν πηγαίνει καλά, είναι αντιληπτό. Όπως και όταν το καταφέρνει. Κάτω από την φορμαλιστική επικάλυψη, πέρα από τα ξεπερασμένα αστεία, η φιλμογραφία του Πρίσλεϊ παρουσιάζει τον εξαιρετικά οικείο αγώνα ενός ατόμου που προσπαθεί το καλύτερο για κάτι που – κατά γενική ομολογία – δεν του ταιριάζει. Και η ιστορία αυτή, είναι τουλάχιστον καθηλωτική.
Με πληροφορίες από το Paste Magazine