Ομολογώ ότι δεν είμαι άλλο πια ιδιαίτερα φίλος του τσίρκου, των ακροβατικών, είτε σε τεράστιες σκηνές γηπέδων είτε μικρότερους, κλειστούς χώρους, θεατρικούς, καμπαρέ κ.λπ. Ολα τα κόλπα ή τα κολπάκια, τα επικίνδυνα, φαινομενικά ή επάξια καταντούν κάποτε déjà vu. Οπότε οφείλω να ευχαριστήσω την κ. Παναγιωτοπούλου, παλιά συνεργάτιδα και τώρα διανομέα των προσκλήσεών μας στις παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών. Απόρησε η αγαπητή Μαρία που δεν ζήτησα θέσεις για το Circa και, σχεδόν επιτακτικά, ανακοίνωσε ότι μου τις είχε κρατημένες. Οπότε noblesse oblige.
Τίτλος: «Opus» – Ομάδα Τσίρκου – Circa εξ Αυστραλίας και μαζί το Κουαρτέτο Ντεμπισί εκ Γαλλίας. Στο έντυπο πρόγραμμα: «Ενα απροσδόκητο υβριδικό θέαμα με πρώτη ύλη τις παράτολμες ακροβασίες νέου τύπου, την εύπλαστη εκφραστικότητα κίνησης και μουσικής, την ποιητική ερμηνεία». Και εγώ, ο δύστροπος, λέω: ναι! συν πρωτότυπη αισθητική στο θέαμα με λευκό, γκρι, μαύρο (πού είσαι Δημήτρη Παπαϊωάννου;), τα τέσσερα έγχορδα όργανα να συμμετέχουν στην όποια δράση και στις κινησιολογικές εικόνες που δημιουργούσαν οι natures mortes και τα tableaux vivants. Η εσωστρέφεια των πολυποίκιλων κομματιών από κουαρτέτα του Σοστακόβιτς έδεσαν θαυμάσια με τη χορογραφία-σκηνοθεσία του Γιάρον Λίφσιτζ, που προσέδωσε σε ασκήσεις ανατριχιαστικά συγκινησιακές δραματικές όψεις και άλλες φορές κωμικοτραγικά στιγμιότυπα. Εντάσεις απροσδόκητες, ακρίβεια και συνταίριασμα με μουσικές σελίδες από τις πιο σπαραχτικές και υπέροχες του 20ού αι. Και ο Ντμίτρι θα προσυπέγραφε.
Μέχρις ενός σημείου θα έλεγα ότι επρόκειτο για μία από τις πιο τρομερές και υπέροχες παραστάσεις που έχω δει τα πολλά τελευταία χρόνια. Ομως να που ο διάολος πάντα κάπου θα σπάσει το ποδάρι του και ο δημιουργός, ύστερα από ένα συγκλονιστικό φινάλε με το φινάλε τού άλλο τόσο συγκλονιστικού 8ου κουαρτέτου του Σοστακόβιτς και τον θίασο σε μία εκθαμβωτική πυραμίδα με καμπυλωτά τόξα, αποφάσισε να… συνεχίσει. Ηδη το κοινό είχε χειροκροτήσει. Ακολούθησαν άλλα 3 φινάλε που έδωσαν κάπως την αίσθηση ότι ήταν μπις ή encore των καλλιτεχνών. Νούμερα προδιαγεγραμμένα για εμφανίσεις ακροβατών σε μικρούς χώρους. Μέχρι το οριστικό τέλος που το «Opus» αποθεώθηκε. Τότε κι εγώ λησμόνησα και τον διάβολο και το… σπασμένο ποδάρι του. (Πειραιώς 260, 8/6)