«Η τελευταία σημαία» ***
ΔΡΑΜΑ (2017)
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Ερμηνείες: Μπράιαν Κράνστον, Στιβ Καρέλ, Λόρενς Φίσμπερν, Γιουλ Βάσκεζ
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ είναι αναμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά και ειδικότερα του φιλμ ενηλικίωσης. Η φήμη του, η οποία ήταν ήδη μεγάλη, εκτοξεύθηκε χάρη στο τολμηρό πρότζεκτ του «Boyhood», ενός επικού χρονικού γυρισμένου σε βάθος 12 ετών. Για πρώτη φορά, ωστόσο, τώρα αφήνει στην άκρη τα συνηθισμένα του θέματα, προκειμένου να κάνει ένα αρκετά πιο πολιτικό φιλμ, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντάριλ Πόνικσαν. Και για να το πετύχει επιστρατεύει τους…καλύτερους.
Βρισκόμαστε στο 2003 και η εισβολή των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Τριάντα χρόνια αφότου έχουν υπηρετήσει μαζί στον πόλεμο του Βιετνάμ, τρεις πρώην πεζοναύτες επανενώνονται για ένα ακόμη θλιβερό καθήκον: να θάψουν τον μονάκριβο γιο του ενός, ο οποίος σκοτώθηκε πρόσφατα στη Βαγδάτη. Για να το κάνουν θα χρειαστεί να ταξιδέψουν παρέα τόσο στον δρόμο όσο και πίσω στις δικές τους πολεμικές αναμνήσεις. Ο Λινκλέιτερ καταφέρνει να διαχειριστεί την τραγική ιστορία, μετατρέποντάς την σε γλυκόπικρη ταινία δρόμου, κυρίως χάρη στο ταλέντο των πρωταγωνιστών του. Οι Μπράιαν Κράνστον, Στιβ Καρέλ και Λόρενς Φίσμπερν ερμηνεύουν τρεις πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους άνδρες, τους οποίους ωστόσο έχει σημαδέψει η κοινή εμπειρία των νεανικών τους χρόνων.
Η αμερικανική κοινωνία, η οποία, λόγω της προεδρίας Τραμπ, βρίσκεται σήμερα για ακόμη μία φορά διχασμένη, έχει μακρύ παρόμοιο ιστορικό που σχετίζεται με διάφορες πολεμικές προσπάθειες. Ο καταστροφικός πόλεμος του Βιετνάμ μπαίνει εδώ σε ευθεία αναλογία με τον επίσης αιματηρό στο Ιράκ, ο οποίος κόστισε τις ζωές χιλιάδων νέων Αμερικανών. Το ύφος του Λινκλέιτερ ωστόσο δεν είναι απλώς στείρα καταγγελτικό. Ο αντιηρωισμός που αποπνέει μεγάλο κομμάτι του φιλμ δεν σημαίνει πως εκεί δεν υπάρχουν επίσης αγάπη για την πατρίδα και σεβασμός για όσους την υπηρέτησαν, ακόμη και σε αναίτιες συγκρούσεις.
Το χιούμορ με τη σειρά του λειτουργεί λυτρωτικά –ειδικά σε μια υπέροχη σκηνή προς το τέλος–, κάτι σαν «ξόρκι» ενάντια στον θάνατο και στην οδύνη του πολέμου. Γιατί όμως να γίνει τώρα η συγκεκριμένη ταινία; Κάποιος θα έλεγε πως είναι ένας ακόμη εξορκισμός, μια προειδοποιητική κραυγή ενάντια σε μια πιθανή νέα «απελευθερωτική» επέμβαση των ΗΠΑ.
Ο δημιουργός της, πάντως, το θέτει ως εξής: «Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2005 και το διάβασα αμέσως. Τη δεδομένη χρονική περίοδο ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ήδη μια καταστροφή και το βιβλίο έλεγε πάρα πολλά σχετικά με τις τρανταχτές ομοιότητες ανάμεσα σε αυτόν και εκείνον του Βιετνάμ. Ουσιαστικά, όσα έλεγε το βιβλίο συντονίστηκαν με τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα. Κυρίως όμως ήταν αυτοί οι τρεις χαρακτήρες, ο Ντοκ, ο Σαλ και ο Μούλερ, που με συνεπήραν. Ηθελα να σκάψω στις ζωές τους έτσι ώστε να δημιουργήσω το πορτρέτο τριών μεσήλικων βετεράνων του πολέμου του Βιετνάμ».
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
Στο «Deadpool 2» ο πιο ανοικονόμητος ήρωας κόμικς που έχει εμφανιστεί ποτέ επί της οθόνης, επιστρέφει για άλλον ένα γύρο θεότρελης δράσης και με ατάκες που θα έκαναν και τον… διάβολο να κοκκινίσει. Ενας σούπερ στρατιώτης από το μέλλον αναλαμβάνει την αποστολή δολοφονίας ενός νεαρού (κάτι μας θυμίζει) και ο Deadpool μπαίνει στη μέση με το δικό του απαράμιλλο στυλ. Αυτή τη φορά ωστόσο θα χρειαστεί ενισχύσεις από μερικούς νέους φίλους. Το σίκουελ μπορεί να μην καταφέρνει να φτάσει τα επίπεδα της πρώτης ξεκαρδιστικής ταινίας, ωστόσο η διασκεδαστική παράνοια είναι πάλι εδώ και μάλιστα σε αρκετά πιο ακριβό περιτύλιγμα.
Στο «50 Φορές Ανοιξη» η Μπλαντίν Λενουάρ περιγράφει τη μέση ηλικία μιας δραστήριας γυναίκας, η οποία βλέπει τη ζωή της να αλλάζει και δυσκολεύεται να το αποδεχθεί. Κλασική γαλλική κομεντί με ελάχιστες εκπλήξεις αλλά και την ωραία, ευαίσθητη ερμηνεία της Ανιές Ζαουί στον κεντρικό ρόλο.
Στο «Too Much Info Clouding Over my Head» ο Βασίλης Χριστοφιλάκης κατασκευάζει μια κεφάτη, αυτοαναφορική κωμωδία, η οποία κέρδισε και το βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου, στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ενας τριαντάρης σκηνοθέτης, γεμάτος νευρώσεις και μεγάλες ιδέες (για τον εαυτό του), προσπαθεί να μαζέψει χρήματα για την επόμενη ταινία του, την οποία όμως δεν θέλει στην πραγματικότητα να γυρίσει. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία δίνει γουντιαλενικό στυλ, ενώ το καλογραμμένο σενάριο προσφέρει τη μια απολαυστική σεκάνς μετά την άλλη, γύρω από την παλαβή καλλιτεχνική πραγματικότητα.