Πρώτη φορά που επισκέφτηκα τα Χανιά για… επαγγελματικούς λόγους ήταν το 1965! Με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, απροσδόκητος αντικαταστάτης του ρόλου του Ερωτόκριτου στο φερώνυμο χορόδραμα σε μουσική Ν. Μαμαγκάκη. Αυτό στα πλαίσια περιοδείας στις πανελλαδικές φεστιβαλικές εκδηλώσεις που οργάνωνε τότε ο ΕΟΤ. Επανέκαμψα μέσα στα ίδια ακριβώς πλαίσια το 1967 με τη Χορευτική Ομάδα του Γιάννη Μέτση, ως καλλιτεχνικός διευθυντής και υπεύθυνος των παραστάσεων.
Εχει ο χρόνος γυρίσματα και περίπου 25 χρόνια αργότερα (1994 ή ’95) φτάνω, ως κριτικός χορού της «Κ», για το απόλυτα τοπικό αλλά διεθνές Φεστιβάλ Χορού που οργάνωνε τότε για κάποια χρόνια με τις προσωπικές δυνάμεις της η κ. Εφη Καλούτση. Οι παραστάσεις δίνονταν στο Κάστρο του Φιρκά στη δυτική πλευρά του παλιού λιμανιού. Τότε, έντονη παρουσία ήταν η ελληνική με ό,τι καλύτερο διέθετε ο τόπος: «Οκτάνα» (Ρήγος), Ομάδα Εδάφους (Δ. Παπαϊωάννου), Λάθος Κίνηση (Κ. Μίχος), Π. Σταματοπούλου. Μου το θυμίζει φέτος τον Ιούλιο ο παλιός γνωστός και πάντα πολύτιμος φωτιστής (light designer) Παναγιώτης Μανούσης που βρίσκεται κι αυτός πάλι εδώ, τώρα όπως και τότε, εξυπηρετώντας τους πάντες και τα πάντα.
«dance days 4 (d.d.4)» είναι ο τίτλος του Φεστιβάλ Χορού που οργανώθηκε φέτος στα Χανιά (23-30/07) και εγώ βρέθηκα εκεί (26-29/07) καλεσμένος από 2 φορείς: το d.d.4 και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κερκύρας. Δεν ήξερα ακριβώς περί τίνος επρόκειτο. Και παλαιότερα οργανώνονταν διάφορες χορευτικές μέρες στα Χανιά και μίλησα για την πολύτιμη προσφορά της κ. Καλούτση που βρίσκεται πάντα στις επάλξεις. Κι όμως, να, ένα Φεστιβάλ Χορού διαφορετικό από τα άλλα. Γιατί αυτό που συναντώ τώρα δεν είναι πρωτόγνωρο χάρη στο προγραμματικό του πλαίσιο, αλλά διότι όπως πληροφορούμαι ΟΛΟΙ οι συμμετέχοντες (οικοδεσπότες και προσκεκλημένοι) προσφέρονται εθελοντικά για όλα. Ακόμη και τα καταλύματα που παρέχονται στους μη εγχωρίους χορευτές ή δασκάλους είναι τοπικής προσφοράς δωρεάν. Δεν πληρώνεται κανείς (ή περίπου φαντάζομαι). Η καλλιτεχνική διευθύντρια – χορογράφος Σοφία Φαλιέρου ευχαριστεί στο έντυπο προγραμματάκι τους πάντες και θα έχει σίγουρα τους λόγους της. Μιλά για «όραμα» και «ονειρικό ταξίδι μαζί μας». Σε εποχή κρίσης αυτά είναι ακατανόητα και περισσότερο από συγκινητικά. Περισσότερα στο επόμενο.