Ηταν εκείνος ο «αλλόκοτος» σκοτεινός διάδρομος με τις τέσσερις πόρτες: της εισόδου, δεξιά για το κυρίως κτίριο, αριστερά για τον προορισμό μου και εκείνης της «αλλόκοτης» στο βάθος. Απ’ όπου αναδύονταν «αλλόκοτες» ρυθμικές μουσικές. Κάποτε άνοιγε και μέσα διαφαίνονταν κάτι «αλλόκοτες» δεσποσύνες με «αλλόκοτες» ενδυμασίες, που επιδίδονταν σε «αλλόκοτους» χορευτικούς σχεδιασμούς. Πότε πότε μια «αλλόκοτη» κυρία εμφανιζόταν και μου έλεγε: «έλα, μικρέ Ανδρέα, μη φοβάσαι, έλα να χορέψεις» (εκ των υστέρων: η κυρία Μαρία Χορς). Πανικόβλητος έτρεχα στην πόρτα την αριστερή και τον προορισμό μου: τη Δανειστική Βιβλιοθήκη του Λυκείου των Ελληνίδων. Για να αλλάξω τα βιβλία της μαμάς και της νόνας μου – αργότερα μου προσέφεραν και εμένα χωρίς συνδρομή!
Στα τέλη του ’50 η οικογένεια Χορς επανασυνδέθηκε στενά με την οικογένεια Ρικάκη. Παλιοί φίλοι ο Μάριος, ο αδελφός του Μιχαλάκης και η σύζυγός του Μαρία – Μιχαλάκης σε αντιδιαστολή με τον πατέρα μου Μιχάλη, Michel ή Μισέλ επί το ελληνικότερον. Eνα βράδυ, σπίτι, με υπερηφάνεια η μητέρα έκανε επίδειξη της εκκολαπτόμενης δισκοθήκης μου – καμιά 50ριά βινύλια. Και η κυρία Μαρία μού ζήτησε κάποιες μουσικές για μια χορευτική παράσταση που ετοίμαζε. Δεν καταλάβαινα πολύ καλά ακόμη πώς «ετοιμάζεται» μια χορευτική παράσταση. Πρότεινα ένα Ραβέλ, ένα Βίλλα-Λόμπος και ένα… Σαίνμπεργκ (από τότε αμετανόητος εγώ). Λίγο καιρό μετά, στο θέατρο Βεργή, είδαμε την παράσταση και, ω! της εκπλήξεως: εκεί ο Ραβέλ, εκεί και ο Βίλλα-Λόμπος. Ενιωσα υπερήφανος.
Η ζωή με την Μαρία πήρε την πορεία εκείνης της εκθαμβωτικής Μεγάλης Κυρίας: Ηρώδειο και Επίδαυρος με τον Μουζενίδη, τον Μινωτή, τον Ευαγγελάτο. Πόσες Τραγωδίες! Ποτέ Κωμωδία. Και η Τελετή Αφής της Φλόγας για τους εκάστοτε Ολυμπιακούς. Είχα τη μεγάλη τιμή να κλείσω την τελετή που οργάνωσε το Σωματείο Ελλήνων Χορογράφων στο θέατρο Δανδουλάκη (2004), τιμώντας την κυρία Χορς για το σύνολο της προσφοράς της. Και άλλη μια φορά στο Αμφιθέατρο του Π. Ευαγγελάτου σε τελετή οργανωμένη πάλι από το Σωματείο, τώρα με την υποστήριξη του ΥΠΠΟ. Μια φορά τα… τσουγκρίσαμε: όταν της στέρησαν την Τελετή της Αφής (2006;). «Μαρία μου, τόπο στα νιάτα», της είπα. Και η αγαπημένη μού έδωσε μια καρπαζιά. Στον μεσήλικα που κάποτε, έντρομος, αντιμετώπιζε την «αλλόκοτη» κυρία να του λέει: «Ελα, μικρέ Ανδρέα, να χορέψεις». Μαρία, αντίο.