Η οπερέτα -αλλά και η μουσική κωμωδία (ή τραγωδία) όπως εξελίχθηκε το είδος- είναι από τα πιο δύσκολα έργα που σκάρωσε η δημιουργική φαντασία των μουσικών. Απαιτεί σφιχτό, σβέλτο λιμπρέτο, ζωηρούς διαλόγους, πρωτότυπες κατά το δυνατόν μελωδίες, πρωταγωνιστές τραγουδιστές/ηθοποιούς που να… κάνουν και το χορουδάκι τους και χορωδία λαμπερή με τα ίδια προσόντα.
Ο Θ. Σακελλαρίδης υπήρξε αστέρι στον τομέα του για την Ελλάδα και πιστεύω ότι με κατάλληλο μεταγλωττισμό θα μπορούσε να «πουλήσει» και στο εξωτερικό. Σαφώς γνώστης της γαλλικής και της αυστροουγγαρέζικης οπερέτας ξεσήκωσε τα τερτίπια της και τα μετέφερε εις τα καθ’ ημάς. Βασικό χαρακτηριστικό αυτών των μουσικών έργων είναι ότι η εποχή τους, οι χαρακτήρες των ηρώων και το περιβάλλον τους αυτοσατιρίζεται, αυτοσαρκάζεται αν όχι χλευάζεται (ακόμη και με σεξουαλικά inuendo) και δεν χρειάζεται, οπωσδήποτε, σκηνοθέτη να τα γελοιοποιήσει.
Αυτό ακριβώς έκανε ο τόσο ικανός σε άλλα θεατρικά είδη σκηνοθέτης Σ. Λιβαθινός. Και φλέρταρε ασύστολα με την παλιά σινε-φαρσο-κωμωδία και τη δευτεροκλασάτη επιθεώρηση, κάνοντας και ένα αρκετά εμφανές αντιαστικό κήρυγμα. Δεν ξέρω πού σταματά το πρωτότυπο λιμπρέτο του Ν. Ι. Λάσκαρη αλλά υποψιάστηκα τις επιθεωρησιακές παρεμβολές (άχρηστες, σημερινές αναφορές τάχα) της Ε. Ανδριανού. Για την επιμέλεια και αποκατάσταση του μουσικού κειμένου από τον Γ. Τσελίκα μόνο έπαινοι. Οπως ακριβώς και για την Ορχήστρα Καμεράτα υπό τον Γ. Πέτρου (19/02). Ναι, στα σκηνικά της Ε. Μανωλοπούλου, όχι στα κοστούμια της – καλή ιδέα, κακή εκτέλεση. Η Ερση Πήττα ανέλαβε την «επιμέλεια της κινησιολογίας» και κατάφερε να κινήσει και να μετακινήσει τους περισσότερους σολίστ/τραγουδιστές και τη Χορωδία των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων περισσότερο από ικανοποιητικά. Τηρουμένων των αναλογιών, το σύνολο των τραγουδιστών φάνηκε να αυτοσχεδιάζει, με απώτερο σκοπό την κακή υπερβολή και σολίστ σε αυτό υπήρξε ο συνήθως τόσο καλός Χ. Ανδριανός. Εξαιρετικά τα ντουέτα Δ. Ναλμπάντη – Μ. Μαργαρίτη και Ε. Καράγιαννη – Χ. Ανδριανού, όμως το διαβόητο και από μακρού αναμενόμενο «Σφίξε με» πήγε ελαφρώς… άπατο καθώς θα μπορούσε, πάλι τηρουμένων των αναλογιών, να επανέρχεται κάπως, κάπου, κάποτε. Το κοινό της Αίθουσας Τριάντη υπήρξε, έπειτα από 3 ώρες, μουδιασμένο στο φινάλε.
ΥΓ. Στα υπερθετικά το έντυπο πρόγραμμα, το κρατώ στο αρχείο μου.