Santorini Arts Factory (SAF) ή μάλλον Εργοστάσιο Τεχνών Σαντορίνης (επί το ελληνικότερον 2015). Τούτη την ώρα «τρέχει» ο δεύτερος χρόνος αυτής της τόσο αξιόλογης δράσης πολιτισμού που οργανώνει η κ. Βάνη Βαλλιάνου-Νομικού (πρώην modern dance performer) και της οποίας είναι γενική και καλλιτεχνική διευθύντρια (και βασικός μέτοχος των… εξόδων). Αυτά τα πράγματα, τα πολύτιμα, απαιτούν πάρα πολλή δουλειά, τρομερό μεράκι και dedication. Η κ. Βάνη τα διαθέτει. Και κάνει τις επιλογές της. Δεν είναι το πρώτο φεστιβάλ στη Σαντορίνη. Προϋπάρχει το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ τον Σεπτέμβρη, που χρόνια στήνει με μόχθο η άλλη… ταγμένη υπεράξια κ. Αθηνά Καποδίστρια, και φέτος κλείνουν τα 15 χρόνια πολιτιστικών εκδηλώσεων του Συλλόγου Κρητών Σαντορίνης «Το Αρκάδι» σε πολλά και ποικίλα μέρη της νήσου (21/06-12/09).
Το SAF προσφέρει μια ιδιαιτερότητα και διαθέτει μια διαφορετικότητα. Ολες οι εκδηλώσεις (13/6-05/09) κεντρώνονται σε χώρους μαγευτικούς, αν όχι μαγικούς, στα αναπαλαιωμένα, μουσειακής χροιάς και καλαίσθητης ποιότητας κτίρια των παλαιών εργοστασίων παραγωγής εξαγώγων ντομάτας –από πελτέ σε ντοματίνια– του οίκου των Νομικών. Εξωπραγματικά φωτισμένα αυτά τα κτίρια, τα φουγάρα, οι πέτρινες αποθήκες, οι ξύλινες θύρες (μπράβο, κ. Ν. Πρίφτη) ανακαλούν τόπους διαφορετικούς, και οι εκδηλώσεις μοιράζονται σε χώρους ποικίλους. Την πανσέληνο της 31/07 την απολαύσαμε εκστατικά τα μεσάνυχτα στη… στέγη κτιρίου με το ολόγιομο Blue Moon πάνω από το Deep Blue του Αιγαίου στο χάος και την άρπα της Μαρίας Μπιλντέα να μαγεύει τις ήδη μαγικές εντυπώσεις.
Υπάρχει ένας εκλεκτισμός στον προγραμματισμό της κ. Βάνη. Τίποτα δεν είναι άμεσα εμπορικό. Για τους Ελληνες ή τους τουρίστες. Κλασική μουσική –από ρεσιτάλ φλάουτου μέχρι… οπερέτα, την «Ωραία Ελένη» του Οφενμπαχ (!)– με συμμετοχή του περίφημου Kyklos Ensemble στην τόσο δύσκολη παρουσίαση της «Ιστορίας του Στρατιώτη» του Στραβίνσκι. Θέατρο: το περίφημο «Αβελάρδος και Ελοΐζα» του Φεστιβάλ Αθηνών, μονόλογοι, stand-up comedy, παιχνίδια με το κοινό. Pop artists-stars και νεότεροι και άγνωστοί μου στα τραγούδια τους, εκθέσεις και φυσικά χορός. Λυπάμαι που έχασα τον Δάφνη Κόκκινο (παιδί μας στην Πίνα Μπάους για χρόνια) και τη Στέλλα Ζάνου. Οπως και τους «Κι όμΩς κινείται». Ομως παρακολούθησα τον Ιωάννη Μανταφούνη με την Ελενα Γιαννώτη, καθώς και το Kyklos Ensemble, περί των οποίων στο εγγύς μέλλον.