Τελικά αυτοκτονεί η Ζιζέλ στο τέλος της α΄ πράξης με το σπαθί του Αλμπρεχτ; Ή πεθαίνει, τρελή, από την ευαίσθητη καρδιά της; Η πρωτότυπη παρισινή έκδοση (1841) τη θέλει να αυτοκτονεί. Στην αναβίωση του Πετιπά (Αγ. Πετρούπολη 1884) -που την ακολούθησε εκείνη των ρωσικών μπαλέτων του Ντιάγκιλεφ στη Δυτ. Ευρώπη (1911) και η οποία με τη σειρά της χρησίμευσε ως βάση για τις εσαεί περαιτέρω- η παρθένος πεθαίνει. Απαγορευόταν στην τσαρική Ρωσία η παρουσίαση αυτοκτονίας από σκηνής! Την αυτοκτονία πιστοποιεί η Μόιρα Σίρερ (παλιά υπέροχη μπαλαρίνα του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας) που τη διδάχθηκε από την Καρσάβινα που τη χόρεψε στα Μπαλέτα του Ντιάλιγκεφ, αλλά και η Αλίσια Αλόνσο.
Ο Πίτερ Ράιτ, που υπήρξε καινοτόμος στη δική του αναβίωση (1966) για πολλά ευρωπαϊκά μπαλέτα, προτίμησε ως λύση τη «σκηνή της τρέλας». Βασικές μετατροπές είναι ο συμπαθής ρόλος του Ιλαρίωνα (ένας ερωτευμένος φουκαράς δασοφύλακας) και, κυρίως, του «Χωριάτικου Pas de deux» σε Pas de Six (στην προκειμένη περίπτωση χορεύτηκε έξοχα, λαμπικαρισμένα και με ακρίβεια). Η μία των δύο ακρογωνιαίων λίθων του αγγλικού Μπαλέτου ντέιμ Μαρί Ραμπέρ έλεγε στον δικό μας αείμνηστο Γιάννη Μέτση: «Η Ζιζέλ κινδυνεύει από την μπαλαρίνα του Pas de deux Paysan στην α΄ πράξη και από τη Μύρτα, βασίλισσα των Γουίλις στη β΄». Κανένα πρόβλημα στην προκειμένη παράσταση του Βασιλικού Μπαλέτου – Covent Garden που είδαμε σε μετάδοση live στο Μέγαρο Μουσικής (27/1). Είπαμε το ντουέτο έγινε… σεξτέτο, και η Μύρτα υπήρξε, να το πω; χάλια!
Ετσι η Ρωσίδα Νατάλια Οσίποβα όργωσε τη σκηνή ανενόχλητη. Με τρομερές «ανυψωτικές» ικανότητες (ballon, elevation), πιρουέτες, ισορροπίες, δεν της συγχωρώ που προτίμησε την «απλή» βαριασόν της α΄ πράξης και στο μεγάλο adage της β΄ στηρίχθηκε με το χέρι στον ώμο του Αλμπρεχτ και όχι με τον γοφό. Λεπτομέρειες; Ακόμη κάποιος έπρεπε να της έχει διδάξει τις εκφράσεις, τις «μούτες», του ρόλου. Ο 40χρονος σούπερ σταρ Κουβανός Κάρλος Ακόστα… γερνάει αξιοπρεπέστατα, αλλά οι ποικίλοι Ευρωπαίοι πρίγκιπες δεν ταίριαξαν ποτέ στη σέξι, λάτιν όψη του. Λατρεύω πάντα τα a la Corot σκηνικά του Τζον ΜακΦαρλέιν, αλλά οι φωτισμοί για την προκειμένη αναμετάδοση δεν ήταν ατμοσφαιρικοί ούτε και η τηλεσκηνοθεσία. Ομως: επιτέλους το Covent Garden στη γειτονιά μας!
