Εγραφα την άνοιξη με την ευκαιρία παρουσίασης στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά από το χορευτικό σώμα της ΕΛΣ του δραματικού μπαλέτου με τον άπταιστο αγγλικό τίτλo «Chopin in love» (στο οποίο μπαλέτο περιγράφονται χορογραφικά και χορευτικά «Τα παθήματα του νεαρού Βέρθερου», μυθιστόρημα-σταθμός του Γκαίτε και του γενικότερου κινήματος «Θύελλα και Ορμή»): «Ενας ανενημέρωτος, όσο και καλοπροαίρετος θεατής θα πήγαινε να παρακολουθήσει την τελευταία παραγωγή του Μπαλέτου της ΕΛΣ… πιστεύοντας ότι θα παρακολουθήσει τον έρωτα του Σοπέν για τη Γεωργία Σάνδη. Τι μπέρδεμα!» Επίσης: «Βέβαιος είμαι ότι αν ένας θεατής δεν πήρε το έντυπο πρόγραμμα… -ή αν το πήρε και δεν το διάβασε πριν από την παράσταση- δεν θα κατάλαβε ότι ο Σοπέν ήταν ο Βέρθερος. Με το συμπάθιο, πόσοι γνωρίζουν τον ήρωα του Γκαίτε; Είτε από το “επιστολικό μυθιστόρημά” του, είτε από την επαρκώς παραλλαγμένη όπερα του Μασνέ»; Ακόμη: «το κοινό το λάτρεψε (το μπαλέτο) ή μήπως τον πιανίστα Γ. Ε. Λαζαρίδη με τον δικό του Σοπέν; Ερώτηση: γιατί μια τέτοια επιτυχία περιορίστηκε σε… 4 παραστάσεις και 2 διανομές; Δεν ξέρουν στην ΕΛΣ ότι οι χορευτές από την 3η παράσταση ανθίζουν έτι περισσότερον;» («Κ» 30/5 και 6/6).
Να εισακούσθηκα; Επιστροφή του Σοπέν και του Βέρθερου για τέσσερις περαιτέρω παραστάσεις στο ΔΘΠ και έπειτα από 2 εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. (Με το σταγονόμετρο πάντα αυτή η επιτυχία). Παρακολουθώντας τον Σοπέν/Βέρθερο για 4η φορά και ύστερα από τα αρκετά αρνητικά που εισέπραξα στο παρελθόν (28/11/13 – 9&13/05/14), πιο ψύχραιμα –τι σας είμαστε και μεις οι κριτικοί!– τώρα ανακατασκευάζω την άποψή μου για την “κλασική” αφηγηματική δομή του. Ηταν ό,τι έπρεπε για ένα ευρύτερο κοινό συνηθισμένο στα ρομαντικά ρεπερτόρια, εύπεπτη αφήγηση που ανακαλούσε και κάποια χοροδραματικά μπαλέτα του 20ού αιώνα. Ανακαλώ τους Σοβιετικούς αλλά και ένα ΜακΜίλαν, έναν Κράνκο ή ένα Νόιμαγερ από τη Δύση. Ακόμη και τον «Ονιέγκιν» του Μουχαμέντοφ στην ΕΛΣ με τις μουσικές του από τον δημοφιλέστατο (όπως και ο Σοπέν) Τσαϊκόφσκι. Ναι, ήταν, είναι, μπαλέτο ρεπερτορίου για το μεγάλο κοινό και άξιο για τις ικανότητες και δυνατότητες των δικών μας χορευτών. Περί των οποίων στο επόμενο.