Δεν ήταν μόνο εξαιρετικό. Ηταν πρωτότυπο, δυνατό και εντυπωσιακά παρουσιασμένο: αυτό το δίπτυχο με γενικό τίτλο «Icones», δύο έργα του 80χρονου Πίτερ Μάξουελ Ντέιβις που άνετα περιέλαβε στις σπάνιες ενότητες Μουσικού Θεάτρου το Μέγαρο Μουσικής. Η γενικότερη καλλιτεχνική επιμέλεια ήταν του Αλέξανδρου Μούζα και το εκλεκτό Ergon Ensemble διηύθυνε ο Ολλανδός Κάσπερ ντε Ρου. Ο Κώστας Ρήγος ανέλαβε σκηνοθεσία και χορογραφία, ο Σάκης Μπιρμπίλης τον σχεδιασμό φωτισμών και τρεις μοναδικοί καλλιτέχνες ερμήνευσαν: η σοπράνο Αρτεμις Μπόγδη, ο χορευτής Τάσος Καραχάλιος και ο τσελίστας Αντώνης Πρατσινάκης. Στο τόσο εμπεριστατωμένο έντυπο πρόγραμμα δεν αναφέρεται ενδυματολόγος-σκηνογράφος. Να είναι ο Ρήγος; Εξαίρετη δουλειά.
Από το ντούο Κώστα/Τάσου περιμένω πάντα τα πάντα. Και τα δέχτηκα με απόλαυση! Οταν είχα δει το «Vesalii Icones» έργο 42 του Ντέιβις στη Γενεύη, ο σολίστ χόρευε γυμνός με ένα g-string. Εδώ ο χορογράφος τον εμφανίζει με σμόκιν και τον γδύνει αργά και σταθερά, ενώ βίντεο, μικρά αντικείμενα και διαδραστικές εικονογραφήσεις τονίζουν κίνηση και «υπόθεση». Από το πρόγραμμα: «Τα 14 μέρη του έργου συνδέονται νοηματικά μεταξύ τους και αναφέρονται στις Στάσεις του Σταυρού. Ο χορευτής αναπαριστά τις Στάσεις του Ρωμαιοκαθολικού τυπικού και ταυτόχρονα αναφέρεται στις στάσεις των σωμάτων, στις ανατομικές ξυλογραφίες που κοσμούσαν τη μνημειώδη πραγματεία του Φλαμανδού γιατρού Ανδρέα Βεσάλιου “Περί της δομής του ανθρώπινου σώματος”, Βασιλεία, 1543».
Ο δραματικός μονόλογος, μία 40΄ άρια, «Το σαράκι της δίδας Ντόνιθορν» έργο 60 του Ντέιβις, βασίζεται σε ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη στην Αυστραλία και η δίδα θα πρέπει να υπήρξε το πρότυπο της δίδας Χάβισαμ στις «Μεγάλες προσδοκίες» του Ντίκενς. Μια εγκαταλειμμένη νύφη γερνάει τρελή μέσα στο νυφικό της και μέσα στα απομεινάρια του διαλυμένου γαμήλιου γεύματος. Εδώ προτιμήθηκε η νυφική παστάδα. Από το πρόγραμμα: «Το σολιστικό μέρος είναι ένα tour de force φωνητικών εφέ που απαιτούν 3 οκτάβες έκταση».
Υποκλίνομαι στις αντοχές, την ομορφιά (φυσική και τεχνική), την κίνηση και τη σπαραχτική παρουσία της Αρτέμιδος Μπόγρη. Και αποχωρώντας από την αίθουσα Αλ. Τριάντη, ήμουν πολύ πιο ευτυχής και «γεμάτος» από όσο τα πολλά τελευταία χρόνια (11/02).